ဖက္ဒရယ္ပညာေရး အပိုင္း (၁၁) ယဥ္ေက်းမႈမ်ားႏွင့္ လူမ်ိဳးမ်ား
- Details
- Category: ပညာရပ္စာတမ္းမ်ား
- Published on Monday, 21 September 2015 04:21
- Written by သိန္းႏုိင္
ဆရာ၊ ဆရာမအေနျဖင့္ဝတ္ထားသည့္ အဝတ္အစား၊ နားဆင္ေသာ ေတးဂီတ၊ ေန႔လည္က သုံးေဆာင္ခဲ့ေသာ အစားအစာ၊ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္အတူတကြ လုပ္ေဆာင္ခ်က္မ်ား၊ အားလပ္ခ်ိန္မ်ားတြင္ အပန္းေျဖ အနားယူမႈ ပုံစံႏွင့္ လူမႈဆက္ဆံေရးပုံစံမ်ားကို ျပန္လည္စဥ္းစားၾကည့္ပါ။ ဤအရာအားလုံးႏွင့္ အျခားေသာ ကိုးကြယ္ယုံၾကည္မႈဘာသာတရား၊ မိသားစု ဖြဲ႕စည္းပုံႏွင့္ လူမႈတန္ဖိုးမ်ား၊ စသည့္ အရာမ်ားသည္ ဆရာဆရာမ၏ ယဥ္ေက်းမႈအစိတ္အပိုင္းမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။
ယဥ္ေက်းမႈကိုအဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆိုရာဝယ္ – လူမႈအုပ္စုတစ္ခု၏ သေဘာထား အျမင္မ်ား၊ စံႏႈန္းတန္ဖိုးမ်ား၊ဓေလ့ ထုံးတမ္းမ်ားႏွင့္ အျပဳအမူပုံစံမ်ားကို ရည္ၫႊန္းျခင္းျဖစ္သည္။
ယဥ္ေက်းမႈ ဆိုသည္မွာ
မႏုႆေဗဒပညာရွင္မ်ားႏွင့္လူမႈသိပၸံပညာရွင္မ်ားမွ နည္းအမ်ိဳးစုံ၊ အဓိပၸါယ္အမ်ိဳးမ်ိဳး ဖြင့္ဆိုၾကသည့္ ယဥ္ေက်းမႈဆိုသည္မွာ ႐ႈပ္ေထြးနက္နဲသည့္ သေဘာတရားတစ္ခုျဖစ္သည္။ ၁၉၅၀ ဝန္းက်င္ကာလမ်ား မတိုင္မီက- ေနထိုင္ ျပဳမူမႈပုံစံမ်ားႏွင့္ ဓေလ့ထုံးတမ္း အစဥ္အလာမ်ား- ဟူ၍ အဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆိုခဲ့ၾကသည္။
၁၈၇၁ ခုႏွစ္တြင္ပညာရွင္ေတလာ (Taylor) မွ ယဥ္ေက်းမႈ culture ကို အဓိပၸါယ္ ဖြင့္ဆိုရာဝယ္ “- ဗဟုသုတ၊ယုံၾကည္ကိုးကြယ္မႈ၊ အႏုပညာ၊ စာရိတၱ၊ ဥပေဒ၊ ဓေလ့ထုံးတမ္းႏွင့္ လူမႈအသိုင္းအဝိုင္း၏ အဖြဲ႔ဝင္တစ္ဦးအေနျဖင့္လူသား၏ အျခားေသာ စြမ္းေဆာင္ႏိုင္မမ်ား၊ အေလ့အထမ်ား ေရာႁပြမ္းထားေသာ အစုအေဝး-” ဟူ၍ဖြင့္ဆိုခဲ့ေလသည္။သို႔ေသာ္ မ်ားမၾကာေသးမီက ၂၀ ရာစုေႏွာင္းပိုင္း ပညာရွင္မ်ားမွ အဓိပၸါယ္ ဖြင့္ဆိုၾကရာဝယ္အေလ့အထႏွင့္ အျပဳအမူထက္ “- ဘုံ တန္ဖိုး၊ စံႏႈန္းမ်ား၊ အသိပညာ၊ ကိုးကြယ္ ယုံၾကည္မႈမ်ား၊သေကၤတမ်ားႏွင့္ အဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆိုမႈမ်ား-“ ကို ေဇာင္းေပးထားၾကသည္။
ပညာရွင္ဂီးအာတ္ (၁၉၇၃ ခုႏွစ္ထုတ္ ယဥ္ေက်းမႈမ်ား၏ အဓိပၸါယ္ ဖြင့္ဆိုျခင္း စာအုပ္) မွ “-နိမိတ္ပုံသေကၤတမ်ားတြင္ ထည့္သြင္း၍ သမိုင္းစဥ္ တစ္ေလ်ာက္ လက္ဆင့္ကမ္းလာသည့္ အဓိပၸါယ္မ်ား၏ ပုံသဏၭာန္၊ ဘ၀အဓိပၸါယ္ႏွင့္ အေတြးအေခၚဆိုင္ရာ အသိပညာ၊ဗဟုသုတမ်ား အတြက္ လူသားမ်ား၏ အျပန္အလွန္ ဆက္ဆံျခင္း၊ စဥ္ဆက္မျပတ္ လက္ဆင့္ကမ္းျခင္းႏွင့္ဖြံ႕ၿဖိဳး တိုးတက္ျခင္းမ်ား အလို႔ငွါ နိမိတ္ပုံမ်ားတြင္ ထည့္သြင္းေဖၚျပထားသည့္ မ်ိဳး႐ိုးစဥ္ဆက္အေတြးအျမင္မ်ား စုစည္းထားရွိမႈ-” ဟူ၍ ယဥ္ေက်းမႈကို အဓိပၸါယ္ ဖြင့္ဆိုခဲ့သည္။ စပရက္ဒ္ေလႏွင့္မက္ကာဒီ (Spreadlay & McCardy) တို႔မွ “လူမႈေရး အျပဳအမူမ်ား ျဖစ္ထြန္းေစရန္ႏွင့္အေတြ႕အႀကဳံမ်ားကို အဓိပၸါယ္ ဖြင့္ဆိုရန္အတြက္ လူသားအေနျဖင့္ လက္ခံရရွိထားေသာ ဗဟုသုတ”ဟူ၍ ဖြင့္ဆိုခဲ့သည္။ သူတို႔မွ ပင္ဆက္ၿပီး ဤသို႔ေဆြးေႏြးခဲ့ပါသည္။ “ယဥ္ေက်းမႈဆိုင္ရာအသိပညာမွာ အျပဳအမူႏွင့္ အႏုပညာပစၥည္းမ်ား ထုတ္လုပ္ႏိုင္ရန္ အေျခခံ လိုအပ္ခ်က္ပင္ ျဖစ္သည္။”ဘာသာေဗဒပညာရွင္ ဂြတ္အီနာ႔ဖ္ (Goodenough) မွ ေအာက္ပါအတိုင္း ခ်ဲ႕ထြင္ ရွင္းျပခဲ့ပါသည္။
“လူမႈအသိုင္းအဝိုင္းတစ္ခု၏ ယဥ္ေက်းမႈဆိုသည္မွာ အဖြဲ႕ဝင္မ်ားမွလက္ခံႏိုင္ေသာ အျပဳအမူအတိုင္း ျပဳမူ လုပ္ေဆာင္ႏိုင္ရန္ သိနားလည္၍ ယုံၾကည္ လက္ခံမႈျဖစ္ၿပီးမိမိမွ လက္ခံထားသည့္ အခန္းက႑အတိုင္း ျပဳမူ ေဆာင္႐ြက္ရန္ ျဖစ္သည္။ မ်ိဳး႐ိုးဇီ၀ဖြဲ႕စည္းမႈႏွင့္ျဖစ္တည္ေနမႈႏွင့္ မသက္ဆိုင္ဘဲ မိမိကိုယ္တိုင္ ေလ့လာဆည္းပူးရသည့္ အရာျဖစ္သည့္ “ယဥ္ေက်းမႈ”၏ က်ိဳးေၾကာင္းဆီေလ်ာ္ၿပီး ေယဘုယ် အဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆိုခ်က္မွာ ေလ့လာသင္ယူမႈ၏ ေနာက္ဆုံးထြက္ကုန္ပင္ ျဖစ္ရပါမည္။”- ဤဖြင့္ဆိုခ်က္အရ =ယဥ္ေက်းမႈ= ဆိုသည္မွာ ႐ုပ္သေဘာေဆာင္သည့္သေဘာတရားတစ္ခု မဟုတ္ေၾကာင္း သိေစလိုပါသည္။ အရာ၀တၳဳပစၥည္းမ်ား၊ လူပုဂၢိဳလ္မ်ား၊ အျပဳအမူမ်ား၊စိတ္ခံစားခ်က္မ်ား သီးျခားအေနျဖင့္ မဟုတ္ပါ။ ဤအရာအားလုံး၏ စုစည္းဖြဲ႕စည္းမႈပင္ ျဖစ္ပါသည္။လူမ်ား စိတ္ထဲရွိတြင္ အရာမ်ား၏ ပုံသဏၭာန္မ်ား၊လက္ခံသိျမင္မႈ ပုံစံမ်ားႏွင့္ ဤအရာမ်ားကို ဆက္ႏြယ္၍ သိနားလည္မႈႏွင့္ အဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆိုခ်က္မ်ားျဖစ္ပါသည္။ သို႔ျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္ လူမ်ား ေျပာဆို လုပ္ကိုင္ေသာ အရာမ်ား၊ လူမႈေရးအရ စီစဥ္ထားရွိမႈမ်ားႏွင့္ျဖစ္ရပ္မ်ားမွာ ရွင္သန္ေနရသည့္ ပတ္ဝန္းက်င္ႏွင့္ ထိေတြ႕ ဆက္ဆံမႈမ်ားႏွင့္ သိျမင္နားလည္မႈမ်ားမွလက္ေတြ႕ အသုံးခ်သျဖင့္ ျဖစ္ေပၚလာသည့္ ယဥ္ေက်းမႈ၏ ထြက္ကုန္ (သို႔မဟုတ္) တြဲဖက္ ထြက္ကုန္မ်ားပင္ျဖစ္ေလသည္။ Multiculture education ” အေသြးအေရာင္စုံယဥ္ေက်းမႈ ပညာေရး၊ ဗဟုယဥ္ေက်းမႈပညာေရး-ပညာရွင္တစ္ဦးျဖစ္သူ အာဖရိကန္-အေမရိကန္လူမ်ိဳး ဂ်ိမ္းစ္ဘဏ္ James Banks မွ ++လူမႈအသိုင္းအဝိုင္းအတြင္းရွိ အုပ္စုတစ္ခုကို ပုံေဖၚထားေသာ သေဘာထားအျမင္မ်ား၊ တန္ဖိုးစံႏႈန္းမ်ား၊ ဓေလ့ထုံးတမ္းအစဥ္အလာမ်ားႏွင့္အျပအမူပုံစံမ်ား ျဖစ္သည္++ - ဟူ၍ ေဆြးေႏြးခဲ့သည္။ အစားအေသာက္ စားေသာက္ျခင္း အေလ့အထကဲ့သို႔ေသာအေျခခံက်သည့္ ျပဳမူလုပ္ေဆာင္ျခင္းတြင္ပင္ ယဥ္ေက်းမႈ၏ ႀကီးမားေသာ သက္ေရာက္မႈမ်ားကိုေလ့လာေတြ႕ရွိႏိုင္သည္။ ဥပမာအားျဖင့္ – ယဥ္ေက်းမႈမွာ မည္သည့္ အစားအစာမ်ိဳးကို စားသုံးၾကသည္ဟူ၍ဆုံးျဖတ္ခ်က္ ေပးသည္သာ မကဘဲ စားေသာက္သည့္ အခ်ိန္ကာလ၊ တစ္ေန႔ ၁ နပ္၊ ၂ နပ္၊ (သို႔မဟုတ္)၃-၄-၅ ႀကိမ္ စားေသာက္ျခင္း၊ မည္သူႏွင့္ စားေသာက္သည္ (မိန္းကေလး အခ်င္းခ်င္း၊ ေယာက္်ားေလးအခ်င္းခ်င္း)၊(ကေလးမ်ားႏွင့္အတူ၊ (သို႔မဟုတ္) သီးသန္႔၊ (သို႔မဟုတ္) ဘိုးဘြားအပါအဝင္ ေဆြမ်ိဳးမိသားစုအားလုံး)၊စားေသာက္ပုံ (ဇြန္း၊ ခက္ရင္း (သို႔မဟုတ္) တူ၊ လက္ျဖင့္ – ဘယ္ဖက္၊ ညာဖက္)၊ လူႀကီးသူမမ်ားကိုဦးခ်ျခင္း၊ စားဦးစားဖ်ားကို ဆြမ္းတင္ျခင္း၊ မစားမီ ဆုေတာင္းျခင္း၊ နတ္တင္ျခင္း၊ တိတ္ဆိတ္စြာစားေသာက္ရျခင္း (သို႔မဟုတ္) ဆူညံစြာ ေဆြးေႏြးစကား ေျပာျခင္း၊ စသည္ျဖင့္ ကြဲျပား ျခားနားမႈမ်ားစြာရွိေနပါသည္။
မည္သည့္လူမႈအသိုင္းအဝန္းတြင္မဆို ဤကဲ့သို႔ မတူညီ ကြဲျပား ျခားနားေသာ ယဥ္ေက်းမႈတို႔ ပါရွိေနပါသည္။မိမိ၏ ယဥ္ေက်းမႈေနာက္ခံသမိုင္းႏွင့္ အေမြအႏွစ္မ်ားကို အလုံးစုံ သိနားလည္ႏိုင္ရန္ႏွင့္ထိေတြ႔ဆက္ဆံႏိုင္ခြင့္တို႔မွာ လူအမ်ားအတြက္ မလြယ္ကူပါေခ်။ အခ်ိဳ႕မွာ ယဥ္ေက်းမႈမ်ားစြာႏွင့္ထိေတြ႕ ဆက္ဆံခြင့္ ရရွိၾကၿပီး အသြင္အျပင္ အမ်ိဳးအစား စုံလင္စြာ သိျမင္ နားလည္မႈ၊ လက္ခံယုံၾကည္မႈ၊ျပဳမူလုပ္ေဆာင္မႈႏွင့္ တန္ဖိုးျဖတ္မႈ စံႏႈန္းမ်ား တိုးတက္သိျမင္ခြင့္ ရရွိႏိုင္ပါသည္။ေမြးဖြား ႀကီးျပင္းလာရသည့္ ေနရာေဒသႏွင့္ အခ်ိန္ကာလမွာ တစ္ဦးခ်င္း၏ လက္ခံနားလည္ထားရွိသည့္ယဥ္ေက်းမႈ၊ (သို႔မဟုတ္) ယဥ္ေက်းမႈမ်ားအေပၚ သက္ေရာက္မႈမ်ားရွိသည္။ မိသားစု၊ ပတ္ဝန္းက်င္၊နယ္ေျမေဒသ၊ တိုင္းျပည္ႏွင့္ ေခတ္ကာလမ်ား အားလုံးမွာ ျခားနားမႈရွိပါသည္။ ႏုငယ္ေသာ ဘ၀၏အစဦးပိုင္း ႏွစ္ကာလမ်ားတြင္ ေလ့က်င့္ ေျပာဆိုရမည့္ ဘာသာစကား၊ အယူအဆမ်ားႏွင့္ တစ္ပုံစံတည္းသတ္မွတ္ ထားရွိခ်က္မ်ား၊ ကိုးကြယ္ ယုံၾကည္မႈ ဘာသာတရားမ်ား၊ ကိုယ္ႏႈတ္ အမူအရာႏွင့္ အျပဳအမူမ်ားအတြက္မိမိ၏ ေ႐ြးခ်ယ္ပိုင္ခြင့္မွာ မ်ားစြာ မရွိပါေခ်။ ထို႔အျပင္ အကယ္၍သာ ယဥ္ေက်းမႈ တစ္ခုတည္းျဖင့္သာရင္းႏွီးက်င္လည္ရပါမူ မိမိ၏ ယဥ္ေက်းမႈသည္သာ အေကာင္းဆုံး နည္းလမ္း ျဖစ္သည္ဟု ယူဆတတ္ၿပီးယဥ္ေက်းမႈဟူ၍ပင္ မသိျမင္ႏိုင္ပါ။ မိမိ၏ ယဥ္ေက်းမႈ တစ္ခုတည္းသာ ရွိသည့္အတြက္ ေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ယဥ္ေက်းမႈပိုင္းဆိုင္ရာ တိုးတက္ သိျမင္ရန္အတြက္ အျခားမတူေသာ ယဥ္ေက်းမႈ ပုံစံမ်ားမွအျခားသူမ်ား အေနျဖင့္ မိမိတို႔၏ ယဥ္ေက်းမႈအေပၚ သိျမင္မႈ၊ (သို႔မဟုတ္) တလြဲ နားလည္မႈတို႔ကိုေလ့လာရန္ လိုအပ္ သည္။
လူမ်ိဳးတစ္မ်ိဳးႏွင့္တစ္မ်ိဳးလက္ခံ ထားရွိသည့္ စံႏႈန္းမ်ား၊ အျပဳအမူမ်ား၊ စ႐ိုက္ လကၡဏာမ်ားႏွင့္ အေတြးအေခၚ၊အယူအဆမ်ားမွာ မတူညီၾကပါ။ တစ္ဦးခ်င္းပင္လၽွင္ အႏုစိတ္ ကြဲျပားျခားနား တတ္ၾကသည္။ ဥပမာအားျဖင့္လက္မထပ္ရေသးမီ အတူ ေနထိုင္ၾကျခင္း၊ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားႏွင့္ ေက်ာင္းသူ၊ ေက်ာင္းသားမ်ား ႐ြယ္တူသူငယ္ခ်င္းမ်ား ကဲ့သို႔ ဆက္ဆံေရး ထားရွိျခင္း၊ စာသင္ခန္းတြင္း ေမးခြန္းမ်ား ေမးျမန္းေစျခင္း၊မိဘမ်ားမွ သားသမီးမ်ားအေပၚ လြတ္လပ္စြာ ဆုံးျဖတ္ေစျခင္း၊ လိင္တူဆက္ဆံျခင္း၊ သက္ႀကီး႐ြယ္အိုမ်ားကို သီးျခား ေနထိုင္ေစျခင္း စသည့္ အေနာက္တိုင္း ႏိုင္ငံမ်ားတြင္ အသားက်လက္ခံ က်င့္သုံးေနသည့္ စနစ္ (ယဥ္ေက်းမႈ) မ်ားကို ျမန္မာလူမႈ အသိုင္းအဝိုင္းတြင္ လက္ခံနားလည္ရန္ မ်ားစြာ အခက္အခဲရွိမည္ျဖစ္သည္။ ဤနည္းႏွင္ႏွင္ပင္ ထိုသူမ်ားမွလည္း ျမန္မာတို႔၏ယဥ္ေက်းမႈတို႔ကို သိနားလည္ရန္မွာ အခက္အခဲ ရွိမည္သာ။ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္းရွိ လူမ်ိဳးစုမ်ားအၾကားတြင္လည္း ယဥ္ေက်းမႈ အစဥ္အလာမ်ား၊ လူေနမႈပုံစံမ်ားႏွင့္ လက္ခံက်င့္သုံးသည့္ ႐ိုးရာဓေလ့မ်ား မတူညီၾကပါ။ ဤကြဲျပား ျခားနားမႈမ်ားသည္ တစ္မ်ိဳးႏွင့္တစ္မ်ိဳး ထိေတြ႕ဆက္ဆံၾကရာဝယ္အျပန္အလွန္ ေလ့လာ သတိထားသင့္သည့္ အရာမ်ားပင္ ျဖစ္ပါသည္။
အဘယ္ေၾကာင့္မိမိတို႔ ဤသို႔ျပဳမူက်င့္ေဆာင္ၾကသည္၊ အမွန္တရားကို သိျမင္နားလည္ပုံ၊ အစစ္အမွန္ဟု ယုံၾကည္လက္ခံသည့္ အရာ၊ ဖန္တီး တည္ေဆာက္ထားရွိမႈမ်ား၊ ေကာင္းျမတ္ၿပီး၊ လိုလားအပ္သည့္အရာဟူ၍မိမိတို႔မွ ယူဆထားခ်က္မ်ား၊ အစရွိသည္တို႔ကို ႏႈိင္းယွဥ္ ေလ့လာႏိုင္ရန္အတြက္ မိမိ၏ ယဥ္ေက်းမႈမ်ားႏွင့္အျခားသူမ်ား၏ ယဥ္ေက်းမႈမ်ားကို သိရွိ နားလည္ရန္မွာ လြန္စြာ အေရးႀကီးလွပါသည္။
ျမန္မာႏိုင္ငံကဲ့သို႔မတူညီ ကြဲျပားျခားနားသည့္ တိုင္းရင္းသား ယဥ္ေက်း မႈမ်ားစြာရွိသည့္ လူမႈအသိုင္းအဝိုင္းတြင္လူမ်ားစု တိုင္းရင္းသားမ်ားႏွင့္ လူနည္းစု တိုင္းရင္းသားမ်ား၏ ယဥ္ေက်းမႈမ်ား ယွဥ္တြဲလ်က္တည္ရွိေနၾကပါသည္။ လူမ်ိဳး တစ္မ်ိဳးႏွင့္တစ္မ်ိဳး အျပန္အလွန္ ေလးစားစြာ ဆက္ဆံႏိုင္ျခင္းျဖစ္ထြန္းေစရန္ႏွင့္ မလိုမုန္းတီးမႈႏွင့္ ဘက္လိုက္ဆက္ဆံျခင္းမ်ား၊ ခြဲျခား ဆက္ဆံျခင္းမ်ားကိုတြန္းလွန္ရန္မွာ လူမ်ိဳးတစ္မ်ိဳးႏွင့္ တစ္မ်ိဳး၏ ယဥ္ေက်းမႈမ်ားကို သိရွိနားလည္ထားရန္အေရးႀကီးပါသည္။ မိမိ၏ ဘာသာႏွင့္ လူမ်ိဳး တစ္မ်ိဳးတည္းကိုသာ အလြန္အမင္း ဗဟိုျပဳ ေတြးေခၚစဥ္းစားျခင္း(Ethnocentrism) ကိုေရွာင္ၾကဥ္ရန္မွာ မရွိမျဖစ္ လိုအပ္ပါသည္။ အထူးသျဖင့္ ေက်ာင္း စာသင္ခန္းမ်ားတြင္း၌လူမ်ိဳးေရးအျမင္ မွန္ကန္ ေလးနက္ေစရန္အတြက္ ပညာေရးႏွင့္ သင္႐ိုးၫႊန္းတမ္းမ်ားမွ ေလ့က်င့္ေပးသင့္သည္။ေက်ာင္းသူ၊ ေက်ာင္းသားမ်ားကို မိမိႏွင့္ အျခားသူမ်ား၏ မတူေသာ လူမ်ိဳး၊ ဘာသာတရားႏွင့္ယဥ္ေက်းမႈမ်ားကို နားလည္ ေလ့လာတတ္ေစရန္ႏွင့္ သင္ခန္းစာမ်ား သင္ၾကားျခင္း၊ ေလးစားႏိုင္ရန္မွန္ကန္ေသာ လမ္းၫႊန္မႈမ်ား၊ ဘက္လိုက္မႈ ကင္းသည့္ ရပ္တည္ခ်က္မ်ားကို စံနမူနာျပ ျပဳလုပ္ရန္လိုအပ္ေလသည္။
လူမ်ိဳးစု ethnicity
ယဥ္ေက်းမႈ၏ထင္ရွားၿပီး အေရးႀကီးေသာ အစိတ္အပိုင္း တစ္ခုမွာ ==လူမ်ိဳးေရး++ နအ့ညငခငအပ ေနာက္ခံပင္ျဖစ္သည္။လူမ်ိဳးစုကို – ဇာတိမ်ိဳး႐ိုး၊ မိမိ၏ ဘိုးဘြားမိဘမ်ား ဆင္းသက္လာခဲ့သည့္ နယ္ေျမေဒသ၊တိုင္းႏိုင္ငံႏွင့္ယွဥ္၍ မိမိကိုယ္ကို လက္ခံ သတ္မွတ္ထားခ်က္ – ဟူ၍ ဖြင့္ဆိုၾကသည္။ လူမ်ိဳးစုတစ္ခုအတြင္းရွိသူမ်ားသည္ တူညီေသာ သမိုင္းေၾကာင္း၊ ဘာသာစကား၊ ဓေလ့ထုံးတမ္း၊ ႐ိုးရာအစဥ္အလာမ်ားႏွင့္တန္ဖိုးစံႏႈန္းမ်ား ထားရွိၾကသည္။ လူမ်ိဳးႏြယ္စု၊ ကိုးကြယ္ယုံၾကည္မႈ ဘာသာတရားႏွင့္ နယ္ေျမေဒသမ်ားျဖင့္လည္းခြဲျခားထားေလ့ရွိသည္။ လူမႈ အသိုင္းအဝန္းတြင္း၌ အျခားအုပ္စုမ်ားႏွင့္ မတူညီဘဲ သီးသန္႔ျဖစ္တည္မႈမ်ား ရွိေနျခင္းပင္ျဖစ္ပါသည္။ သိသာ ထင္ရွားမႈမ်ားမွာ ႐ုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာ သြင္ျပင္လကၡဏာ၊သို႔မဟုတ္ ဘာသာစကားႏွင့္ ယဥ္ေက်းမႈ မတူညီျခင္းတို႔ ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။ လူနည္းစုအေနျဖင့္ေယဘုယ် သတ္မွတ္ႏိုင္ေသာ္လည္း လူအမ်ားစု လူမ်ိဳးစုလည္း အပါအဝင္ ျဖစ္သည္။ ျမန္မာျပည္တြင္လူအမ်ားစု လူမ်ိဳးစုကို ဗမာဟု သတ္မွတ္ႏိုင္ၿပီး ျပည္နယ္မ်ားတြင္ ဥပမာ မြန္ျပည္တြင္လူအမ်ားစု လူမ်ိဳးစုကို မြန္လူမ်ိဳးဟု သတ္မွတ္ပုံမ်ိဳးျဖစ္၏။
ျမန္မာႏိုင္ငံ၏လူဦးေရ သုံးပုံတစ္ပုံေက်ာ္မွာ လူနည္းစု တိုင္းရင္းသား လူမ်ိဳးစုမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ အဓိကလူမ်ိဳးစုႀကီး ၈ စုႏွင့္ လူမ်ိဳးစုငယ္မ်ား ၇၀ ခန္႔ရွိေသာ ႏိုင္ငံျဖစ္ပါသည္။ (လူမ်ိဳးစုအေရအတြက္ကိုလြတ္လပ္ေသာ သုေတသနျပဳလုပ္ရန္ လိုအပ္ေနဆဲ)။ ဘာသာစကား ကြဲျပားမႈမ်ားစြာ ရွိေနၿပီး ႐ိုးရာအစဥ္အလာမ်ား မတူညီၾကပါ။ လူဦးေရ၏ ၆၀ ရာခိုင္ႏႈန္းခန္႔မွာ ဗမာတိုင္းရင္းသားမ်ား ျဖစ္ျခင္းသည္ဗမာလူမ်ိဳးကို ႏိုင္ငံ၏ လူအမ်ားစု လူမ်ိဳးစု majority အျဖစ္လည္းေကာင္း၊ ဗမာ မဟုတ္ေသာ တိုင္းရင္းသား လူမ်ိဳးမ်ားမွာ လူနည္းစုလူမ်ိဳးစုမ်ား minorities အျဖစ္ လည္းေကာင္းသတ္မွတ္ထားေလ့ရွိၾကသည္။ ေတာင္ေပၚ၊ ေတာင္တန္း၊ ကုန္းျမင့္၊ ေျမျပန္႔၊ ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚ၊အညာ၊ အေၾက၊ ပင္လယ္ကမ္းစပ္၊ ၿမိဳ႕ျပ၊ ေက်းလက္ေတာ႐ြာ အစရွိသျဖင့္ ေဒသ အစုံအလင္တြင္ ရွင္သန္ေနထိုင္မႈ ဘ၀ပုံစံမ်ားလည္း မတူညီၾကပါ။ လူဦးေရ အခ်ိဳးအစားမွာလည္း ကြာဟခ်က္ ႀကီးမားပါသည္။ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ဖိႏွိပ္အုပ္ခ်ဳပ္မႈႏွင့္ လူ႕အခြင့္အေရးတို႔ ဆုံး႐ႈံးေနခဲ့မႈမ်ားေၾကာင့္လည္းတိုင္းရင္းသားတို႔၏ ယဥ္ေက်းမႈ အေမြအႏွစ္ မ်ားမွာ ဆုံး႐ႈံး ေပ်ာက္ကြယ္လ်က္ ရွိပါသည္။မိမိ၏ ဘိုးဘြား၊ မိ႐ိုးဖလာ ဘာသာစကားမ်ား၊ ယဥ္ေက်းမႈစံႏႈန္းမ်ား၊ လူမ်ိဳးစုဒႆမ်ား၊ ဘ၀တန္ဖိုးမ်ားကိုလြတ္လပ္စြာ ထုတ္ေဖၚခြင့္ မရရွိခဲ့ျခင္းႏွင့္ လူမ်ိဳးႀကီးမ်ားအတြင္း အတင္းဝါးမ်ိဳ သြတ္သြင္းခံရျခင္း မ်ားေၾကာင့္လည္း တိုင္းရင္းသား ဘာသာစာေပႏွင့္ အဖိုးတန္ ႐ိုးရာဓေလ့မ်ားစြာမွာတိမ္ေကာ ေပ်ာက္ကြယ္လုနီးပါး အေျခအေနဆိုး မ်ားႏွင့္ ရင္ဆိုင္ေနရပါသည္။ ဆယ္စုႏွစ္မ်ားစြာပင္ေက်ာင္းပညာေရးမွ လူမ်ိဳးစုမ်ား၏ စာေပ၊ သမိုင္း၊ ယဥ္ေက်းမႈ၊ လူေနမႈစနစ္မ်ားႏွင့္ ႐ိုးရာဓေလ့မ်ားကိုအသိအမွတ္ျပဳ သင္ၾကားျခင္းမရွိခဲ့သည့္ အက်ိဳးဆက္အေနျဖင့္ မိမိ၏ ကိုယ္ပိုင္ႏွင့္ အျခားသူမ်ား၏သမိုင္းေၾကာင္းကို မသိ နားမလည္ျခင္း၊ တလြဲနားလည္ျခင္း၊ ယဥ္ေက်းမႈမ်ားအေပၚ တန္ဖိုး မထားတတ္ျခင္းမ်ားျဖင့္လည္း ရင္ဆိုင္ႀကဳံ ေတြ႕ေနၾကရသည္။
ထို႔အျပင္ႏိုင္ငံေတာ္၏ ေနရာအႏွံ႔အျပားတြင္ လူမ်ိဳးမ်ား ေရာယွက္စြာ ေနထိုင္လ်က္ ရွိေနၾကသည္မွာ၂၁ ရာစု အစပိုင္း ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ ထင္ရွားေသာ လကၡဏာ တစ္ရပ္ျဖစ္ပါသည္။ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ဇာတိရပ္႐ြာတို႔ကို စြန္႔ခြါ၍ တနယ္တေက်းတြင္ အေျခခ် ေနထိုင္လာမႈမ်ား ပိုမိုမ်ားျပားလ်က္လည္းရွိသည္ကို ေလ့လာေတြ႕ရွိႏိုင္သည္။ ဤတြင္ ႏိုင္ငံေတာ္ တစ္ဝွမ္းရွိ ေက်ာင္း စာသင္ခန္းမ်ားတြင္ယဥ္ေက်းမႈႏွင့္ လူမ်ိဳးေရး ေနာက္ခံ မတူညီေသာ ေက်ာင္းသူ၊ ေက်ာင္းသားမ်ားစြာတို႔ ရွိေနေလသည္။စာသင္ခန္းမ်ားမွာ ယဥ္ေက်းမႈ အေမြအႏွစ္မ်ားကို တန္ဖိုးထားတတ္ေစရန္ႏွင့္ မိမိႏွင့္ မတူညီဘဲကြဲျပားျခားနား သူမ်ားအေပၚ နားလည္မႈ ရွိေစရန္၊ သည္းခံတတ္ေစရန္ႏွင့္ အက်ိဳးတူ ပူးေပါင္းေဆာင္႐ြက္တတ္ေစရန္တို႔ကို ေလ့လာသင္ယူခြင့္ ရရွိေစရန္အတြက္ သင္႐ိုးၫႊန္းတမ္းႏွင့္ ေက်ာင္းတြင္းလႈပ္ရွားမႈမ်ားျဖင့္ဖန္တီး တည္ေဆာက္ရမည္ ျဖစ္သည္။
ႏိုင္ငံတကာတြင္ဗဟုပညာေရးစနစ္ (သို႔မဟုတ္) အေသြးအေရာင္စုံ ယဥ္ေက်းမႈ ပညာေရး (Multicultureeducation) ကို မိတ္ဆက္ခဲ့ၾကသူမ်ားသည္ ဤမတူညီ ကြဲျပား ျခားနားေသာ လူမ်ိဳးေရး အေျခခံအခ်က္အေပၚတြင္ ခြဲျခား ဆက္ဆံမႈမ်ား၊ ဖိႏွိပ္ ခ်ဳပ္ခ်ယ္မႈမ်ား၊ လူ႕အခြင့္အေရး ဆုံး႐ႈံးေနရျခင္းမ်ားႏွင့္လူမ်ိဳးစု အခြင့္အေရးမ်ား မရရွိျခင္းမ်ားကို မေက်နပ္မႈမ်ားမွ စတင္ လႈပ္ရွား ခဲ့ၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ႏိုင္ငံအသီးသီးမွ လူမ်ိဳးေပါင္းမ်ားစြာ ကမၻာ့စစ္ႀကီးမ်ားအၿပီးတြင္ ႏိုင္ငံေျပာင္းေ႐ႊ hေနထိုင္လာခဲ့ၾကရာမွ လူ႔ယဥ္ေက်းမႈ ဗဟုဝါဒ (Culturalpluralism) ကို အေကာင္အထည္ေဖၚ က်င့္သုံးရန္အတြက္ လႈံ႔ေဆာ္မႈမ်ားမွလည္း အေသြးအေရာင္စုံယဥ္ေက်းမႈ ပညာေရးကို စတင္ က်င့္သုံးလာ ခဲ့ၾကပါသည္။
မတူညီကြဲျပားျခားနားေသာ ယဥ္ေက်းမႈ ေနာက္ခံအမ်ိဳးမ်ိဳးတို႔ ရွိၾကသည့္ ေက်ာင္းသူ၊ ေက်ာင္းသားမ်ားသည္စာသင္ခန္းမ်ားတြင္းသို႔ သူတို႔၏ ယဥ္ေက်းမႈမ်ား၊ တန္ဖိုးစံႏႈန္းမ်ားႏွင့္ ႐ိုးရာဓေလ့မ်ားကိုယူလာၾကပါသည္။ သို႔ျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္ သူတို႔သည္ စာသင္ခန္းမ်ားတြင္ ယဥ္ေက်းမႈမ်ားစြာတို႔ဆက္စပ္ ယွက္ႏြယ္မႈမ်ားကို ျဖစ္ေပၚေစသည္။ ဤတြင္ စာသင္ယူ ေလ့လာျခင္းမ်ား၌ မတူညီေသာ ယဥ္ေက်းမႈပုံစံမ်ားကို ထည့္သြင္း စဥ္းစားရန္ လိုအပ္လာပါသည္။
ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ပညာေရးသင္႐ိုးၫႊန္းတမ္းမ်ားတြင္ ၁၉၄၈ ခုႏွစ္ လြတ္လပ္ေရး ရသည္အခ်ိန္မွ စတင္၍ ေခတ္ အဆက္ဆက္အာဏာရ မည္သည့္အစိုးရကမွ လူမ်ိဳးစုမ်ား၏ ဘာသာစာေပ၊ သမိုင္းအစဥ္အလာမ်ား၊ ႐ိုးရာဓေလ့မ်ား၊ယဥ္ေက်းမႈမ်ားကို ထည့္သြင္း စဥ္းစားျခင္း မရွိေၾကာင္းေတြ႔ ရွိရသည္။ အထူးသျဖင့္ ဗမာလူမ်ိဳးမ်ား၏ဗမာစာေပႏွင့္ တန္ဖိုးစံႏႈန္း တစ္ခုတည္းကိုသာ အလြန္အမင္း ဦးစားေပး သင္ၾကားျခင္းႏွင့္တိုင္းရင္းသားတို႔၏ စာေပႏွင့္ ယဥ္ေက်းမႈမ်ားမွာ အသိအမွတ္ျပဳ ထည့္သြင္း စဥ္းစားျခင္းမ်ားမျပဳလုပ္ခဲ့ၾကပါ။ လူမ်ိဳးစု တိုင္းရင္းသားတို႔၏ ေဒသမ်ား၌လည္း မိခင္ဘာသာစာေပကို ေလ့လာခြင့္မရရွိျခင္းႏွင့္ ႐ိုးရာယဥ္ေက်းမႈမ်ားကို ေဖၚထုတ္ခြင့္ မရရွိျခင္းမ်ားအျပင္ ဖိႏွိပ္ခ်ဳပ္ခ်ယ္မႈမ်ားျဖင့္၂၁ ရာစုအစပိုင္း ျမန္မာ တိုင္းရင္းသားမ်ားမွာ ရင္ဆိုင္ ေနၾကရဆဲျဖစ္သည္။ ပညာေရးဆိုင္ရာသင္႐ိုးၫႊန္းတမ္းမ်ားႏွင့္ စာသင္ၾကားျခင္းႏွင့္ သင္ယူ ေလ့လာမႈ လုပ္ငန္းစဥ္မ်ားမွာ လက္ရွိဘ၀မ်ားႏွင့္ေဒသအသီးသီး၏ စာေပ၊ ယဥ္ေက်းမႈမ်ားႏွင့္ လိုက္ေလ်ာညီေထြမႈ မရွိျခင္း တို႔သည္ ပညာေရးဆိုင္ရာဆုတ္ယုတ္မႈႏွင့္ စံႏႈန္းတန္ဖိုးမ်ား က်ဆင္း လာရျခင္း၏ အေျခခံက်ေသာ အေၾကာင္းရင္း တစ္ခုျဖစ္ပါသည္။
ယဥ္ေက်းမႈအရ လိုက္ေလ်ာညီေထြရွိသည့္ စာသင္ၾကားျခင္း နည္းဗ်ဴဟာမ်ား Teaching and learning in a multicultural classroom
ယဥ္ေက်းမႈအရလိုက္ေလ်ာညီေထြရွိသည့္ စာသင္ၾကားျခင္းသည္ စာသင္ခန္းတြင္း၌ မတူ ကြဲျပားျခားနားေသာ ယဥ္ေက်းမႈမ်ားတည္ရွိေနမႈကို အသိအမွတ္ျပဳၿပီး ဤမတူညီ ကြဲျပားျခားနားမႈမ်ားႏွင့္ လိုက္ေလ်ာညီေထြျဖစ္မည့္သင္ၾကားနည္း စနစ္မ်ားကို ဖန္တီးျခင္းပင္ျဖစ္ပါသည္။ ေအာက္ပါအခ်က္မ်ားသည္ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားကိုစာသင္ၾကားရာတြင္ အေထာက္အကူ ျဖစ္ေစပါသည္။
• မိမိ၏အခ်ိန္ေပးၿပီး အားလုံး၏ မတူေသာ ယဥ္ေက်းမႈမ်ားအေပၚ စိတ္ဝင္စားမႈရွိေၾကာင္း လက္ေတြ႕ ျပသၿပီးက႐ုဏာ တရားျဖင့္ မၽွတစြာ ဆက္ဆံပါ။
• ေက်ာင္းသူ၊ေက်ာင္းသား အားလုံးအေပၚ တန္းတူညီမၽွစြာ ျပဳမူဆက္ဆံၿပီး သင္ယူ ေလ့လာမႈမ်ားတြင္ အားလုံးပါဝင္ ေဆာင္႐ြက္ႏိုင္ခြင့္ ေပးပါ။ ကေလးမ်ားအခ်င္းခ်င္း ခြဲျခား ဆက္ဆံ၊ ျပဳမူ၊ ေျပာဆိုမႈမ်ားကိုခ်က္ျခင္း အေရးယူပါ။
• မတူညီေသာယဥ္ေက်းမႈမ်ားအတြက္ လူမ်ိဳးစုကေလးဗဟိုျပဳ သင္ၾကားနည္း အမ်ိဳးမ်ိဳးကို အသုံးျပဳပါ။
• စာသင္ေက်ာင္းႏွင့္လူမႈအသိုင္းအဝန္းသို႔ မတူေသာ ယဥ္ေက်းမႈ အသီးသီးတို႔မွ အားျဖည့္ေပးမႈမ်ားကို ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားမွတန္ဖိုးထားေၾကာင္း ျပသပါ။
• ယဥ္ေက်းမႈမ်ားႏွင့္လူမ်ိဳး အေျခခံ မတူညီေသာ ေက်ာင္းသူ၊ ေက်ာင္းသားမ်ား အတူတကြ ပူးေပါင္း ေလ့လာ သင္ယူႏိုင္ခြင့္မ်ားကိုဖန္တီးေပးပါ။
ယဥ္ေက်းမႈအရလိုက္ေလ်ာညီေထြရွိသည့္ စာသင္ၾကားျခင္းသည္ ခံစားခ်က္မ်ား၊ သေဘာထားအျမင္မ်ားႏွင့္ တန္ဖိုးမ်ားႏွင့္မ်ားစြာ သက္ဆိုင္ပါသည္။ ေက်ာင္းသူ၊ ေက်ာင္းသားအားလုံးမွ မိမိတို႔ကို တန္ဖိုးထားျခင္းမ်ား၊အသိအမွတ္ ျပဳျခင္းမ်ား၊ ဂ႐ုစိုက္ျခင္းမ်ား၊ စာသင္ခန္းႏွင့္ ေက်ာင္းတြင္ ေႏြးေထြးစြာျပဳမူ ဆက္ဆံျခင္းမ်ားႏွင့္ အတန္းထဲတြင္ သူမ်ားနည္းတူ အခြင့္အေရးမ်ား ရရွိျခင္းတို႔ကိုလိုလားၾကပါသည္။ အထူးသျဖင့္ ယဥ္ေက်းမႈႏွင့္ လူမ်ိဳးေရးအရ လူနည္းစုျဖစ္သည့္ ေက်ာင္းသူ၊ေက်ာင္းသားမ်ားမွာ အခါမ်ားစြာတြင္ အထီးက်န္ဆန္ေနတတ္ျခင္းႏွင့္ အေရာတဝင္ ဆက္ဆံမႈ မခံရျခင္းမ်ားေၾကာင့္သူတို႔ အတြက္မွာ ဤအခ်က္သည္ လြန္စြာ အေရးႀကီးပါသည္။
စာသင္ခန္းမ်ားတြင္ တိုင္းရင္းသားယဥ္ေက်းမႈႏွင့္ လူမႈစီးပြားေနာက္ခံ အေျခအေနမ်ားကို ထည့္သြင္း စဥ္းစားျခင္း
(၁) ဆရာ၊ ဆရာမတို႔သင္ၾကားေနသည့္ ေက်ာင္းႏွင့္ ပတ္ဝန္းက်င္လူမႈ အသိုင္းအဝိုင္းရွိ တိုင္းရင္းသား ယဥ္ေက်းမႈမ်ား အေၾကာင္းကို သိနားလည္ရန္ ေလ့လာထားပါ။
မူလတန္းအဆင့္ – တတိယတန္း ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားမွ ေက်ာင္းသူ၊ ေက်ာင္းသားမ်ား၏လူမ်ိဳးစု ပြဲေတာ္မ်ားအေၾကာင္းႏွင့္ အားလပ္ရက္ တြင္ မိမိတို႔လူမ်ိဳးစုမ်ား၏ ျပဳလုပ္သည့္အေလ့အထမ်ား အေၾကာင္းကို ေက်ာင္းသူ၊ ေက်ာင္းသားမ်ားအား ပူးေပါင္း ေလ့လာေစၿပီး ရွင္းလင္းေဆြးေႏြးသည္။ မတူညီ၊ ကြဲျပားေသာ လူမ်ိဳးစုမ်ား၏ ယဥ္ေက်းမႈမ်ားကို ထင္ဟပ္ေစသည့္ စာသင္ခန္းတြင္း“လူမ်ိဳးစုပြဲေတာ္မ်ား” ကို ဖန္တီးၿပီး မိဘမ်ားႏွင့္ ရပ္႐ြာတြင္း ကၽြမ္းက်င္သူမ်ားကိုဖိတ္ေခၚ၍ ရွင္းလင္း ေဆြးေႏြးျခင္း၊ ပုံစံျပသင္ၾကားျခင္းမ်ားကို ျပဳလုပ္သည္။
အလယ္တန္းအဆင့္ – ေက်ာင္းစတက္သည့္ ပထမဆုံးေန႔တြင္ မိခင္ ဘာသာစကား(သို႔မဟုတ္) ျမန္မာစာသင္ခန္းစာတြင္ ေက်ာင္းသူ၊ ေက်ာင္းသားမ်ား “ကၽြႏ္ုပ္၏အေၾကာင္း”ေခါင္းစဥ္ျဖင့္ စာစီစာကုံး ေရးသားၾကရန္ျဖစ္သည္။ အႀကိဳက္ဆုံး အစားအစာႏွင့္ အႏွစ္သက္ဆုံးဝါသနာ၊ စိတ္ဝင္စားရာ ေတးဂီတ၊ မိဘမ်ား၏ ေနာက္ခံမ်ိဳး႐ိုး၊ စသည့္ အခ်က္အလက္မ်ား ပါဝင္ရမည္ျဖစ္သည္။ေက်ာင္းႏွင့္ ပတ္သက္၍ စိုးရိမ္ပူပန္ေနမႈမ်ား၊ မိမိႏွစ္သက္သည့္ အရာမ်ား၊ မႀကိဳက္သည့္အရာမ်ားကိုလည္း ထည့္သြင္း ေဆြးေႏြးၾကသည္။ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ား ကိုယ္တိုင္လည္း ဤအေၾကာင္းအရာမ်ားပါဝင္သည့္“မိမိတို႔၏ အေၾကာင္း” ေခါင္းစဥ္ျဖင့္ပင္ စာစီစာကုံး တစ္ပုဒ္ေရးသားၿပီး ေက်ာင္းသူ၊ ေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္အတူတကြ ေဆြးေႏြးသင့္ပါသည္။
အထက္တန္းအဆင့္ - ကမၻာ့ ဘာသာတရားႀကီးမ်ားအေၾကာင္းကို လူမႈသိပၸံဘာသာရပ္၊ ျပည္သူ႕နီတိတို႔တြင္ ထည့္သြင္း ေဆြးေႏြးသင့္သည္။ မတူ ကြဲျပား ျခားနားေသာဘာသာတရားႀကီးမ်ား၏ တူညီေသာ သြန္သင္ဆုံးမမမ်ား (ဥပမာ – ခ်စ္ခ်င္းေမတၱာတရား၊ ႐ိုးသားမႈ၊သည္းခံတတ္ျခင္း၊ ေဖးမ ကူညီမႈ) တို႔ကို ထုတ္ႏႈတ္၍ ေဆြးေႏြးၾကမည္။ ကမၻာ့ဘာသာ တရားႀကီးမ်ား၏ေနာက္ခံသမိုင္းမ်ားႏွင့္ လက္ရွိ ကိုးကြယ္ ယုံၾကည္မႈမ်ားကို သင္ၾကားရာတြင္ မည္သည့္ ဘာသာတရားကိုမွ မထိခိုက္ေစဘဲ အတူတကြ ေလ့လာ သုေတသန ျပဳလုပ္ၾကၿပီး ေဆြးေႏြးတင္ျပႏိုင္သည္။ ရပ္႐ြာ၊ေဒသတြင္းရွိ ဘာသာေရး ေခါင္းေဆာင္မ်ားကို ဖိတ္ေခၚၿပီး တစ္ခုခ်င္းစီအလိုက္ ေဆြးေႏြးေစသည္။ဘာသာတရားမ်ားမွ လူ႕ ယဥ္ေက်းမႈႏွင့္ ေလာကကို အက်ိဳးျပဳပုံမ်ားႏွင့္ အခ်င္းခ်င္း အျပန္အလွန္ေလးစားစြာ ဆက္ဆံတတ္ေစရန္တို႔ကို အဓိ္ကအားျဖင့္ ထင္ရွားေစပါသည္။
(၂) ေဒသတြင္းရွိ လူမ်ိဳးစုမ်ား၊ လူနည္းစုမ်ား၏ ယဥ္ေက်းမအသီးသီးႏွင့္ဆက္ႏြယ္ေနေသာ လူမႈဆက္ဆံေရး တန္ဖိုး စံႏႈန္းမ်ား၊ အႏုပညာမ်ား၊ သမိုင္း အစဥ္အလာမ်ားကိုေလ့လာထားသင့္သည္။
မူလတန္းအဆင့္ – ဒုတိယတန္း ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားအေနျဖင့္ ယဥ္ေက်းမႈအားလုံးရွိ ယဥ္ေက်း သိမ္ေမြ႕ျခင္း၊ ေလးစားစြာဆက္ဆံျခင္း စသည့္ စံႏႈန္းတန္ဖိုးမ်ားကိုထုတ္ႏႈတ္ ေဆြးေႏြးသင္ၾကားသည္။ မတူေသာ လူမ်ိဳးမ်ား၏ ဤ စံႏႈန္းတန္ဖိုးမ်ားႏွင့္ ေနထိုင္မႈပုံစံမ်ားကိုမည္သည့္ လူမ်ိဳးစုကိုမွ မထိခိုက္ေစဘဲ ေက်ာင္းသူ၊ ေက်ာင္းသားမ်ား အခ်င္းခ်င္း ေဆြးေႏြးေစမည္။
အလယ္တန္းအဆင့္ – ပန္းခ်ီဘာသာရပ္ သင္ၾကားသူ ဆရာ၊ ဆရာမ အေနျဖင့္လူမ်ိဳးစုမ်ား၏ ပန္းခ်ီ အႏုပညာဆိုင္ရာ ႐ုပ္ပုံ ကားခ်ပ္မ်ားကို စာသင္ခန္းတြင္း ခ်ိတ္ဆြဲထားျခင္း၊ေက်ာင္းသူ၊ ေက်ာင္းသားမ်ားကို ဖန္တီးေစျခင္းႏွင့္ ဤအႏုပညာ၏ တန္ဖိုး၊ အရည္အေသြးႏွင့္ျမန္မာ ႏိုင္ငံ၏ ယဥ္ေက်းမႈ ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္လာမႈကို ပံ့ပိုး ကူညီေနမႈမ်ားကို ေဆြးေႏြးၾကသည္။
အထက္တန္းအဆင့္ – ထင္ရွားေသာ လူမ်ိဳးစု ေခါင္းေဆာင္မ်ား၏ ႐ုပ္ပုံမ်ားကိုစာသင္ခန္းတြင္း၌ ခ်ိတ္ဆြဲထားျခင္း၊ လူမ်ိဳးစုမ်ားႏွင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ အက်ိဳးစီးပြား(စာေပ၊ အႏုပညာ၊ လူမႈေရး၊ ပညာေရး၊ က်န္းမာေရး၊ ႏိုင္ငံေရး စသည္) ကို မည္သို႔ ထြန္းကားေစရန္အက်ိဳးျပဳ ေဆာင္႐ြက္ခဲ့သည္မ်ားကို ေဆြးေႏြးၾကသည္။ ဘ၀ အတၳဳပၸတၱိမ်ားကို သုေတသနျပဳ ေလ့လာေစျခင္း၊စာသင္ခန္းတြင္း တင္ျပ ေဆြးေႏြးျခင္းမ်ားကို ျပဳလုပ္ၾကမည္။ လူမ်ိဳးစုမ်ားအတြင္းရွိ နယ္ပယ္အလိုက္ထင္ရွားေသာ အမ်ိဳးသမီးေခါင္းေဆာင္မ်ား၏ အေၾကာင္းကိုလည္း ေလ့လာၾကသင့္သည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံအမ်ိဳးသမီးထု၏ ျမန္မာႏွင့္ ကမၻာ့လူမႈ အသိုင္းအဝန္းမ်ားအတြက္ အက်ိဳးျပဳခဲ့မႈမ်ားမွာေက်ာင္းပညာေရးတြင္ ထည့္သြင္း ေဆြးေႏြးျခင္း၊ ထင္ရွားေပၚလြင္ေစျခင္း မရွိေသးပါ။ စံျပဳပုဂၢိဳလ္မ်ား၊စံျပဳလူငယ္မ်ားမွာ ဤေက်း႐ြာအုပ္စုအတြင္းပင္ ရွိေနပါသည္။
ပန္းမ်ိဳးစုံတို႔ ဖူးပြင့္ေဝဆာလွပ၊ သာယာၿငိမ္းခ်မ္းေနသည့္ဥယ်ာဥ္ၿခံႀကီးတစ္ခုႏွင့္ တူညီေသာ စာသင္ခန္းကို ဖန္တီး တည္ေဆာက္ၾကပါစို႔။ ဤသည္မွာ စစ္မွန္ေသာဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စုအတြက္ အေကာင္းဆုံးေသာ နိဒါန္းပ်ိဳးျခင္းဟု ယုံၾကည္ပါေၾကာင္း......။
သိန္းႏိုင္ (ေမာကၡပညာေရး)
ဆက္ပါဦးမည္။
သံလြင္တုိမး္ဂ်ာနယ္၊ ေအာက္တိုဘာလ၊ ၂၀၁၅၊ ေမာ္လၿမိဳင္ၿမိဳ႕။
No comments:
Post a Comment