Sunday, September 15, 2013

ဤမီးတုိင္

ဤမီးတုိင္

ပညာသည္ မီးအလွ်ံႏွင့္တူ၍ ပညာေပးေဝသူသည္ မီးတုိင္ႏွင့္တူသည္။ ဆီမီးတစ္တုိင္တည္းျဖင့္ ေနာက္ထပ္အလင္းေတာက္မ်ားစြာအား ေနရာအႏွံ႔တြင္ ထြန္းလင္းေတာက္ပေစႏုိင္သည္။
မီးတုိင္တုိ႔သည္ မိမိအလင္းမွ ဆင့္ပြားလင္းလပ္ေနေသာ မီးေတာက္တုိ႔အား ပီတိမ်ားစြာႏွင့္ ေငးၾကည့္ ရင္း မိမိကုိယ္တုိင္မီးေတာက္၏ ဝါးၿမိဳတုိက္စားခံရမႈကုိလည္းေကာင္း၊ မိမိဝန္းက်င္သုိ႔ စီးဆင္းပ်ံ႕ႏွံ႔သြား ေသာ အပူစီးေၾကာင္းမ်ားကုိလည္းေကာင္း ေမ့ေလ်ာ့ရင္းျဖင့္ ….
* * *
စက္ဘီးကုိ ခပ္ေသးေသးၿခံဝင္းေလးထဲသုိ႔ ေကြ႕ဝင္လုိက္သည္ႏွင့္ ကၽြန္မတို႔သူငယ္ခ်င္းမ်ားအားလုံးကုိ တစ္စုတစ္ေဝးတည္း ေတြ႕လုိက္ရသည္။ အၾကည့္မ်ားက ေႏြးေထြးၾကေသာ္လည္း ႀကိဳဆုိမႈက တိတ္ တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ ရွိေနသည္။
စက္ဘီးေပၚမွဆင္း၍ အိမ္ေလးထဲသုိ႔ လွမ္းဝင္လုိက္ေသာအခါ ေဒါက္တာ သူငယ္ခ်င္းက အၿပံဳးႏြမ္း ႏြမ္းျဖင့္ ထလာ၍ ႀကိဳသည္။ ထုိသူငယ္ခ်င္းကုိ ကၽြန္မ တုိးတိတ္စြာ … "ငါ နည္းနည္းေနာက္က်သြား တယ္ဟာ…နယ္မွာဆုိေတာ့ သတင္းစာေရာက္တာကလည္း ေနာက္က်တယ္ေလ… သိသိခ်င္း ထြက္ လာေပမယ့္ …"
ကၽြန္မအသံကတုန္ကယင္ နစ္ဝင္သြားသည္။ ခ်က္ခ်င္းစုအုိင္လာေသာ မ်က္ရည္မ်ားကုိ မ်က္ေတာင္ တဖ်တ္ဖ်တ္ျဖင့္ ထိန္းေနရသည္။ သူငယ္ခ်င္းမ်က္ႏွာကလည္း ပုိမုိညွိဳးလ်သြားကာ…. "ငါလည္းအစြမ္း ကုန္ ႀကိဳးစားပါတယ္ … ငါ့ဆရာႀကီးေတြ အကူအညီနဲ႔ေရာေပါ့… ဒါေပမယ့္….ဆရာမႀကီးအေျခအေန က မီးစာကုန္ ဆီခန္းေနၿပီဆုိေတာ့…"
ကၽြန္မ မ်က္လုံးမ်ားက ဘုရားစင္ေအာက္ စားပဲြေလးတစ္လုံးေပၚတြင္ ေထာင္ထားေသာ ကၽြန္မတုိ႔၏ ငယ္ဆရာေက်းဇူးရွင္ဆရာမႀကီး၏ ဓာတ္ပုံႀကီးဆီသုိ႔ ေရာက္သြားသည္။ ထုိဓာတ္ပုံႀကီးေရွ႕တြင္ ထြန္း ထားေသာဖေယာင္းတုိင္ မီးေတာက္ကေလးက ေလၿငိမ္ေနတာေၾကာင့္ ၿငိမ္သက္စြာ ေတာက္ပေန သည္။
ကၽြန္မ ထုိေနရာသုိ႔ ေလွ်ာက္သြားမိသည္။ ေမတၱာရိပ္လႊမ္းႏူးညံ့စြာ စူးရွေသာ မ်က္ဝန္း..ျပတ္သား ထက္ျမက္ေသာ္လည္း ေအးျမၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ၿပံဳးတတ္ေသာႏႈတ္ခမ္း …
သတိလက္လြတ္ႏွင့္ ႏွေျမာတသစြာ ေငးၾကည့္ေနဆဲမွာပဲ ဓာတ္ပုံထဲမွ မ်က္ဝန္းမ်ားက ပုိမုိလင္းလက္ လာသလုိလုိ .. ႏႈတ္ခမ္းမ်ား တရြရြလႈပ္ခတ္လာသလုိ ထင္လာရသည္။ ဆရာမႀကီးသည္ ကၽြန္မရင္ထဲ တြင္ ျပန္လည္ရွင္သန္လာသည္။
ဆရာမႀကီး၏ဓာတ္ပုံအား ႐ုိေသညြတ္က်ဳိးစြာ ရွိခုိးကန္ေတာ့မိခ်ိန္မွာေတာ့ ကၽြန္မ၏ႏွလုံးအိမ္သည္ လွပ္ကနဲလႈိက္ဖုိ၍ သည္းသည္းထန္ထန္ ငုိေႂကြးလုိက္မိေတာ့သည္။
* * *
'ပန္းမ်ဳိးတစ္ရာတုိ႔ ဖူးပြင့္ေဝဆာရာ ေက်ာင္းမဟာ' ဟုဆုိလွ်င္ ကၽြန္မတို႔ၿမိဳ႕မွလူမ်ားက ဆရာမႀကီး ေဒၚျမသင္း၏ေက်ာင္းကုိ ေျပးျမင္တတ္ၾကသည္။
ဆရာမႀကီး ေဒၚျမသင္း၏ အမွတ္ (…) အ.ထ.က သည္သဘာဝပန္းတုိ႔ လန္းစြင့္ရာ လူသားပန္းတို႔ လွ်မ္းတင့္ရာ တကယ့္ပန္းဥယ်ာဥ္တစ္ခုပဲ ျဖစ္၏။ ထုိေက်ာင္းသည္ စည္းကမ္းေကာင္းေသာ၊ လူခၽြန္ လူမြန္မ်ား ေမြးထုတ္ေပးေသာ ေမြးထုတ္ေပးေသာ စံျပေက်ာင္းအျဖစ္ ေက်ာ္ၾကားသကဲ့သုိ႔ ဆရာမႀကီး ကုိလည္း ေက်ာင္းအုပ္ခ်ဳပ္ေရး၊ ေကာင္းသူ၊ စည္းကမ္းျဖင့္လူေတာ္မ်ားကုိ ပုံေလာင္း၍ လူေကာင္းမ်ား အားေတာ္ေအာင္ ပ်ဳိးေထာင္ေပးသူအျဖစ္ အားလုံးက ေလးစားခ်ီးက်ဴးၾက၏။
ဆရာမႀကီးသည္ သက္ရွိ၊ သက္မဲ့တုိ႔အား ေစတနာေကာင္းျဖင့္လုိရာသုိ႔ ပုံေဖာ္ႏုိင္သူ ဗိသုကေကာင္း တစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ သူမလက္ထက္တြင္ သက္မဲ့ေက်ာင္းဝင္းအား စနစ္က်ေအာင္ ဦးစြာျပင္သည္။ အၿမဲသန္႔ရွင္းသပ္ရပ္ေနေသာ ေက်ာင္းဝင္းထဲတြင္ အရိပ္ရပင္မ်ား၊ အလွစုိက္ပန္းပင္မ်ား၊ ေက်ာင္းစုိက္ ပ်ဳိးခင္း၊ ေက်ာင္းအားကစားကြင္းတုိ႔ျဖင့္ စနစ္တက်ရွိေနေစသည္။ ေက်ာင္းေဝယ်ာဝစၥမ်ားကုိ လုပ္ ေဆာင္ေနၾကေသာ အသင္းေလးသင္းကလည္း ပန္းခင္းၾကားမွ ပ်ားပိတုန္းမ်ားကဲ့သုိ႔ လူးလာေခါက္တုံ႔ ႏွင့္တက္ႂကြစြာလႈပ္ရွားေနၾကသည္။ မိဘဆရာအသင္း ႏွစ္ပတ္လည္ ဆုႏွင္းသဘင္တြင္အသင္းဆု တစ္ဆု ပါဝင္ေသာေၾကာင့္ ယွဥ္ၿပိဳင္စိတ္ႏွင့္ ႀကိဳးစားေနၾကျခင္းျဖစ္သည္။
သက္မဲ့တုိ႔အားျပဳျပင္ရာတြင္ ေသသပ္လွပစြာ ဖန္တီးႏုိင္ခဲ့ေသာ ဆရာမႀကီးသည္ သက္ရွိတုိ႔အား ကုိင္တြယ္ရာ၌လည္း ကၽြမ္းက်င္ပုိင္ႏုိင္ခဲ့သည္။
စ႐ုိက္အမ်ဳိးမ်ဳိး၊ ပုံသဏၭာန္၊ စိတ္ထားအမ်ဳိးမ်ဳိးရွိေသာ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားအား မိမိလုိခ်င္ေသာစည္း ကမ္းေဘာင္မ်ား မခ်မွတ္မီ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ား၏ ဘဝရပ္တည္မႈ ဆႏၵျပည့္လုိအင္ကုိ အရင္ဆုံးျဖည့္ တင္းေပးခဲ့သည္။ ထုိအခါမွ မိမိဘက္သုိ႔ ေပ်ာင္းညႊတ္လာေသာ စိတ္မ်ားကုိ စည္းကမ္းခ်မွတ္ေသာ အခါ အလြယ္တကူ လုိက္နာလာၾကသည္။
ဆရာ၊ ဆရာမမ်ား၏အဝတ္အစား၊ အေနအထုိင္၊ လုပ္ငန္းခြင္စည္းကမ္း၊ ေက်ာင္းသူ၊ ေက်ာင္းသား မ်ား၏ အဝတ္အစား၊ အေနအထုိင္၊ ယဥ္ေက်းမႈ၊ ေက်ာင္းစည္းကမ္း၊ အတန္းစည္းကမ္း တုိ႔ကုိ တစ္ ေျပးညီ တင္းၾကပ္စြာသတ္မွတ္ကာ အၿပံဳးျဖင့္ေဆာင္ရြက္၍ အလုပ္ျဖင့္ျပတ္သားခဲ့သည္။ 'ေျပာလွ်င္ၿပံဳး ၍ လုပ္လွ်င္ျပတ္' လွ်င္အဲဒါ ေဒၚျမသင္းဟု ဆရာမႀကီးကြယ္ရာတြင္ ခ်စ္စႏုိးကင္ပြန္းတပ္ခဲ့ၾကသည္။ အျပစ္ရွိသူအား ဒဏ္ေပး႐ုံသာမဟုတ္ ထူးခၽြန္သူအား ဆုေပးခ်ီးျမႇင့္ျခင္းကုိပါ ေဆာင္ရြက္သူျဖစ္ျခင္း ေၾကာင့္ ဆရာမႀကီးအားတစ္ဖက္သတ္ မည္သူမွ်အျပစ္မေျပာခဲ့ၾကပါ။
'ေက်ာင္းေနေပ်ာ္၍ စာေတာ္ရမည္' ဟူေသာမူကုိ ဆရာမႀကီးက အႏွစ္သာရျပည့္စြာ က်င့္သုံးသည္။ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားအေနျဖင့္ နိစၥဓူဝ လုပ္ကုိင္ေနရသည့္ အလုပ္ျဖစ္သည့္အျပင္ အနာဂတ္ႏုိင္ငံေတာ္၏ သက္ရွိရတနာမ်ားအား ပ်ဳိးေထာင္ေပးရေသာ အလုပ္ျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ား၏ လုပ္ငန္း ခြင္ စိတ္ေပ်ာ္ရႊင္မႈသည္ အေရးအပါဆုံးျဖစ္သည္ဟု ယုံၾကည္သည္။ ေစတနာ၊ ေမတၱာမ်ားျဖင့္ ရက္ ယွက္ထားေသာ လုပ္ငန္းခြင္သဘာဝကုိ ေဒါသမ်ား၊ မာန္မာနမ်ား၊ ဣႆာ မစၧရိယမ်ား၊ မနာလုိဝန္တုိ မႈမ်ားႏွင့္ ျပည့္လွ်မ္းေနလ်က္ နစ္နာဆုံး႐ႈံးရသည္မွာ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားကုိယ္တုိင္သာ မဟုတ္၊ ေက်ာင္းသာမဟုတ္၊ ႏုိင္ငံေတာ္ပါျဖစ္သည္ဟု ကၽြန္မမူလတန္း ေက်ာင္းအုပ္လုပ္မည္ဆုိေသာအခါ ဆရာမႀကီးက ၾသဝါဒေပးဖူးသည္။
ေက်ာင္းသားမ်ားကုိ ခ်မွတ္ေသာစည္းကမ္းဆုိသည္မွာ မလႈပ္မရွားႏုိင္တုပ္ေႏွာင္ေသာႀကိဳး မျဖစ္ေစရ၊ အႏၲရာယ္မွ ကာကြယ္ေသာ 'စည္း' သာျဖစ္ရမည္။ 'စာ ကုိလည္းသင္၊ လူလည္းျပင္၊ ဘဝတြင္လည္း ေအာင္ျမင္ေစ' ဟူေသာ ေဆာင္ပုဒ္သည္ ဆရာမႀကီး၏ ေဆာင္ပုဒ္မ်ားမွတစ္ခုျဖစ္သည္။ ဆရာမႀကီး သည္ မိမိေက်ာင္းမွကေလးမ်ားအား ကာယ၊ ဉာဏ၊ စာရိတၱတည္းဟူေသာ ဘဝေအာင္ျမင္မႈ၏ စြမ္း ရည္သုံးရပ္ကုိ အေျခတည္ေပးေလ့ရွိသည္။ ထုိအေျခခံေကာင္းမ်ားျဖင့္ ဘဝတြင္လည္း ေအာင္ျမင္ဝင့္ ထည္ေနေစခ်င္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ တစ္ေက်ာင္းလုံးတစ္ပတ္လွ်င္ ဖြံ႕ၿဖိဳးေရးအတြက္ တစ္ရက္သတ္ မွတ္၍ စာေပ၊ ဂီတ၊ ပန္းခ်ီ၊ ကာယတုိ႔ကုိ သူ႔ဆႏၵအလုိက္ ေပ်ာ္ရႊင္တက္ႂကြစြာ လႈပ္ရွားေစသည္။
ဆရာမႀကီး၏ လုပ္ေဆာင္ခ်က္မ်ားေၾကာင့္ ဆရာမႀကီးလက္ထက္တြင္ ဆရာဝန္၊ အင္ဂ်င္နီယာဟူ ေသာ အတတ္ပညာရွင္မ်ားသာမက အားကစားဘက္တြင္ ထူးခၽြန္ေသာႏုိင္ငံ့ဂုဏ္ေဆာင္ အားကစား သမား ပါရမီရွင္မ်ား၊ အႏုပညာဘက္တြင္ ထူးခၽြန္ေသာလွ်မ္းလွ်မ္းေတာက္ ႏုိင္ငံေက်ာ္အႏုပညာရွင္ မ်ား စာေပပညာရွင္မ်ားေပၚထြန္းခဲ့သည္။
တပည့္ေရျပင္ျမင့္တက္ေသာအခါ ဆရာမႀကီး၏ ၾကာပန္းရနံ႔ဂုဏ္သတင္းကလည္း သင္းပ်ံ႕လုိ႔ေနခဲ့ သည္။
တကယ္ေတာ့ ေက်ာင္းသားမ်ား ထူးခၽြန္ေအင္ျမင္ၾကသည္မွာ ဆရာတုိ႔ဘက္မွခ်ည္း ေတာ္၍မဟုတ္၊ 'မိဘ၊ ဆရာ ပူးေပါင္းကေလးပညာေကာင္း' ဆုိသည့္အတုိင္း မိဘမ်ားဘက္မွလည္း ေထာက္ပံ့အား ေပးႏုိင္ေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္ကုိ မည္သူမွ မျငင္းႏုိင္ပါ။ သုိ႔ေသာ္ကေလးက ထက္ျမက္ထူးခၽြန္ေန ေသာ္လည္း မိဘမွပံ့ပိုးရန္ စီးပြားေရးမျပည့္စုံေသာ ေက်ာင္းသားမ်ားလည္းရွိပါသည္။ ထုိကေလးမ်ဳိး အတြက္ ဆရာမႀကီးက ဆရာေနရာတင္မက မိဘေနရာပါယူ၍ မိဘဆရာအသင္းႏွင့္တုိင္ပင္ကာ "ဆင္းရဲထူးခၽြန္" ကေလးမ်ား ရန္ပုံေငြထူေထာင္သည္။ ထုိရန္ပုံေငြမွ ထုိကေလးမ်ဳိးကုိ ေထာက္ပံ့ေျမ ေတာင္ေျမႇာက္ေပးခဲ့သည္။
'ဘဝနာမွ အသိသာ' ပါသည္။ ထုိကေလးမ်ဳိးသည္ သာမန္ထူးခၽြန္ကေလးမ်ဳိးထက္ သာလြန္ကာ ဆရာ ဝန္၊ အင္ဂ်င္နီယာႏွင့္ အျခားအသိပညာရွင္၊ အတတ္ပညာရွင္မ်ား ျမင့္မားစြာေပၚထြန္းလာခဲ့သည္။ တျခား ငယ္ရြယ္သူကေလးမ်ား အတုယူအားက်ကာ ႀကိဳးစားခ်င္စိတ္မ်ားလည္း ျဖစ္ထြန္းလာေစခဲ့ သည္။
"ဖူးပြင့္ေဝဆာ ပန္းမ်ဳိးတစ္ရာ" ဟု လူအမ်ား၏ ပါးစပ္ဖ်ားမွ ဂုဏ္ျပဳကင္ပြန္းတပ္ကာ အလုိလုိတည္ၿမဲ လာခဲ့ေသာ ထုိအမည္ႏွင့္ေက်ာင္းသည္ တကယ္ပဲ ပန္းမ်ဳိးတစ္ရာမက လွပေဝဆာေနခဲ့သလုိ ဆရာမ ႀကီး၏ ဂုဏ္ရနံ႔ေလျပည္ကလည္း တသုန္သုန္ တုိက္ခတ္သင္းပ်ံ႕ေနခဲ့သည္။
သုိ႔ေသာ္ 'ေက်ာင္း' တည္းဟူေသာ ပန္းဥယ်ာဥ္ႀကီးကုိ ေအာင္ျမင္စြာ ေျမေတာင္ေျမႇာက္ ပ်ဳိးေထာင္ ေပးႏုိင္ခဲ့ေသာ ဆရာမႀကီးသည္ 'အိမ္' တည္းဟူေသာ ဥယ်ာဥ္ငယ္ေလးကုိေတာ့ လန္းစြင့္ေဝဆာ ေအာင္ မပ်ဳိးေထာင္ေပးႏုိင္ခဲ့ရွာပါ။
တစ္နည္းအားျဖင့္ ေက်ာင္းအလုပ္မ်ားကုိသာ ဝါသနာ၊ ေစတနာ၊ အနစ္နာမ်ားစြာႏွင့္ ႀကိဳးစားလုပ္ ေဆာင္ေနခဲ့ေသာေၾကာင့္ 'အိမ္ဥယ်ာဥ္' အားေပါင္းသင္းေျမဆြ၊ ေရေလာင္းရန္ အခ်ိန္နည္းပါး၊ ခ်ိန္ခြင္ လွ်ာ ေလ်ာ့သြားေလသလားမသိ။ သူမ၏ သားႏွစ္ေယာက္မွာ ပညာေရးဘက္၌ မည္သူမွမထူးခၽြန္ခဲ့ရွာ ပါ။ သားတစ္ေယာက္ ဆယ္တန္းပင္မေအာင္ဘဲ ေယာင္လည္လည္ျဖစ္ေနခ်ိန္၊ သားတစ္ေယာက္က တကၠသုိလ္ပညာ တစ္ပုိင္းတစ္စႏွင့္ အေပါင္းအသင္းမွားကာ ယမကာေလးတျမျမျဖင့္ ရီေဝစျပဳေနခ်ိန္ တြင္ ဆရာမႀကီး၏ ခင္ပြန္းမွာ (Alcoholic paralysis) အရက္ေၾကာင့္ အာ႐ုံေၾကာခ်ဳိ႕ယြင္းေရာဂါျဖင့္ ဆုံးပါးသြားခဲ့သည္။
အားမကုိးေလာက္ေသာသားမ်ားႏွင့္ အေဖာ္မဲ့က်န္ရစ္ခဲ့ခ်ိန္တြင္ ဆရာမႀကီးမွာ ပင္စင္ယူရန္ နီးကပ္ ေနခ်ိန္ျဖစ္သည္။ ေခၽြေခၽြတာတာျဖင့္ စုေဆာင္းမိခဲ့သမွ်ေလးကလည္း ဆရာမႀကီးခင္ပြန္းအတြက္ ေဆးကုသစရိတ္ျဖင့္ ကုန္ခဲ့ၿပီ။ ေက်ာင္းမွဝန္ထမ္းတုိက္ခန္းေလးတြင္ ေနရေသာေၾကာင့္ ပင္စင္ယူလွ်င္ ဆရာမႀကီးမွာ ေနစရာအိမ္ဝင္အပုိင္ မရွိျဖစ္ေနသည္။
ပင္စင္ယူၿပီး ဒုကၡေရာက္ေနေသာ ဆရာမႀကီးကုိ ေက်ာင္းေစာင့္ဒရဝမ္ႀကီးက ၿမိဳ႕သစ္ရွိသူပုိင္အိမ္ဝင္း အား 'ဆရာမႀကီး တစ္သက္ေနပါ' ဟု အိမ္ေဆာက္ခြင့္ေပး၍ တုန္႔ျပန္ကူညီခဲ့သည္။ ထုိအထဲတြင္ အိမ္ ေသးေသးေလးတစ္လုံးအား တပည့္တပန္းမ်ားက ဝုိင္းဝန္း၍ေဆာက္ေပးခဲ့ၾကရသည္။
ကၽြန္မသည္လည္းေကာင္း၊ ကၽြန္မကုိ ႏႈတ္ဆက္လာေသာ ဆရာမႀကီး တစ္သက္တာ က်န္းမာေရး အား ေစာင့္ေရွာက္တာဝန္ယူထားေသာ ဆရာဝန္သည္လည္းေကာင္း၊ ဆရာမႀကီး၏ 'ဆင္းရဲ ထူးခၽြန္' ကေလးမ်ား ရန္ပုံေငြေထာက္ပံ့မႈျဖင့္ ပညာေရးဘဝျမင့္ခဲ့ရသူမ်ား ျဖစ္သည္။ ကၽြန္မက ဆရာမႀကီးကုိ အားက်၍ ဆရာမႀကီးကဲ့သုိ႔ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားရန္ ရည္ရြယ္ခ်က္ႏွင့္ ေက်ာင္းဆရာမဘဝကုိ ခံယူခဲ့ သည္။
ေလာကဓံလႈိင္းလုံးမ်ားၾကားတြင္ အလူးအလွိမ့္ ႀကိဳးစား႐ုန္းကန္ရင္း ကုိယ့္ဘဝႏွင့္ကုိယ္ မြန္းက်ပ္ေန ေသာ ကၽြန္မတုိ႔မွာ ဆရာမႀကီးေက်းဇူးကို မေမ့ႏုိင္အားၾကပါ။
ဘဝကုိအရက္ေသာက္ျခင္းျဖင့္သာ အခ်ိန္ကုန္ေနေသာ သားဆုိးႏွစ္ေယာက္၊ ပင္စင္လစာေလး၊ တတ္ ႏုိင္ေသာ တပည့္တစ္ခ်ဳိ႕၏ေထာက္ပံ့မႈ ေငြေၾကးေလးမ်ားျဖင့္ ပြင့္ေသာပန္းတုိ႔၏ အရွင္သခင္ဆရာမ ႀကီးသည္ လက္က်န္ဘဝသက္တမ္းကုိမည္ကဲ့သုိ႔ ကုန္လြန္ေစခဲ့သည္ကုိ အေဝးေရာက္ေနေသာ ကၽြန္မ မသိႏုိင္ခဲ့ပါ။
ကၽြန္မေရာက္ရွိလာခ်ိန္မွာေတာ့ ဆရာမႀကီးသည္ ေအးခ်မ္းေသာ ဘဝတစ္ခုတြင္ လဲေလ်ာင္းအိပ္စက္ ေနခဲ့ေခ်ၿပီ။
* * *
ဒီေန႔ ရက္လည္ဆြမ္းကပ္ေန႔ ျဖစ္သည္။
ဆရာမႀကီး၏ အိမ္ေသးေသးေလးထဲတြင္ ဆရာမႀကီး စုိက္ပ်ဳိးခဲ့ေသာ ပန္းမ်ဳိးစုံတုိ႔ ဖူးပြင့္ေရာက္ရွိေန ၾကသည္။
တစ္နည္းအားျဖင့္ မီးတုိင္မ်ားစြာေပါ့…ဆရာမႀကီး ဆင့္ပြားထြန္းညႇိေပးခဲ့ေသာ မီးတုိင္းမ်ားစြာ….အား ႀကီးလႊမ္းမုိးလာစျပဳေနေသာ အေမွာင္ထုအား ကုန္ခါနီးမီးတုိင္ကုိ တစ္ခုႏွင့္တိတ္ဆိတ္စြာ တြန္းလွန္ ေနခဲ့ရေသာ အိမ္ခန္းက်ဥ္းက်ဥ္းေလးသည္ ယခုအခါ မီးတုိင္ေပါင္းမ်ားစြာျဖင့္ ထိန္လင္းခဲ့သည္။ သုိ႔ေသာ္ ထုိအလင္းမ်ားကုိ အလင္းတန္းတုိ႔၏ ဖန္ဆင္းရွွင္ကေတာ့ မခံစားမသိရွိႏုိင္ေတာ့ၿပီ..ဖန္ဆင္း ရွင္မီးတုိင္အုိသည္ မီးစာကုန္ဆီခမ္း၍ ေအာင္ျမင္ေတာက္ပ အလင္းမ်ားစြာႏွင့္အတူ စီးဆင္းက်န္ေနခဲ့ ေသာ အပူစီးေၾကာင္းမ်ားကုိသာ ထားရစ္ခဲ့ေလသည္။
ႂကြေရာက္လာမည့္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးမ်ားကုိ ေစာင့္ဆုိင္းရင္းလူအမ်ား တုိးတိတ္စြာ လႈပ္ရွားေနၾက၏။ ကၽြန္မထုိင္ေနေသာ ေနရာက ဆရာမႀကီး၏ သားႏွစ္ေယာက္ အတြင္းခန္းကုိျမင္ရေသာ ေနရာျဖစ္ေန သည္။
ပိန္လွီႏြမ္းလ်ခႏၶာကုိယ္၊ မုိ႔အန္း ေဖာသြပ္ မ်က္ႏွာ၊ နီက်င္က်င္ မ်က္ဝန္းမ်ားႏွင့္ ပုံသဏၭာန္တူ ညီအစ္ကုိႏွစ္ေယာက္တြင္ အငယ္ကမိခင္အတြက္ ထိခုိက္ေၾကကဲြေနဟန္ရွိေသာ္လည္း အႀကီးက ေတာ့ျဖင့္ မွန္တစ္ခ်ပ္ေရွ႕တြင္ ေခါင္းၿဖီးလုိက္၊ ဦးထုပ္ေဆာင္းလုိက္၊ မွန္ကုိငဲ့ၾကည့္လုိက္၊ ဦးထုပ္ကုိ ျပန္ခၽြတ္၍ေခါင္းၿဖီးလုိက္ႏွင့္ ရွိေနသည္။
"သနားေတာ့သနားပါတယ္..သူတုိ႔ ဒီေန႔ပဲဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကုိ ေရႊ႕ရေတာ့မွာ"
ကၽြန္မေငးၾကည့္ေနသည္ကုိ ျမင္ေသာေဘးမွ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က တုိးတုိးကပ္ေျပာသည္။
"ဟင္ …. ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ"
"အိမ္ဝင္းက သူတုိ႔ဟာမဟုတ္ဘူးေလ …. ေက်ာင္းေစာင့္ႀကီးက ဆရာမႀကီးတစ္သက္ပဲ ေနခြင့္ျပဳထား တာကုိး….ဆရာမႀကီးကလည္း အေစာႀကီးကတည္းက ႀကိဳၿပီး သားေတြအတြက္ စီစဥ္သြားရွာတာ၊ ဒီအိမ္ေလးကုိ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကုိ လွဴခဲ့ၿပီး သားေတြကုိ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းအပ္သြားရသည္။
ဒီေတာ့မွအိတ္ေတြ…အထုပ္အပုိးေတြႏွင့္ အလုပ္႐ႈပ္ေနေသာ သားအငယ္ကုိ ကၽြန္မသတိထားမိသည္။ ကၽြန္မရင္ထဲလႈိက္ကနဲ ဆုိ႔နစ္သြားရသည္။
ဒီကိစၥေတြအားလုံးၿပီးဆုံးခ်ိန္တြင္ အိမ္ကေလးႏွင့္ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ပဲ တိတ္ဆိတ္စြာ က်န္ရစ္ခဲ့လိမ့္ မည္။ ေနာက္ …. အိမ္ကေလးကုိ ဖ်က္သိမ္းေျပာင္းေရႊ႕…သူတုိ႔က ထုပ္ပုိးေျပာင္းေရႊ႕….
သံဃာေတာ္မ်ားေရာက္လာ၍ ဆြမ္းကပ္ လွဴဒါန္း၊ တရားေဟာ၊ အိမ္ကေလးကုိ ေရစက္ခ်လွဴဒါန္း၊ အမွ်ေဝခ်ိန္မွာေတာ့ ကၽြန္မမ်က္ဝန္းတြင္ အျမင္အာ႐ုံမ်ား ေဝဝါးကုန္သည္။ တေပါက္ေပါက္က်ေရာက္ ေနေသာ မ်က္ရည္စီးေၾကာင္း လမ္းႏွစ္သြယ္သည္ အျမင္အာ႐ုံႏွစ္ခု ျဖစ္သြားသည္။
တစ္လမ္းက ဆရာမႀကီး ထြန္းညႇိေပးလုိက္၍ ရႊန္းလက္ေတာက္ပအလင္းႏွင့္ ထိန္ေဝျဖာေနေသာ မီးတုိင္အလင္းတန္းႀကီး ….
တစ္လမ္းက ပုိးစုန္းၾကဴးႏွယ္ ကုိယ္ပုိင္အလင္းေရာင္ပင္ မထြက္ႏုိင္ရွာသည့္ ေမွာင္မည္းတိတ္ဆိတ္ ေသာ လမ္းေပၚမွမီးတုိင္းရွင္၏ ရင္ေသြးႏွစ္ေယာက္၊ အထုပ္ေလးေတြထမ္းပုိး၍ အိမ္ရာမဲ့စြာ ဘုန္းႀကီး ေက်ာင္းဆီသုိ႔ ေျပာင္းေရႊ႕ခုိလႈံရန္ တေရြ႕ေရြ႕သြားေနေသာ ျမင္ကြင္း…
ထုိျမင္ကြင္းႏွစ္ခုကုိသာ တစ္ေနရာမွ ဆရာမႀကီး လွမ္းၾကည့္ေနမည္ဆုိလွ်င္ ….
ဆရာကုိခ်စ္ေသာ တပည့္တစ္ေယာက္၏ ႏွလုံးသား … ကုိယ္တုိင္ ဆရာမတစ္ေယာက္၏ ႏွလုံးသား … သားသမီးခ်င္းစာနာေသာ မိခင္တစ္ေယာက္၏ ႏွလုံးသားသည္ နင့္နင့္သည္းသည္း ႐ႈိက္ငုိလုိက္မိ ေသာ အခ်ိန္မွာပဲ မြမြေၾက၍ သြားေလသည္။
* * *
'ပညာ' သည္ မီးအလွ်ံႏွင့္တူ၍ ပညာေပးေဝသူသည္ မီးေတာက္တုိ႔အား ပီတိမ်ားႏွင့္ေငးၾကည့္ရင္း…. မိမိကုိယ္တုိင္ မီးေတာက္၏ ဝါးၿမိဳတုိက္စားခံမႈကုိ လည္းေကာင္း၊ မိမိဝန္းက်င္သုိ႔ စီးဝင္ပ်ံ႕ႏွံ႔သြားေသာ အပူစီးေၾကာင္းမ်ားကုိလည္းေကာင္း၊ ေမ့ေလ်ာ့ရင္းျဖင့္ ……။ {'ဆရာဟူသည္ ဘဝေပးလွဴေသာ လုပ္ငန္း' ဟု ေျပာေလ့ရွိ၍ (….) တြင္ ကြယ္လြန္သြားၿပီျဖစ္ေသာ ဆရာမႀကီးႏွင့္ ဘဝေပးလွဴေနေသာ ဆရာ ဆရာမမ်ားအား ဦးညႊတ္ဂုဏ္ျပဳလ်က္ …}
ေရႊရင္ႏွစ္ (ၿမိဳ႕သာ)
*(၂၀၀၀ ျပည့္ႏွစ္၊ ဇန္နဝါရီလထုတ္ ပညာတန္ေဆာင္မဂၢဇင္းမွ)*
ပညာတန္ေဆာင္ ဝတၳဳတုိလက္ေရြးစင္(၄
>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

Saturday, August 31, 2013

ဆရာႏွင့္ပညာေရး


ဆရာဆိုတာ

ေရးသားသူ - ခင္ႏွင္းစိုး

၂၀၀၇ ခုနွစ္မွာ ပညာေရးသုေတသီေတြပါ၀င္တဲ့ McKinsey ဆိုတဲ့ အဖြဲ႕က ကမာၻေပၚမွာ ဘာလို႔ တခ်ိဳ႕နိုင္ငံေတြရဲ႕ ေက်ာင္းပညာေရးစနစ္ေတြကေအာင္ျမင္ျပီး တခ်ိဳ႕က မေအာင္ျမင္ရတာလဲဆိုတာကို သုေသသနျပဳလုပ္ခဲ့ၾကပါတယ္ [1] ။ နိုင္ငံတကာက ေက်ာင္းေပါင္း ၂၅ ေက်ာင္း (ထိပ္တန္း ၁၀ ေက်ာင္းအပါအ၀င္) ကို သူတို႔ ေလ့လာခဲ့ၾကတယ္ ။ သူတို႔ေကာက္ခ်က္ခ်တဲ့ ေက်ာင္းပညာေရးစနစ္ ေအာင္ျမင္ဖို႔ အဓိကသံုးခ်က္ထဲမွာ ထိပ္တန္းကပါ၀င္တဲ့အခ်က္ကေတာ့ အရည္အခ်င္းျပည့္စံုျပီး လူမွန္ေနရာမွန္ျဖစ္တဲ့ ဆရာ ဆရာမေတြရေအာင္ လုပ္ရမယ္ဆိုတာပါပဲ ။

က်မတို႔ျမန္မာလူမိ်ဳးေတြမွာ သင္ဆရာ ၊ ျမင္ဆရာ ၊ ၾကားဆရာဆိုျပီး ဆရာကို သံုးမိ်ဳးခြဲ ေျပာေလ့ရွိၾကတယ္ ။ ဒါ့အျပင္ ကိုယ္ရိုေသတဲ့လူ ၊ ကိုယ့္ထက္ ရာထူးအာဏာျမင့္သူေတြကို ဆရာလို႔ ေခၚေလ့ရွိၾကတယ္ ။ ဆိုက္ကားဆရာ ၊ ျမင္းလွည္းဆရာ ၊ ပန္းခ်ီဆရာ ၊ ကာတြန္းဆရာ ၊ စာေရးဆရာ .. စတဲ့ ဂုဏ္ပုဒ္ေတြမွာလည္း ဆရာဆိုတဲ့စကားလံုးႏွစ္လံုးကို ထည့္သြင္းေခၚဆိုၾကတယ္ ။

စာသင္ခန္းထဲက ဆရာ ဆရာမေတြကေရာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ဘယ္လို ဆရာ အျဖစ္သတ္မွတ္ၾကမလဲ ။ ပတ္၀န္းက်င္က ဘယ္လိုသတ္မွတ္တာကို ခံခ်င္ၾကပါသလဲ ။



က်မ ေျခာက္တန္းတုန္းက သခ်ၤာသင္တဲ့ဆရာမတေယာက္ရွိခဲ့တယ္ ။ သူဘယ္လိုစာသင္လဲဆိုတာ က်မမမွတ္မိေတာ့ဖူး ။ သူစစ္တဲ့လစဥ္စာေမးပြဲမွာ အမွတ္ ၁၀၀ မရသူတိုင္းကို ၾကိမ္လံုးနဲ႔ လက္၀ါးမွာ တေယာက္တခ်က္ရိုက္တာကိုပဲ မွတ္မိေနတယ္ ။ ခုခ်ိန္ျပန္စဥ္းစားမိတိုင္း သူဘာလို႔ အဲလိုလုပ္တာလဲဆိုတာ နားမလည္နိုင္ေအာင္ပဲ ။ က်မတို႔ကို စာၾကိဳးစားေအာင္ လုပ္တာလား ၊ ေက်ာင္းသားတုိင္း အမွတ္ ၁၀၀ မရရင္ သူနာမည္ပ်က္မွာစိုးရိမ္လို႔လား ။

အင္တာနက္ေပၚမွာ လူငယ္တေယာက္ရဲ႕မွတ္ခ်က္ကို ေတြ႔ဖူးတယ္ -- ျမန္မာနိုင္ငံက ဆရာ ဆရာမေတြက ကမာၻေပၚမွာ အရိုက္အၾကမ္းဆံုး အာဏာအသံုးျပဳဆံုး ဆရာ ဆရာမေတြထဲ ပါ၀င္နိုင္တယ္တဲ့ ။

တကယ္ေတာ့ ျမန္မာျပည္မွာ ေစတနာနဲ႔သင္ၾကားေပးတဲ့ ဆရာ ဆရာမေတြလည္း အမ်ားၾကီးဆံုခဲ့ဖူးပါတယ္ ။ ေနာက္ျပီး အာဏာသံုးတဲ့ ဆရာ ဆရာမဆိုတာ ျမန္မာနိုင္ငံမွာတင္ မဟုတ္ပါဖူး ၊ နိုင္ငံတိုင္းမွာ ရွိတတ္ၾကပါတယ္ ။

က်မစကၤာပူမွာ အလယ္တန္းအဆင့္ (၇ တန္းနဲ႔အညီ) ေက်ာင္းတက္တုန္းက အဂၤလိပ္စာသင္တဲ့ ဆရာမတေယာက္ဆို စာသင္ေကာင္းေပမယ့္ အရမ္းစိတ္တိုတတ္ပါတယ္ ။ အဂၤလိပ္စာ စာစီစာကံုးအမွတ္ျခစ္တဲ့အခါ သူညံ့တယ္သတ္မွတ္တဲ့ မၾကိဳးစားပဲေရးထားတယ္လို႔ထင္တဲ့ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕စာအုပ္ေတြကို အတန္းအျပင္ကို လႊင့္ပစ္ေလ့ရွိတယ္ ။ အဲဒီဆရာမဟာ စာသင္ေကာင္းေပမယ့္ သူ႔အတန္းခ်ိန္ဆို ေၾကာက္ေနရတာနဲ႔ပဲ စာကိုေသခ်ာမသိလိုက္တာေတြ အမ်ားၾကီးပါ ။

ဘယ္လို ဆရာ ဆရာမျဖစ္မယ္ဆိုတာ တကယ္ေတာ့ ကိုယ္တိုင္က ဆံုးျဖတ္တယ္ဆိုတာ က်မ ကိုယ္တိုင္ ဆရာမျဖစ္လာေတာ့မွ သိလိုက္ရပါတယ္ ။

စကၤာပူနိုင္ငံရွိ ေပၚလီတကၠနစ္ (polytechnic) တခုမွာ က်မ စာသင္တဲ့အခါ စာသင္နွစ္ကုန္တဲ့အခါတိုင္း က်မသင္တဲ့ဘာသာရပ္နဲ႔ ၊ က်မစာသင္တဲ့ပံုစံအေပၚ ေက်ာင္းသားေတြက (ေက်ာင္းကို) မွတ္ခ်က္ေပးရပါတယ္ ။ အဲလိုစနစ္က ေက်ာင္းသားေတြအမည္ေဖာ္ျပျခင္းမရွိဘဲ ဆရာတေယာက္ဟာ ဘာေတြလိုအပ္တယ္ ဘာေတြေကာင္းမြန္တယ္ဆိုတာသိရေအာင္ လုပ္တာမိ်ဳးပါ ။ အဲဒီအခါတိုင္းမွာ သူတို႕အမ်ားဆံုးေျပာေလ့ရွိတာ က်မက စိတ္ရွည္တယ္ ၊ ေက်ာင္းသားေတြဘာေျပာေျပာ ေသခ်ာနားေထာင္ျပီး သူတို႔အေျဖကို လစ္လ်ဴမရွဳဘဲ ေသခ်ာျပန္ေဆြးေႏြးတယ္ ၊ သူတို႔ကို ပိုစဥ္းစားတတ္လာေအာင္ ေမးခြန္းေတြ ျပန္ေမးတတ္တယ္ ၊ တခ်ိန္တည္းမွာ သူတို႔အေပၚ တင္းက်ပ္သင့္တဲ့အခါလည္း တင္းက်ပ္တယ္ ဆိုတာပါပဲ ။

ဆရာမျဖစ္လာတဲ့အခ်ိန္ကစျပီး က်မမွာ ခံယူခ်က္ နွစ္ခ်က္ရွိပါတယ္ .. ပထမအခ်က္ကေတာ့ ေက်ာင္းခန္းထဲ၀င္တဲ့အခါတိုင္း က်မသာ အဲဒီအခန္းထဲကေက်ာင္းသားတေယာက္ျဖစ္ခဲ့မယ္ဆိုရင္ ဘယ္လိုသင္ၾကားမႈမိ်ဳးကို သေဘာက်တန္ဖိုးထားမလဲဆိုတာ အျမဲစဥ္းစားေလ့ရွိပါတယ္ ။ ဒုတိယအခ်က္ကေတာ့ အေမရိကန္ပညာရွင္ William Arthur Ward ေျပာခဲ့တဲ့အတိုင္း - -

The mediocre teacher tells. The good teacher explains. The superior teacher demonstrates. The great teacher inspires.
သာမန္ဆရာက (ေျပာရံု) ေျပာျပတယ္ ၊ ဆရာေကာင္းတေယာက္က ရွင္းျပတယ္ ၊ ပိုေကာင္းတဲ့ဆရာကေတာ့ လက္ေတြ႔သရုပ္ျပတယ္ ၊ အေကာင္းဆံုးဆရာကေတာ့ (ေက်ာင္းသားေတြအတြက္) စိတ္အားထက္သန္မႈေတြကို ေပးနိုင္တယ္ ။
ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူေတြအတြက္ စိတ္အားထက္သန္မႈေပးနိင္တဲ့ဆရာမမိ်ဳး ျဖစ္ရမယ္ဆိုတဲ့ ရည္မွန္းခ်က္နဲ႔ အျမဲစာသင္ပါတယ္ ။


Teachers are the most important in a classroom
-----------------------------------------------

စာသင္ခန္းထဲမွာ အေရးၾကီးဆံုးက ဆရာ ဆရာမေတြပဲလို႔ ျမင္မိပါတယ္ ။ သင္ရိုးညြန္းတမ္းေတြ သင္ေထာက္ကူပစၥည္းေတြ သင္ၾကားနည္းစနစ္ စတာေတြကို အစိုးရကျဖစ္ေစ အဖြဲ႔အစည္းေတြကျဖစ္ေစ တိုးတက္ေကာင္းမြန္ေအာင္ လုပ္ေပးနိုင္ေပမယ့္ တကယ္တမ္းလက္ေတြ႔မွာ အဲဒါေတြကုိ ဘယ္ေလာက္ထိထိေရာက္ေရာက္ အသံုးခ်နိုင္မလဲဆိုတာကေတာ့ စာသင္ခန္းေတြထဲမွာ ေန႔စဥ္သင္ၾကားေနတဲ့ ဆရာ ဆရာမေတြအေပၚ လံုး၀မူတည္ပါတယ္ ။

မၾကာေသးခင္ က်မျမန္မာျပည္ေရာက္တုန္း ၊ ရန္ကုန္မွာရွိတဲ့ ဘုန္းေတာ္ၾကီးေက်ာင္းတခ်ိဳ႕က ဆရာ ဆရာမေတြနဲ႔ ေတြ႔ျဖစ္ခဲ့တယ္ ။ သူတို႔ေက်ာင္းမွာ ယူအန္ (UN) ကေထာက္ပံ့ထားတဲ့စာအုပ္စာတန္းေတြကို ထုတ္ျပၾကတယ္ ။ ယူအန္ကလုပ္တဲ့ သင္တန္းေတြမွာ သူတို႔တက္ဖူးတဲ့အေၾကာင္း ေျပာျပၾကတယ္ ။ သူတို႔နဲ႔စကားေျပာရင္း သတိထားမိတာကေတာ့ သင္တန္းတက္ခဲ့တာခ်င္းအတူတူ ၊ စာအုပ္စာတန္းရတာခ်င္းအတူတူျဖစ္ေပမယ့္ တခ်ိဳ႕ဆရာ ဆရာမေတြက တန္ဖိုးထားတတ္ျပီး သူတုိ႔အတန္းထဲမွာ ျပန္အသံုးခ်တတ္ၾကတယ္ ။ တခ်ိဳ႕ေတြကေတာ့ ျပန္အသံုးမခ်ၾကဖူး ။

ဒါ့အျပင္ နိုင္ငံတကာပညာေရးသုေတသီေတြ ေတြ႔ရွိၾကတာကေတာ့ စာသင္ခန္းထဲမွာ ေက်ာင္းသားတေယာက္ရဲ႕စာသင္ယူမႈအေပၚ ဆရာ ဆရာမေတြက အမ်ားၾကီးသက္ေရာက္မႈရွိတယ္ ဆိုတာပါပဲ ။ ဥပမာ -- ကိုယ့္ကိုနားလည္တယ္လို႔ထင္တဲ့ ဆရာ့အခ်ိန္ဆို ဘာသာရပ္ကိုမၾကိဳက္ရင္ေတာင္ ၾကိဳးစားအားထုတ္တတ္တာမိ်ဳး ၊ စာသင္ေကာင္းတဲ့ဆရာေၾကာင့္ စာေတာ္တဲ့ေက်ာင္းသားတေယာက္ဟာ အဲဒီဘာသာရပ္မွာ ပို နားလည္သြားတာမိ်ဳး ။

Being adaptable to changes
---------------------------

ျပင္သစ္စာေရးဆရာတေယာက္က
The only thing constant in life is change”– ဘ၀မွာ မေျပာင္းလဲတဲ့အရာတခုကေတာ့ ေျပာင္းလဲျခင္းပဲ လို႔ ေျပာခဲ့ပါတယ္ ။

သူေျပာခဲ့သလို က်မတို႔ဆရာ ဆရာမေတြဟာ ခုေခတ္ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ လိုက္ေလ်ာညီေထြျဖစ္မယ့္ သင္ၾကားမႈမိ်ဳးနဲ႔ သင္ၾကားသင့္ပါတယ္ ။ ခုေခတ္ေက်ာင္းသားေတြဟာ က်မတို႔ေက်ာင္းသားဘ၀တုန္းကနဲ႔ မတူေတာ့တာကို နားလည္ၾကရပါမယ္ ။ သူတို႔သင္ယူနည္းေတြ ၊ စိတ္ဓါတ္ေတြ ၊ သူတို႔ပတ္၀န္းက်င္မွာ ျဖစ္ပ်က္ေနတာေတြ ၊ ကမာၻၾကီးမွာ ေျပာင္းလဲေနတာေတြ .. ဒါေတြအကုန္လံုးနဲ႔ လိုက္ေလ်ာ္ညီေထြျဖစ္တဲ့ သင္ၾကားနည္းစနစ္အသစ္ေတြ အေတြးအေခၚသစ္ေတြကို ေျပာင္းလဲလက္ခံတတ္ဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္ ။

ထိုင္းနိုင္ငံ မဲေဆာက္ျမိဳ႔မွာရွိတဲ့ ျမန္မာေရႊ႔ေျပာင္းအလုပ္သမားေတြရဲ႕႔သားသမီးေတြအတြက္ ဖြင့္လွစ္ထားတဲ့ ေက်ာင္းေတြက ဆရာ ဆရာမေတြကို သင္ၾကားနည္းစနစ္ နဲ႔ သင္ရိုးညႊန္းတမ္းေတြနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး က်မသင္တန္းေပးခဲ့တုန္းက အျဖစ္အပ်က္ေလးကို သတိရမိတယ္ ။ တက္ေရာက္ၾကတဲ့အထဲမွာ အရြယ္အမိ်ဳးမိ်ဳး ဆရာ ဆရာမေတြ ပါ၀င္ၾကပါတယ္ ။ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက အားတက္သေရာပဲ က်မတင္ျပတဲ့သင္ၾကားနည္းစနစ္သစ္ကို ေလ့လာျပီး သူတို႔အျမင္ေတြကိုလည္း ေဆြးေႏြးၾကတယ္ ။ အဖြဲ႔ေတြဖြဲ႔ျပီး presentation လုပ္ခိုင္းတဲ့အခါ ဆရာမတေယာက္က အတန္းေရွ႔ထြက္ျပီး သူ႔အဖြဲ႔ကိုယ္စားတင္ျပတယ္ ။
ဆရာမေျပာတာ နားလည္ၾကလား လို႔ အထပ္ထပ္ေျပာျပီး ဆရာမေလသံအျပည့္နဲ႔ ရွင္းျပတာမိ်ဳးျဖစ္ေနေတာ့ ၊ အခန္းထဲမွာနားေထာင္ေနတဲ့ တျခား ဆရာ ဆရာမေတြက ျပံဳးစိစိျဖစ္ကုန္ၾကတယ္ ။ နားလည္ပါတယ္ ဆရာမ လို႔ ေနာက္သလိုလိုနဲ႔ ျပန္ေျပာၾကတယ္ ။ သူ႔ကို ေမးခြန္းျပန္ထုတ္ေတာ့လည္း ေမးခြန္းထုတ္တာမ်ားလာေတာ့ စိတ္မရွည္သလို ျဖစ္လာတယ္ ။ အဲဒီဆရာမကေတာ့ သူ႔ပံုစံဘယ္လိုျဖစ္တယ္ဆိုတာ သိလိုက္ပံုမရဘူး ။ စာသင္ခန္းထဲမွာ သူလုပ္ေနၾကပံုစံအတိုင္း ေခါက္ရိုးက်ိဳးလြန္းေနတယ္ ။ က်မကေတာ့ သူ႔ကိုၾကည့္ရင္း ငယ္ငယ္တုန္းက ၾကံဳခဲ့ဖူးတဲ့ ငါေျပာတာမွ အမွန္.. ျပန္ ေမးခြန္းမထုတ္နဲ႔ ဆိုတဲ့ စတိုင္မိ်ဳးသုံးၾကတဲ့ ဆရာမတခ်ိဳ႔ကို သတိရမိတယ္ ။

The benefit of questioning
---------------------------

အတန္းထဲမွာ ေက်ာင္းသားေတြကို က်မကအရမ္းေမးခြန္းထုတ္ေလ့ရွိတယ္ ။ သူတို႔ကိုလည္း က်မကိုျဖစ္ေစ ၊ သူတို႔အခ်င္းခ်င္းျဖစ္ေစ ၊ ကိုယ့္အေတြးထဲပဲျဖစ္ေစ သင္ယူေနတဲ့သင္ခန္းစာနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ ေမးခြန္းေတြေမးဖို႔ အားေပးတယ္ ။ တခါတေလ သူတို႔ေမးခြန္းေမးလာရင္ ခ်က္ခ်င္းအေျဖမေပးဘဲ သူတို႔ကို လမ္းစဖြင့္ေပးတဲ့သေဘာမိ်ဳးနဲ႔ သူတို႔ေတြးနိုင္မယ့္အေျဖမိ်ဳးထြက္မယ့္ ေမးခြန္းမိ်ဳးကို ျပန္ေမးေလ့ရွိတယ္ ။

ေမးခြန္းေမးတယ္ဆိုတာလည္း ေက်ာင္းသားက ဆရာကိုေမး ဆရာကျပန္ေျဖ.. အဲလို တလမ္းသြားမျဖစ္သင့္ပါဖူး ။ ဆရာ ဆရာမေတြအေနနဲ႔ ေက်ာင္းသားေတြကို ကိုယ့္ဘာသာ ေမးခြန္းထုတ္ အေျဖရွာဖို႔စဥ္းစားတာမိ်ဳးကို အားေပးသင့္တယ္ ။ အထူးသျဖင့္ WHY (ဘာေၾကာင့္လဲ) ဆိုတဲ့ေမးခြန္းကို အျမဲစဥ္းစားမိတတ္ေအာင္ ။

ေက်ာင္းသားေတြေမးခြန္းေမးလာတာကို တခ်ိဳ႕ျမန္မာဆရာ ဆရာမေတြ မၾကိဳက္ၾကတာ အေျဖကို သူတို႔မသိမွာစိုးရိမ္လို႔ ၊ ေမးခြန္းကိုေျဖနိုင္ဖို႔ စာထပ္မဖတ္ခ်င္လို႔ ၊ အခ်ိန္ကုန္တယ္ထင္လို႔ ၊ ေမးခြန္းေမးျခင္းရဲ႕အက်ိဳးအျမတ္ကို နားမလည္လို႔ မယံုၾကည္လို႔ စတာေတြေၾကာင့္ ျဖစ္နိုင္ပါတယ္ ။

ဒါေပမယ့္ က်မအေတြ႕အၾကံဳအရေျပာရရင္ ေက်ာင္းသားေတြ ေမးခြန္းေမးတဲ့အခါ သူတို႔ေရာ ဆရာေတြပါ တိုးတက္မႈရၾကပါတယ္ -- ေက်ာင္းသားေတြေမးခြန္းေၾကာင့္ ဆရာေတြဟာ ကိုယ္မေတြးျဖစ္တဲ့ရွဳေထာင့္ကေန ေတြးျဖစ္သြားတယ္ ၊ ကိုယ္သိထားတာေတြအေပၚ ထပ္ဆင့္ေတြးမိသြားတာမိ်ဳး ၊ ဒါေတာ့ ငါမသိေသးပါလား ငါမပိုင္ေသးပါလားဆိုတာမိ်ဳး သေဘာေပါက္လာနိုင္တယ္ ။ ေက်ာင္းသားေတြအတြက္လည္း စူးစမ္းေတြးေခၚတတ္ျပီး ေမးခြန္းထုတ္တတ္တဲ့အက်င့္ရသြားမယ္ ၊ ဆရာက သူတို႔ကို တန္ျပန္ေမးခြန္းထုတ္တာအေပၚ ထပ္ဆင့္ေတြးျပီး သင္ခန္းစာအေပၚ နားလည္မႈပိုရွိသြားမယ္ ၊ ဒီသင္ခန္းစာဟာ တျခားအရာေတြနဲ႔လည္း ဘယ္လိုဆက္စပ္နိုင္တယ္ဆိုတာမိ်ဳး ေတြးမိသြားမယ္ ။

ေမးခြန္းေမးတဲ့အက်င့္ဟာ က်မတို႔ျမန္မာနိုင္ငံရဲ႕စာသင္ခန္းေတြထဲမွာ မရွိသလို ၊ ဆရာေတြနဲ႔ ၊ လက္ရွိပညာေရးစနစ္ကပါ အားမေပးတာေတြ႔ရတယ္ ။ တကယ္ေတာ့ ဆရာနဲ႔ေက်ာင္းသားၾကား အျပန္အလွန္ေမးခြန္ထုတ္တတ္တဲ့ အေလ့အက်င့္မိ်ဳး က်မတို႔နို္င္ငံရဲ႕ စာသင္ခန္းေတြထဲမွာ အျမန္ဆံုးမိတ္ဆက္ေပးဖို႔ လိုအပ္ေနပါတယ္ ။

ေနာက္ျပီး ေက်ာင္းသားေတြ ေမးခြန္းကို ေျဖတာပဲျဖစ္ျဖစ္ ၊ သူတို႔ကိုလမ္းျပဖို႔အတြက္ တန္ျပန္ေမးခြန္းေမးတာပဲျဖစ္ျဖစ္ .. အဲလိုေတြလုပ္နုိင္ေအာင္ ဆရာ ဆရာမေတြအေနနဲ႔ ကိုယ္တိုင္က အျမဲေလ့လာသင္ယူေနရမယ္ ။

Being lifelong learners
------------------------

အေမရိကန္နိင္ငံက ေက်ာင္းေတြအေၾကာင္းေရးသားတဲ့ အင္တာနက္စာမ်က္နွာတခုမွာ ၂၁ ရာစုရဲ႕ ဆရာ ဆရာမေတြ ထိေရာက္စြာစာသင္ၾကားနိုင္ဖို႔ ရွိသင့္တဲ့ အခ်က္ ၅ ခ်က္ထဲက တစ္ခ်က္ကေတာ့ ဘ၀တေလွ်ာက္လံုးေလ့လာေနရမယ္ [2] ။

ေလ့လာသင္ယူျခင္းနဲ႔ပတ္သက္ျပီး နာမည္ေက်ာ္အေမရိကန္စာၾကည့္တိုက္မွဴး John Cotton Dana ေျပာခဲ့တာေလးကို ၾကိဳက္မိတယ္ --
Who dares to teach must never cease to learn -- စာသင္မယ့္သူဟာ အျမဲတမ္းေလ့လာေနရမယ္ ။

အခ်ိန္နဲ႔အမွ်ေျပာင္းလဲတိုးတက္ေနတဲ့ကမာၻၾကီးမွာ ကိုယ္သိထားတာေတြ ကိုယ္သင္ခဲ့ရတာေတြက တခ်ိန္မဟုတ္ တခ်ိန္မွာ ေခတ္ေနာက္က်သြားမွာ မလံုေလာက္ေတာ့မွာ မလြဲဧကန္ပါ ။ ဒါေၾကာင့္ ဆရာ ဆရာမေတြကလည္း ေခတ္နဲ႔အညီလိုက္ျပီး ေက်ာင္းသားေတြကို သင္ၾကားေပးနိုင္ဖို႔ ကိုယ္တိုင္ကအျမဲေလ့လာေနဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္ ။ ေလ့လာလိုစိတ္ ၊ ေလ့လာတာကိုယ့္အတြက္လည္း အက်ိဳးရွိတယ္ဆိုတဲ့ စိတ္မိ်ဳး ထားသင့္ပါတယ္ ။

The mindset of teachers
------------------------

လူတေယာက္မွာ သူ႔ရဲ႕စိတ္ေနစိတ္ထားက အဓိကက်တယ္လို႔ က်မထင္တယ္ ။ တျခားသူေတြက ကိုယ့္ကို ဘယ္လိုေတြေျပာေျပာ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကိုယ့္သေဘာနဲ႔ကိုယ္လုပ္တတ္တာ လူ႔သဘာ၀ပါ ။ ေက်ာင္းသားေတြကို ဆရာေတြက ဆံုးမ လမ္းညႊန္တာပဲ လုပ္နိုင္ပါတယ္ ။ တကယ့္ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြကိုယ္တိုင္ပဲ ခ်ရမွာပါ ။

အလားတူ ဆရာ ဆရာမေတြကုိ သင္တန္းေတြမွာ စာသင္နည္းအသစ္ေတြအေၾကာင္း ၊ သင္ေထာက္ကူပစၥည္းအသစ္ေတြအေၾကာင္း ၊ ေခတ္နဲ႔ညီတဲ့ ေက်ာင္းသံုးျပဌာန္းစာအုပ္ေတြအေၾကာင္း .. စတာေတြ သင္တန္းေပးနိုင္ေပမယ့္ တကယ္လက္ေတြ႔သံုးတယ္ မသံုးဘူးဆိုတာကေတာ့ ဆရာေတြရဲ႕ စိတ္ေနစိတ္ထားေပၚမွာပဲ လံုးလံုးလ်ားလားမူတည္ေနပါတယ္ ။

က်မစာသင္ခဲ့တဲ့ ေပၚလီတကၠနစ္မွာ နွစ္စဥ္နွစ္တိုင္း ဆရာ ဆရာမေတြဟာ သင္ၾကားနည္းစနစ္ေတြနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့သင္တန္းေတြ ေဆြးေႏြးပြဲေတြကို မတက္မေန တက္ရပါတယ္ ။ အဲဒီအခါ က်မရဲ႕လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္တခ်ိဳ႕က စာသင္တယ္ဆိုတာ ကိုယ္တတ္ထားတာကို ျပန္ရွင္းျပလိုက္ရံုပဲ .. သင္ၾကားနည္းစနစ္ေတႊအေၾကာင္း ေဆြးေႏြးတာတို႔ သင္ယူေလ့လာဖို႔မလိုဘူးလို႔ စိတ္ထဲခံယူထားၾကပါတယ္ ။ သူတို႔ အဲလို သင္တန္းေတြကို မတက္မေနရမို႔သာ သြားတက္ၾကေပမယ့္ ဘာကိုမွေလ့လာတာမိ်ဳး ၊ ျပီးေတာ့ ျပန္အသံုးခ်တာမိ်ဳး မလုပ္ၾကပါဖူး ။ တခ်ိဳ႕ဆရာေတြက သူတို႔ဘာသာရပ္ကို ပိုင္နိုင္ၾကတဲ့အတြက္ စာကိုေသခ်ာရွင္းျပနိုင္ၾကပါတယ္ ။ ဒါေပမယ့္ ဒါနဲ႔တင္မလံုေလာက္ပါဖူး ။ သင္ၾကားနည္းမွာပါကြ်မ္းက်င္မွသာ ေက်ာင္းသားေတြက စိတ္၀င္တစားျဖစ္ျပီး ပိုျပီးေလ့လာသင္ယူၾကမွာ ျဖစ္ပါတယ္ ။

ခုေခတ္ၾကီးမွာ ေက်ာင္းသားေတြဟာ စာအုပ္ေတြထဲမွာပါတဲ့ အခ်က္အလက္ၾကြယ္၀တာနဲ႔ မလံုေလာက္ေတာ့ပါဖူး ။ တကယ့္လက္ေတြ႔မွာ အဲဒီအခ်က္အလက္ေတြကို ဘယ္လိုအသံုးခ်မလဲ ၊ အဲဒါေတြသံုးျပီး တျခားအရာေတြနဲ႔ ဘယ္လိုဆက္စပ္ ေတြးေခၚေလ့လာမလဲ ၊ အခက္အခဲေတြကို ေျဖရွင္းဖို႔ ဘယ္လိုေတြးေခၚနိုင္သလဲဆိုတာေတြက အေရးၾကီးလာပါတယ္ ။ ေက်ာင္းသားတေယာက္ကို ဘက္ေပါင္းစံုပညာေရးမိ်ဳး (holistic education) ေပးဖို႔ လိုအပ္လာပါျပီ ။

How teachers see the purpose of education
------------------------------------------

ဆရာ ဆရာမေတြ အေလးအနက္စဥ္းစားသင့္တာကေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြကို သူတို႔အတန္းေတြထဲမွာ ဘယ္လိုပညာေရးမိ်ဳးေပးမလဲ ဆိုတာပါပဲ ။

အေမရိကန္နိုင္ငံရွိ University of Mississippi ရဲ႕ ပညာေရးဌာနမွာ စာသင္ၾကားေနတဲ့ Assistant Professor Randall V. Bass ပညာေရးရဲ႕ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ပတ္သက္ျပီး ခုလိုေျပာၾကားထားပါတယ္
. ပညာေရးဆိုတာ စာသင္ခန္းေတြထဲမွာေလ့လာသင္ယူတာကိုသာ ဆိုလိုတာမဟုတ္ပါဖူး ၊ စတင္မွတ္သားတတ္တဲ့ ကေလးဘ၀အရြယ္ကေန ဘ၀တေလွ်ာက္လံုးေလ့လာသင္ယူေနမႈကို ဆိုလိုတာပါ ။ တကယ္ေတာ့ စာသင္ခန္းေတြဆိုတာ ပညာေရးရဲ႕ တစိတ္တေဒသပဲ ျဖစ္ပါတယ္ [3] ။

ဒါဟာ ပညာေရးအေပၚ မွန္ကန္တဲ့သံုးသပ္ခ်က္ပါ ။ က်မကိုယ္တိုင္လည္း ေက်ာင္းမွာသင္ယူခဲ့ရတာေတြေပၚအေျခခံျပီး ကိုယ့္ဘာသာေလ့လာခဲ့ရတာေတြ ၊ လုပ္သက္ၾကာလာတာနဲ႔အမွ် အေတြ႔အၾကံဳက သင္ၾကားေပးခဲ့တာေတြ အမ်ားၾကီးပဲ ။ က်မသာ ေက်ာင္းမွာသင္ယူခဲ့ရတာေလာက္နဲ႔ပဲ ရပ္တန္႔ေနခဲ့မယ္ဆိုရင္ က်မဟာ ခုခ်ိန္မွာ ပညာအရ ေခတ္ေနာက္မွာက်န္ခဲ့သူတေယာက္ျဖစ္မွာ ေသခ်ာပါတယ္ ။ ဒါေၾကာင့္လည္း က်မရဲ႕ေက်ာင္းသားေတြကို အျမဲတန္း holistic education ေပးနိုင္ဖို႔ ၊ သူတို႔ကို ဘ၀တေလွ်ာက္လံုး အျမဲမျပတ္ေလ့လာနိုင္သူေတြျဖစ္ေအာင္ နည္းေပးလမ္းျပနိုင္ဖို႔ ၾကိဳးစားပါတယ္ ။

What kind of teacher do you want to be?
---------------------------------------

A teacher affects eternity; he can never tell where his influence stops.
--Henry Adams


အေပၚမွာ အေမရိကန္ စာေရးဆရာနဲ႔ ပညာရွင္ျဖစ္တဲ့ Henry Adams ေျပာတဲ့အတိုင္း ပညာေရးစနစ္တိုင္းမွာ အရမ္းအေရးၾကီးတဲ့ေနရာမွာ ပါ၀င္ေနရတဲ့ က်မတို႔လို ဆရာ ဆရာမေတြဟာ ငါ ဘယ္လိုဆရာျဖစ္ခ်င္သလဲဆိုတာ ကိုယ့္ဘာသာဆံုးျဖတ္ဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္ ။ ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္း စာသင္ခန္းထဲမွာ ကိုယ့္သင္ၾကားမႈက ေက်ာင္းသားေတြအတြက္ ဘယ္ေလာက္အက်ိဳးရွိလဲ ၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ဘယ္ေလာက္ထိ အားရေက်နပ္မိသလဲ ... ပညာေရးဆိုတာကို ဘယ္လိုယံုၾကည္တန္ဖိုးထားသလဲ ... ဆရာတေယာက္ရဲ႕အခန္းက႑ဟာ ဘယ္ေလာက္အေရးၾကီးသလဲ ဆိုတဲ့ေမးခြန္းေတြကို ကိုယ္တိုင္ျပန္လည္ေမးခြန္းထုတ္ဖို႔ လိုပါတယ္ ။

တကယ္ေတာ့ က်မတို႔ ဆရာ ဆရာမေတြဟာ အနာဂတ္မ်ဳိးဆက္သစ္ေတြရဲ႕ ဥယာဥ္မွဴးေတြပါပဲ ။

References:
------------

[1] McKinsey Report: How the world's best performing school systems come out on top
[2] eschoolnews: Five characteristics of an effective 21st-century educator
[3] The purpose of education (Randall V. Bass








Tuesday, March 20, 2012

ဆရာႏွင့္ပညာေရး (အပိုင္း ၂)

ဆရာစိတ္ဓါတ္ဆိုတာ

ေရးသားသူ - - ခင္ႏွင္းစိုး

ဆရာတေယာက္ဟာ သူဘာသင္လဲဆိုတာထက္ သူက ဘယ္လိုဆရာျဖစ္တယ္ဆိုတာ ပိုအေရးၾကီးတယ္
What the teacher is, is more important than what he teaches. ဆိုတဲ့ အေမရိကန္စိတ္ေရာဂါအထူးကုပညာရွင္ Karl Menninger ရဲ႕စကားဟာ ဆရာေတြအတြက္ တန္ဖိုးရွိတဲ့စကားတခြန္းပါပဲ ။

က်မတို႔ျမန္မာေတြဟာ ဆရာေတြကို မိဘနဲ႔တန္းတူ အနေႏၵာအနႏၵဂိုဏ္း၀င္ေက်းဇူးရွင္လို႔ သတ္မွတ္ၾကပါတယ္ ။ ဒါေပမယ့္ အဲလိုသတ္မွတ္ခံလိုက္ရတာနဲ႔ ဆရာဆိုတာ ေက်းဇူးရွင္ျဖစ္သြားတယ္လို႔ က်မမထင္မိပါဖူး ။ ဆရာေကာင္းတေယာက္ျဖစ္မွသာ အဲဒီဂုဏ္ထူးနဲ႔ ထိုက္တန္တာပါ ။

ဆရာေကာင္းတေယာက္ျဖစ္ဖို႔ စာသင္ေကာင္းတာအျပင္ က်မတို႔ ဆရာ ဆရာမေတြ ဘယ္လိုစိတ္ဓါတ္မိ်ဳး ရွိသင့္ပါသလဲ ။

က်မကို အင္ဂ်င္နီယာအျဖစ္ကေန ေပၚလီတကၠနစ္ (polytechnic) မွာစာသင္ၾကားဖို႔ အဓိကတြန္းပို႔ခဲ့တာကေတာ့ လူငယ္ေတြကို ကိုယ္သိထားတာေတြ ေ၀မွ်ေပးခ်င္တဲ့ဆႏၵ၊ ေနာက္ျပီး အီလက္ထေရာနစ္ပစၥည္းေတြနဲ႔ အလုပ္ရွဳပ္ရတာထက္၊ လူငယ္ေတြကုိ ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ေပးရတာကို ပိုႏွစ္သက္မိတာရယ္ေၾကာင့္ပါ ။

ဆရာစိတ္ဓါတ္ဆိုတာ ေစတနာ၊ ၀ါသနာ၊ အနစ္နာ ဆိုတဲ့ နာသံုးနာပါ၀င္တယ္လို႔ က်မတို႔ျမန္မာေတြေျပာၾကပါတယ္ ။ အဲဒီနာသံုးနာဟာ ဆရာတေယာက္မွာရွိသင့္ရွိထိုက္တဲ့ အေျခခံတရားေတြျဖစ္ျပီး၊ လက္ဆုပ္လက္ကိုင္ျပဖို႔ ခဲယဥ္းပါတယ္ ။

ဒါဆို ဆရာေကာင္းတေယာက္ရဲ႕စိတ္ဓါတ္ကို ဘယ္လိုအျပဳအမူေတြက ေဖာ္ညြန္းပါသလဲ ။

ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ သင္ယူမႈကို အျမဲစဥ္းစားေပးျခင္း


စာသင္ႏွစ္ရဲ႕ပထမဆံုးေန႔မွာ ေက်ာင္းသားေတြကို က်မေျပာေလ့ရွိတဲ့စကားကေတာ့ --- က်မစာသင္ခ်ိန္တိုင္းမွာ သူတို႔ေတြအက်ိဳးရွိရွိသင္ယူနိုင္ေစခ်င္တာပါပဲ ။

စာသင္ခန္းထဲမွာ ေက်ာင္းသားအမိ်ဳးမိ်ဳးရွိပါတယ္ ။ တခ်ိဳ႕က စာသင္ခန္းထဲမွာသင္တာကို တထိုင္တည္း နားလည္သြားတတ္ၾကတယ္၊ တခ်ိဳ႕က်ေတာ့ အိမ္မွာျပန္ဖတ္၊ ျပန္မွတ္ျပီးမွ နားလည္တတ္တယ္၊ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ စာသင္ခန္းထဲမွာလည္း နားမလည္၊ အိမ္ျပန္ေရာက္ရင္လည္း ျပန္ဖတ္ဖို႔မၾကိဳးစား၊ အဲလိုနဲ႔လံုးျခာလိုက္ျပီး စာေမးပြဲက်တာမိ်ဳးထိ ျဖစ္တတ္ၾကတယ္။

ေက်ာင္းသားအမိ်ဳးမိ်ဳးကို ထိေရာက္စြာစာသင္ၾကားနိုင္ဖို႔၊ သူတို႔နဲ႔ပတ္သက္ျပီး နားလည္ရမယ့္ အဓိကနွစ္ပိုင္းရွိပါတယ္ ။ ပထမအပိုင္းက ေက်ာင္းသားတေယာက္ရဲ႕အတန္းပညာသင္ယူလိုစိတ္ (academic motivation) ျဖစ္ျပီး၊ ဒုတိယအပိုင္းကေတာ့ အဲဒီေက်ာင္းသားဟာ ဘယ္လိုစာသင္ၾကားနည္းမိ်ဳးနဲ႔ ကိုက္ညီသလဲ ဆိုတာပါပဲ ။

ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ အတန္းပညာသင္ယူလိုစိတ္ကို ကိုယ္ပိုင္စိတ္ဆႏၵေၾကာင့္လိုခ်င္စိတ္ (intrinsic motivation) နဲ႔ ျပင္ပအေၾကာင္းအရာမ်ားေၾကာင့္ လိုခ်င္စိတ္ (extrinsic motivation) ဆိုျပီး ပညာေရးသုေတသီေတြက ခြဲျခားဆန္းစစ္ၾကပါတယ္ ။

ကိုယ္ပိုင္စိတ္ဆႏၵနဲ႔စာသင္ယူလိုစိတ္ရွိတဲ့ေက်ာင္းသားဟာ သူသင္ယူေနတဲ့ဘာသာရပ္အေပၚ
စိတ္၀င္စားမႈရွိသလို ၊ သင္ၾကားရတာအတြက္ ေက်နပ္ေပ်ာ္ရႊင္မႈရွိပါတယ္ ။ တခ်ိဳ႕ေက်ာင္းသားေတြကေတာ့ ျပင္ပအေၾကာင္းအခ်က္ေတြျဖစ္တဲ့ မိဘေတြတိုက္တြန္းမႈ၊ ဒါမွမဟုတ္ အတန္းပညာရွိရင္ ဘ၀တက္လမ္းရွိတယ္လို႔ ယံုၾကည္မႈေၾကာင့္ စာသင္ယူၾကပါတယ္ ။

က်မတို႔ျမန္မာျပည္မွာ intrinsic motivation ရွိတဲ့ေက်ာင္းသားနည္းနိုင္ပါတယ္ ။ ေက်ာင္းသားအမ်ားစုဟာ တကၠသိုလ္၀င္တန္းကိုေရြးတဲ့အခါ အလုပ္ေကာင္းရနိုင္တဲ့၊ မိဘေတြတိုက္တြန္းတဲ့၊ သူငယ္ခ်င္းေတြေရြးေနၾကတဲ့ လိုင္းမိ်ဳးကုိ ေရြးခ်ယ္ေလ့ရွိၾကပါတယ္ ။ ဒါေတြဟာ extrinsic motivation ကေနျဖစ္လာတဲ့လုပ္ရပ္ေတြပါ ။

စာသင္ယူတယ္ဆိုတာ စိတ္မပါဘူးဆိုရင္လုပ္ဖို႔ခဲယဥ္းပါတယ္ ။ ျမန္မာေက်ာင္းသားေတြ intrinsic motivation မရွိခဲ့ရင္ေတာင္၊ extrinsic motivation နဲ႔ စိတ္ပါလာေအာင္ ဆရာေတြက အားေပးသင့္ပါတယ္ ။

ေက်ာင္းသားတိုင္းဟာ စာသင္ယူနည္းေတြ မတူၾကပါဖူး ။ ဥပမာ .. တခ်ိဳ႕ေက်ာင္းသားေတြက ဆရာသင္ေပးတာကိုပဲ လိုက္မွတ္ လိုက္က်က္ ျပန္ေျဖဆိုတာမိ်ဳး ၾကိဳက္တယ္ ။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ေမးခြန္းထုတ္ရတာၾကိဳက္တယ္ ။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ activity သေဘာမိ်ဳးေလးေတြလုပ္ရတာၾကိဳက္တယ္ ၊ တခ်ိဳ႕က ပံုမ်ားမ်ားပါတဲ့စာအုပ္ေတြကေနသင္ယူရတာ ၾကိဳက္တယ္ ၊ တခ်ိဳ႕ကစကားလံုးေတြမ်ားတာ ၾကိဳက္တယ္ ၊ တခ်ိဳ႕က တေယာက္တည္းသင္ယူရတာ ၾကိဳက္တယ္ ၊ တခ်ိဳ႕ကအဖြဲ႕လိုက္သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ project ေတြလုပ္ျပီး သင္ယူခ်င္တယ္ စသျဖင့္ ။

အဲဒီေတာ့ ကိုယ့္အတန္းထဲမွာရွိမယ့္ ေက်ာင္းသားေတြ ဘယ္လိုနည္းမိ်ဳးနဲ႔ စာသင္ယူရတာၾကိဳက္လဲဆိုတာ ေလ့လာျပီး၊ သင့္ေတာ္မယ့္နည္းလမ္းမိ်ဳးေတြကိုသံုးရင္ စာသင္ၾကားရာမွာ ပိုထိေရာက္ပါလိမ့္မယ္ ။

ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕အျမင္ကို အျမဲထည့္သြင္းစဥ္းစား ေလးစားျခင္း

က်မတို႔ျမန္မာစကားမွာ ဆရာ-တပည့္ဆိုတဲ့အသံုးအႏႈံးဟာ ဆရာကအထက္ ၊ တပည့္ကေအာက္ ဆိုတဲ့အဓိပၸါယ္မိ်ဳး သက္ေရာက္ေနတယ္လို႔ က်မခံစားရပါတယ္ ။ ဥပမာၾကည့္မယ္ဆိုရင္ ... ရံုးမွာအထက္အရာရွိကို ေအာက္လက္ငယ္သားေတြက ဆရာေခၚၾကရတယ္ ၊ အလုပ္ပိုင္ရွင္ေတြကို ဆရာေခၚေလ့ရွိတယ္ ။

ေနာက္ျပီး တခ်ိဳ႕ဆရာဆရာမေတြ
ေအာ္ သူက ငါ့တပည့္ျဖစ္ခဲ့တာ လို႔၊ ေျပာခံရတဲ့လူတခ်ိဳ႕ ျပန္ေျပာေလ့ရွိတာက သူငယ္တန္းတုန္းကပဲသင္ခဲ့ရတာပါ ။ အဲလိုစကားအသြားအျပန္မိ်ဳးဟာ ဆရာ-တပည့္ဆိုတဲ့ အသံုးအႏႈံးက ျမန္မာစကားမွာအထက္နဲ႔ေအာက္ကို ရည္ညႊန္းေနသလိုျဖစ္ေနပါတယ္ ။

ဆရာေျပာသမွ်ကို ေက်ာင္းသားကလက္ခံရတာမိ်ဳး အေပၚ-ေအာက္အေျခအေနမိ်ဳးကို နိုင္ငံတကာရဲ႕ပညာေရးစနစ္မွာ ေလ်ာ့နည္းေအာင္လုပ္လာၾကပါတယ္ ။ ဒါဟာ ဆရာေတြအေပၚ ေက်ာင္းသားေတြကထားတဲ့ရိုေသမႈနဲ႔ လံုး၀မသက္ဆိုင္ပါဖူး ။ ဆရာေတြကပဲ ေက်ာင္းသားေတြကို တလမ္းသြားအေနနဲ႔ေျပာတာမလုပ္ဘဲ ၊ နွစ္ဦးနွစ္ဘက္အျပန္အလွန္ ေဆြးေႏြးၾကတာမိ်ဳးပါ ။ ေက်ာင္းသားေတြက ဆရာေတြေျပာတဲ့အခ်က္အလက္ေတြကို ဘာေၾကာင့္ျဖစ္ရတယ္ ၊ ဘယ္လိုျဖစ္နိုင္ေျခရွိတယ္ စသျဖင့္ ေဆြးေႏြးတာမိ်ဳးျဖစ္ပါတယ္ ။

အဲဒီအခါ ဆရာေတြဘက္က သူတို႔ရွဳေထာင့္သာအမွန္လို႔ တထစ္ခ်ေျပာလို႔မရပါဖူး ။ ဆရာေတြဟာဘာသာရပ္တခုကိုသင္နိုင္တယ္ဆိုေပမယ့္ ကိုယ္သိထားတဲ့ရွဳေထာင့္ေတြ (perspectives) ကိုပဲသံုးျပီးသင္တာပါ ။ ဘာသာရပ္တခုဟာ သိပ္က်ယ္၀န္းတဲ့အတြက္ အလံုးစံုအပိုင္းေတြကို ဆရာေတြသိဖို႔ခဲ့ယဥ္းပါတယ္ ။ ေက်ာင္းသားေတြတင္ျပတဲ့အျမင္သစ္၊ ရွဳေထာင့္သစ္ေတြကို ဆရာေတြက ကိုယ္သိထားတဲ့မူလအျမင္၊ ရွဳေထာင့္ေတြနဲ႔ေဆြးေႏြးျပီး ၊ အေျဖတခုကိုအတူထုတ္တာမိ်ဳး လုပ္သင့္ပါတယ္ ။

ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕အျမင္ကို ကိုယ္က ေလးစားျပီး နားေထာင္ေဆြးေႏြးမွသာ၊ ေက်ာင္းသားေတြဘက္ကလည္း စိတ္၀င္စားမႈရွိလာျပီး၊ ၾကိဳးစားခ်င္စိတ္၊ ကိုယ့္အေပၚေလးစားစိတ္ ပိုရွိလာနိုင္ပါမယ္ ။

ဆရာေတြနဲ႔ေက်ာင္းသားေတြၾကား အျပန္အလွန္ေလးစားမႈရွိမယ္ဆိုရင္ စာသင္ခန္းဆိုတာ အားလံုးအတြက္ စိတ္လက္ေပါ့ပါးစြာ ပညာသင္ယူနိုင္တဲ့၊ သင္ၾကားနိုင္တဲ့ေနရာတခုျဖစ္လာမွာပါ ။

တတ္ေယာင္ကား မလုပ္ျခင္း

ဆရာေတြ အဓိကသတိထားရမယ့္အခ်က္ကေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြကို မရည္ရြယ္ပဲ အလြဲအမွားေတြ မသင္ေပးဖို႔ပါပဲ ။

စကၤာပူနိုင္ငံက က်မသင္တဲ့ေပၚလီတကၠနစ္ (polytechnic) မွာ ေက်ာင္းသားေတြဟာ laptop ကိုယ္စီသံုးျပီး အင္တာနက္ေပၚမွာ သူတို႔သင္ယူတဲ့သင္ခန္းစာနဲ႔ပတ္သက္ျပီး အခ်က္အလက္ေတြ ရွာၾကရပါတယ္ ။ သူတို႔နားမလည္တဲ့အခါ က်မကိုေမးေလ့ရွိပါတယ္ ။

အင္တာနက္ဆိုတာ တကယ္ေတာ့ အလြန္က်ယ္ျပန္႔ျပီး၊ အခ်က္အလက္ေတြအမ်ားအျပား စုေ၀းေနတဲ့ေနရာျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ သူတို႔ေမးတဲ့အခ်က္အလက္တိုင္းကို က်မအကုန္မသိနိုင္ပါဖူး ။ အခ်က္အလက္သစ္ေတြကို စာျပန္ဖတ္ျပီးမွ ရွင္းျပနိုင္မယ္လို႔ က်မေျပာရပါတယ္ ။

ကိုယ္မေသခ်ာတာ၊ ကိုယ္မသိတာကို ေသခ်ာသေယာင္၊ သိသေယာင္နဲ႔ အလြဲေတြမေျဖမိဖို႔ ဆရာတိုင္းမွာ တာ၀န္ရွိပါတယ္ ။ မသိရင္ မသိဘူးလို႔ ေျပာရဲတဲ့သတၱိရွိသင့္ပါတယ္ ။ တခ်ိန္တည္းမွာ အခ်က္အလက္သစ္ေတြကုိ ဒီအတိုင္းမထားဘဲ ျပန္ဖတ္ျပီး၊ ျပန္ရွင္းျပတာမိ်ဳးလုပ္သင့္ပါတယ္ ။ အေပၚမွာေျပာခဲ့တဲ့ နာသံုးနာအျပင္၊ ဆရာတေယာက္ဟာ စာဖတ္နာမွသာ ေက်ာင္းသားက ကိုယ့္စာသင္ၾကားမႈအေပၚ ယံုၾကည္မႈရွိမွာပါ ။

နာမည္ေက်ာ္ျပင္သစ္စာေရးဆရာ Joseph Joubert က
To teach is to learn twice -- စာသင္တာဟာ နွစ္ခါျပန္ေလ့လာျခင္းပဲ လို႔ေျပာခဲ့ပါတယ္ ။ စာသင္တယ္ဆိုတာ လူတိုင္းလုပ္နိုင္တာမဟုတ္ပါဖူး ။ ဘာသာရပ္တခုကို ကြ်မ္းက်င္တဲ့သူတိုင္း သူမ်ားကုိ ရွင္းရွင္းလင္းလင္းျပန္မသင္ၾကားတတ္ပါဖူး ။ ကိုယ္သင္တဲ့သူနားလည္ေအာင္ ဘယ္လိုရွဳေထာင့္ကရွင္းျပရင္ အရွင္းလင္းဆံုးျဖစ္မလဲဆိုတဲ့အခ်က္ကို ဆရာေတြအျမဲထည့္သြင္းစဥ္းစားသင့္ပါတယ္ ။

စံနမူနာထားထိုက္သူျဖစ္ျခင္း

လူတိုင္းဟာအမွားနဲ႔မကင္းပါဖူး ။ ဒါေပမယ့္ ဆရာဆိုတာ ကိုယ္က်င့္တရားေကာင္းမြန္ဖို႔ အလြန္အေရးၾကီးပါတယ္ ။ ဆရာေတြဟာ ေက်ာင္းသားေတြအတြက္ အတုယူထိုက္၊ စံနမူနာယူထိုက္သူေတြ ျဖစ္ဖို႔ ၾကိဳးစားသင့္ပါတယ္ ။

စာသင္ခ်ိန္ကိုအခ်ိန္မွန္မ၀င္တဲ့ဆရာတခ်ိဳ႕ကို ေတြ႔ဖူးပါတယ္ ။ ေက်ာင္းသားကို အခ်ိန္မွန္ေက်ာင္းတက္ရမယ္ဆိုတဲ့ ေက်ာင္းစည္းကမ္းကို ၊ ဆရာေတြကိုယ္တိုင္လည္း လိုက္နာသင့္ပါတယ္ ။ ျမန္မာလူၾကီးေတြက လူငယ္ေတြကုိ ေဆးလိပ္မေသာက္ဖို႔ အရက္မေသာက္ဖို႔ ဆံုးမေလ့ရွိၾကပါတယ္ ။ ဒါေပမယ့္ ေက်ာင္းသားေတြေရွ႕မွာ ေဆးလိပ္ေသာက္တတ္တဲ့ ဆရာေတြ၊ အရက္ေသာက္ထားသလို မ်က္ေထာင့္နီနဲ႔ဆရာမိ်ဳးေတြကုိ တခ်ိဳ႕ေက်ာင္းေတြမွာ ေတြ႔ရတဲ့အခါ စိတ္ပ်က္မိပါတယ္ ။ ကိုယ္ပိုင္ေရြးခ်ယ္မႈနဲ႔လုပ္တယ္ဆိုရင္ေတာင္ ေက်ာင္းသားေတြေရွ႕မွာလုပ္တဲ့အခါ ေက်ာင္းသားေတြက ကိုယ့္အေပၚဘယ္လိုျမင္မလဲဆိုတာ ခ်င့္ခ်ိန္သင့္ပါတယ္ ။

ဆရာတေယာက္ဟာ ေက်ာင္းသားတေယာက္ကို ဆိုဆံုးမတာမိ်ဳးမလုပ္ခင္ ကိုယ္တိုင္ကေရာ အဲဒီအပိုင္းေတြမွာ မွန္ကန္ေအာင္ေနရဲ႕လားဆိုတာ ကိုယ့္ဘာသာဆန္းစစ္ၾကည့္သင့္ပါတယ္ ။

ေက်ာင္းသားေတြအေပၚ ကိုယ္ခ်င္းစာ၊ ၾကင္နာစိတ္ ထားျခင္း

ငယ္ရြယ္ေသးတဲ့ေက်ာင္းသားေတြဟာ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာမွာ ထိလြယ္ ရွလြယ္ အမွတ္ရလြယ္ပါတယ္ ။ ေက်ာင္းသားတေယာက္ဟာ ဘယ္ေလာက္ပဲဆိုးပါေစ သူ႔ဆရာရဲ႕ေစတနာကို ခံစားသိရွိသြားတဲ့အခါ အဲဒီေစတနာကိုေလးစားတဲ့ တံုျပန္မႈကို သူတို႔တတ္နိုင္သေလာက္ ေပးတတ္စျမဲပါ ။

က်မ အမွတ္ရမိတဲ့ အျဖစ္အပ်က္နွစ္ခုရွိပါတယ္ ။

ပထမအျဖစ္အပ်က္ကေတာ့ က်မ ဆရာမစလုပ္တုန္းက ၾကံဳခဲ့ရတဲ့ေက်ာင္းသားတေယာက္ပါ ။ အဲဒီေက်ာင္းသားက စာေမးခံရတဲ့အခါတိုင္း မသိတာကို သိသလိုလုပ္ျပီး ေျဖေလ့ရွိပါတယ္ ။ ဒါေၾကာင့္ သင္ခန္းစာကိုေသခ်ာနားလည္ေအာင္ သင္ယူဖို႔ က်မသူ႔ကိုသတိေပးရေလ့ရွိတယ္ ။ အဲဒီေက်ာင္းသားဟာ အဲဒီဘာသာရပ္ျပီးဆံုးတဲ့အခါမွာ က်မဆီ ခုလိုအီးေမးလ္ပို႔လာပါတယ္ ...

ဒီဘာသာသင္ယူရတဲ့စာသင္နွစ္ ျပီးဆံုးသြားတဲ့အတြက္ က်ေနာ္အရမ္း၀မ္းသာတယ္ ။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ဆရာမက က်ေနာ္လုပ္သမွ်ကို အေကာင္းမထင္ဘူး ။ က်ေနာ္ၾကိဳးစားတာကိုလည္း ဆရာမက အသိအမွတ္ျပဳတဲ့ပံုမျပေတာ့ က်ေနာ္ဟာ ဒီဘာသာရပ္ကို ေလ့လာခ်င္စိတ္နည္းသြားခဲ့ပါတယ္ ။

ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔အျမဲအဆင္ေျပေလ့ရွိတဲ့က်မဟာ အဲလိုအီးေမးလ္ရေတာ့ အေတာ္ေလးအံ့ၾသသြားခဲ့မိတယ္ ။ ေနာင္ဆို ေက်ာင္းသားေတြစိတ္ကို ပိုျပီးစာနာစဥ္းစားဖို႔ ကိုယ့္ဘာသာသတိေပးလိုက္မိပါတယ္ ။ တကယ္ေတာ့ သူ႔ကို သင္ခန္းစာကိုပိုင္နိုင္ေစခ်င္လို႔တင္းက်ပ္လိုက္ေတာ့၊ က်မေစတနာက ေ၀ဒနာျဖစ္သြားခဲ့ရတာပါ ။

ေနာင္ နွစ္တခ်ိဳ႕ၾကာျပီး ဒုတိယအျဖစ္အပ်က္မွာေတာ့ က်မကို ေနာက္ထပ္ေက်ာင္းသားတေယာက္က ခုလိုေျပာလာပါတယ္ ...

က်ေနာ္ေတြ႔ဖူးသမွ် ဆရာမေတြထဲမွာ ဆရာမလို စိတ္ရွည္လက္ရွည္နဲ႔ ဂရုတစိုက္သင္ေပးတဲ့သူ ခုမွပဲေတြ႔ဖူးတယ္ ။

အဲဒီေက်ာင္းသားဟာအတန္းထဲမွာ စာအညံ့ဆံုးေက်ာင္းသားတေယာက္ျဖစ္ပါတယ္ ။ က်မသင္တဲ့ဘာသာရပ္မွာလည္း စိတ္ပါ၀င္စားမႈ မရွိသေလာက္ပါပဲ ။ အတန္းထဲမွာ စကားေပါျပီး အေလလိုက္ခ်င္တဲ့ေက်ာင္းသားမိ်ဳးပါ ။ ဒါေပမယ့္ က်မက သူ႔ကို စိတ္ရွည္လက္ရွည္သင္ေပးတယ္၊ အဲဒီဘာသာရပ္နဲ႔ပတ္သက္ျပီး သူ႔အားနည္းခ်က္အေပၚ စာနာတတ္တဲ့စိတ္ရွိတယ္လို႔ သူခံစားရေတာ့၊ က်မစာသင္တဲ့အခါ သူၾကိဳးစားျပီး သင္ယူတယ္ ။ အတန္းထဲမွာ မသိတာကိုေသခ်ာေမးျပီး မရမခ်င္းၾကိဳးစားပါတယ္ ။ သူ႔ရဲ႕ၾကိဳးစားမႈကို က်မကအသိအမွတ္ျပဳတဲ့အခါ သူ႔ေပ်ာ္ရႊင္မႈက အထင္းသားေပၚလြင္ပါတယ္ ။

ဒီအျဖစ္အပ်က္ေတြဟာ ကိုယ္ခ်င္းစာနာစိတ္ရွိတတ္ေအာင္ ေက်ာင္းသားေတြက က်မကိုေပးလိုက္တဲ့ သင္ခန္းစာေတြပါပဲ ။

မိဘနဲ႔တန္းတူ အနေႏၵာအနႏၵဂိုဏ္း၀င္ေက်းဇူးရွင္ဆိုတဲ့ ဂုဏ္ပုဒ္နဲ႔ထုိက္တန္ဖို႔ က်မတို႔ ဆရာ ဆရာမေတြ ဘယ္လိုစိတ္ဓါတ္မိ်ဳး ရွိသင့္သလဲ၊ ကိုယ္ဟာဘယ္လိုဆရာလည္းဆိုတာေတြကို ကိုယ့္ဘာသာ အျမဲျပန္လည္သံုးသပ္ေနဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္ ။ ဒါမွသာ ကိုယ့္လိုအပ္ခ်က္ေတြနဲ႔ အားသာခ်က္ေတြကို ျမင္နိုင္ျပီး၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ဆရာေကာင္းတေယာက္ျဖစ္သထက္ျဖစ္ေအာင္ အစဥ္ၾကိဳးစားေနနိုင္ပါမယ္ ။


(၂၀ ရက္ မတ္လထုတ္ ျပည္သူ႔ေခတ္ဂ်ာနယ္မွာ ခင္ႏွင္းမိုး နာမည္ႏွင့္ ေဖာ္ျပျပီးျဖစ္သည္)




http://photos1.blogger.com/blogger2/3880/707811929476148/1600/left.0.gifhttp://photos1.blogger.com/blogger2/3880/707811929476148/1600/right.0.gifhttp://photos1.blogger.com/blogger2/3880/707811929476148/1600/home.0.gif
Saturday, May 5, 2012
ဆရာေတြအေၾကာင္း

ေရးသားသူ - - ခင္ႏွင္းစိုး

လူေတြဟာ သူတို႔စိတ္ဓါတ္ေပၚ မူတည္ျပီး ေျပာဆို ဆက္ဆံ ျပဳမူတတ္ၾကပါတယ္။ ကြ်န္မလုပ္သက္ ဆယ့္သံုးနွစ္ေက်ာ္မွာ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ အမိ်ဳးမိ်ဳး ရွိခဲ့တယ္။ စည္းကမ္းမဲ့၊ တာ၀န္မသိတတ္သူေတြ၊ ကိုယ္နာမည္ေကာင္းရဖို႔ သူမ်ားကို ေဂ်ာက္တြန္းသူေတြ၊ ကိုယ့္အမွားကို ၀န္မခံခ်င္သူေတြ၊ ကိုယ္ပဲမွန္တယ္ဆိုျပီး ေခါင္းမာသူေတြကို၊ အင္ဂ်င္နီယာျဖစ္တုန္းက လ်စ္လ်ဴရွဳနိုင္ခဲ့ေပမယ့္၊ ဆရာမျဖစ္လာေတာ့ အဲလိုလုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္မ်ိဳးကို ေတြ႔တိုင္း၊ သူတို႔သင္တဲ့အတန္းထဲက ေက်ာင္းသားေတြအတြက္ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္မိတယ္၊ ဆရာတေယာက္အေနနဲ႔ သူတို႔လုပ္ရပ္ေတြကို သေဘာမက်မိဖူး။

ဆရာေတြကို သင္တန္းေပးတဲ့အခါတိုင္း၊ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ ဆရာေတြနဲ႔ ေဆြးေႏြးျဖစ္တိုင္း၊ ဆရာပီသတဲ့ စိတ္ဓါတ္ ရွိဖို႔ အေရးၾကီးတဲ့အေၾကာင္း ကြ်န္မက အျမဲ ေျပာေလ့ရွိတယ္။ ဆရာေတြရဲ႕ စိတ္ဓါတ္ နဲ႔ အလုပ္အေပၚထားတဲ့ ခံယူခ်က္ေတြက သူတို႔ေက်ာင္းသားေတြအေပၚ အမ်ားၾကီး အက်ိဳးသက္ေရာက္ေစတယ္ ဆိုတာကုိ ဆရာေတြ အျမဲသတိျပဳမိ ေစခ်င္ပါတယ္။

လက္ေတြ႔ဘ၀မွာ ဆရာပီသတဲ့စိတ္ဓါတ္နဲ႔ ဆရာေတြကို ကြ်န္မၾကံဳခဲ့ဖူးပါတယ္။ သူတို႔ကို ေလးစားမိသလို၊ သူတို႔လို ဆရာေတြ ရွိပါေသးလား ဆိုျပီး ၀မ္းသာပီတိ ျဖစ္ရတယ္။

အိပ္စိုက္သင္တဲ့ဆရာ

ဆရာအမ်ားစုက စာသင္တဲ့အခါ လစာရၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕ေတြက အခမဲ့စာသင္ေပးတယ္။ ကိုယ့္ပိုက္ဆံနဲ႔ကိုယ္ ေက်ာင္းဖြင့္ျပီး၊ ေက်ာင္းသားေတြကို အခမဲ့စာသင္ေပးတဲ့ ဆရာတေယာက္နဲ႕ ေတြ႔ခဲ့ျပီးမွ၊ ဆရာေတြရဲ႕ အနစ္နာဆိုတာကို နက္နက္ရႈိင္းရႈိင္း ကြ်န္မ သေဘာေပါက္ ခံစားသြားရတယ္။

အဲဒီဆရာ နာမည္က ကို၀င္းခ်ိဳ။ ညဘက္ စားေသာက္ဆိုင္ေတြမွာ သူက ဂစ္တာတီး၊ သီခ်င္းဆိုတယ္။ အဲဒီက ရတဲ့ပိုက္ဆံနဲ႔ ဆူးဘုတ္ျခံဆိုတဲ့ ေက်ာင္းေလးကို ျမန္မာနိုင္ငံ ျမ၀တီျမိဳ႕ တဘက္ကမ္းမွာရွိတဲ့၊ ထိုင္းနိုင္ငံ မဲေဆာက္ျမိဳ႕မွာ ဖြင့္ထားပါတယ္။ ထိုင္း-ျမန္မာ နွစ္နိုင္ငံကို ျခားထားတဲ့ ေသာင္ရင္းျမစ္ေပၚ ေဆာက္ထားတဲ့၊ ထိုင္း-ျမန္မာခ်စ္ၾကည္ေရးတံတား ပတ္၀န္းက်င္မွာ ပ်ံက် ေနထိုင္ၾကတဲ့ ျမန္မာမိသားစုေတြရဲ႕ ကေလးေတြ သူ႔ေက်ာင္းမွာ လာတက္ၾကတယ္။

ညပိုင္း စားေသာက္ဆိုင္ေတြမွာ အလုပ္လုပ္တာအျပင္၊ ေန႔ပိုင္း တေနကုန္နီးပါး သူ႔ေက်ာင္းမွာ စာသင္တဲ့ ကို၀င္းခ်ိဳဟာ အခ်ိန္ကို အရမ္းေလးစားျပီး၊ အခ်ိန္ဇယားနဲ႔ အလုပ္လုပ္သူပါ။ သူ႔ေက်ာင္းက ကေလးေတြကို ဘာေတြသင္ရမလဲဆိုတာ ေလ့လာတဲ့အခ်ိန္၊ သင္ခန္းစာေတြ ေရးဆြဲတဲ့အခ်ိန္၊ စာသင္တဲ့အခ်ိန္၊ အလုပ္လုပ္ခ်ိန္၊ သူ႔ဘာသာ အျမဲတိုးတက္ေနေအာင္ ေလ့လာခ်ိန္၊ သူကြ်မ္းက်င္ ၀ါသနာပါတဲ့ ဂီတနဲ႔ သီခ်င္းေတြ ေဖာ္က်ဴးဖို႔ ၾကိဳးစားခ်ိန္
စသျဖင့္ ခြဲျခားထားပါတယ္။

တျခားနိုင္ငံေတြက ေက်ာင္းသံုးစာအုပ္ေတြကို သူလက္လွမ္းမွီသေလာက္ ေလ့လာျပီး၊ သူ႔ေက်ာင္းသားေတြအတြက္ သင့္ေတာ္မယ့္ သင္ခန္းစာေတြကို သူ႔ဘာသာ ေရြးထုတ္ သင္ေပးပါတယ္။ စာေတြ႔ထက္ လက္ေတြ႔အသိပညာရဖို႔ အေရးၾကီးေနတဲ့ ကေလးေတြကို ဘ၀မွာ ေတြးေခၚတတ္ေအာင္၊ ေနထိုင္တတ္ေအာင္ သင္ေပးတယ္။

ဥပမာ
ေန႔တိုင္း အတန္းေနာက္ဆံုးအခ်ိန္မွာ သူက ဂစ္တာတီးျပီး ကေလးေတြနဲ႔ အတူသီခ်င္းဆိုတယ္။ ကေလးေတြကို ဂစ္တာ၊ အီလက္ထရစ္ ကီးဘုတ္ စတာေတြ သံုးတတ္ေအာင္ သင္ေပးတယ္။ ဂီတကေနတဆင့္ ကေလးေတြကို ဖန္တီးေတြးေခၚတတ္လာေအာင္ (creativity thinking) သင္ေပးတယ္။ ေန႔တိုင္း အတန္းထဲမွာ လက္ရွိ ကမာၻေပၚမွာ ျဖစ္ပ်က္ေနတာေတြအေၾကာင္း၊ ကေလးေတြရဲ႕ ပတ္၀န္းက်င္မွာ ျဖစ္ပ်က္ေနတာေတြအေၾကာင္း ကေလးေတြကို ေျပာျပတယ္၊ ကေလးေတြက ေမးခြန္းေတြ ျပန္ထုတ္တယ္၊ သူတို႔အျမင္ေတြကို ေျပာတယ္။ သူက ရွင္းျပတယ္၊ ကေလးေတြက ထပ္ေမးခြန္းထုတ္တယ္။ အဲလိုနဲ႔ ကေလးေတြကို အရာရာမွာ သူမ်ားေျပာတာ မယံုၾကည္ပဲ၊ ရွဳေထာင့္အမိ်ဳးမိ်ဳးကၾကည့္ျပီး၊ ကိုယ့္ဘာသာ ေ၀ဖန္ပိုင္းျခား ေတြးေခၚတတ္လာေအာင္ (critical thinking) သင္ေပးတယ္။

ပညာေရးဘြဲ႕ တခုမွ မရွိတဲ့၊ ဆရာျဖစ္သင္တန္း မတက္ဖူးတဲ့၊ ဘြဲ႔မရခင္ ေက်ာင္းထြက္ခဲ့ရတဲ့ ကို၀င္းခ်ိဳရဲ႕ ပညာေရးအေပၚထားတဲ့ ခံယူခ်က္နဲ႔ သူ႔ရဲ႕ ဆရာပီသတဲ့စိတ္ဟာ ေလးစားစရာ ေကာင္းပါတယ္။ ေအာက္ေျခလူတန္းစားဘ၀ေတြက ေပါက္ဖြားလာတဲ့၊ ပညာေရးဆိုတာကို စဥ္းစားဖို႔ အခ်ိန္မရေလာက္ေအာင္ တေန႔ရုန္းကန္မွ တေန႔စားၾကရတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္မွာ ၾကီးျပင္းလာတဲ့ ကေလးေတြအတြက္၊ ဘယ္လိုပညာမိ်ဳးဟာ အေရးၾကီးသလဲဆိုတာ သူ နားလည္တယ္။ စာ ေရးတတ္ ဖတ္တတ္ ေတာ္ျပီဆိုတဲ့ သေဘာမိ်ဳး သူ႔မွာ မရွိဘူး။ သူ႔ကေလးေတြကို ကမာၻအဆင့္မွီ အေကာင္းဆံုးအသိပညာ၊ အတတ္ပညာေတြ ရေစခ်င္တဲ့ ရည္မွန္းခ်က္ ရွိတယ္။

ေစတနာနဲ႔ဆရာ

ကြ်န္မ ေလး - ငါးတန္း အရြယ္တုန္းက၊ အထက္တန္းျပဆရာမျဖစ္တဲ့ ကြ်န္မအေမ စာသင္ခ်ိန္မွာ သူ႔အတန္းထဲ လိုက္ထိုင္ခဲ့တာ သတိရမိတယ္။ ကြ်န္မအေမက တခ်ိဳ႕ဆရာေတြလို အတန္းထဲမွာ ရယ္စရာေတြ မေျပာတတ္ေပမယ့္၊ ေမေမ့အတန္းထဲမွာ ေက်ာင္းသားေတြ ေပ်ာ္ၾကတယ္။ သူ႔ကို ရိုေသေလးစားၾကတယ္။ စာသင္ရတာ စိတ္၀င္စားၾကတယ္။

ကြ်န္မအေမေခတ္တုန္းက ေက်ာင္းသားဗဟိုျပဳ (student-centered) သင္ၾကားနည္းတို႔၊ ကေလးဗဟိုျပဳ (child-centered) သင္ၾကားနည္းတို႔နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ သင္တန္းေတြ ရွိမယ္ မထင္ပါဖူး။ ဒါေပမယ့္ ေမေမ့ရဲ႕ စာသင္နည္းထဲမွာ အခ်က္ သံုးခ်က္ ေတြ႔ရတယ္။

ပထမအခ်က္ကေတာ့ ကြ်န္မအေမက သူသင္တဲ့ အဂၤလိပ္စာဘာသာရပ္ကို ပိုင္နိုင္တယ္။ စာရွင္းျပတာ ေကာင္းတယ္။ ဒုတိယအခ်က္ကေတာ့ ဘယ္လိုသင္ရင္ ေက်ာင္းသားေတြ သူ႔သင္ခန္းစာမွာ စိတ္၀င္စားမလဲဆိုတာ သူသိတယ္။ ဥပမာ - ဂရမ္မာနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ေလ့က်င့္ခန္းေတြပဲ မလုပ္ဘဲ၊ ေက်ာင္းသားေတြ ၾကိဳက္တတ္မယ့္ အဂၤလိပ္စကားပံုေတြ ထည့္သြင္းေျပာျပေလ့ရွိတယ္။ စကားပံုေတြရဲ႕ အဓိပၸါယ္ကို ပံုျပင္ေျပာသလို စီကာပတ္ကံုးေျပာျပရင္ ေက်ာင္သားေတြ ၾကိဳက္ၾကတယ္။ တကူးတက မက်က္ရပဲ မွတ္မိသြားတတ္ၾကတယ္။ တတိယအခ်က္ကေတာ့ အတန္းထဲမွာ ေက်ာင္းသားေတြကို စိတ္တိုျပီး ေအာ္ေငါက္တာ မေတြ႔ဖူးဘူး။ စာၾကိဳးစားဖို႔ တိုက္တြန္းတယ္၊ ရွင္းျပတယ္။ အဂၤလိပ္စာ မလုိက္နိုင္တဲ့ေက်ာင္းသားေတြ အိမ္မွာ စာလာေမးရင္ အခ်ိန္မေရြး သင္ေပးတယ္။

အဂၤလိပ္စာ ဘာသာရပ္မွာ ပိုင္နိုင္ဖို႔ ေမေမ ၾကိဳးစားခဲ့ရတဲ့အေၾကာင္း ကြ်န္မကို ေျပာျပဖူးတယ္။ သူတို႔ေခတ္တုန္းက မက္သဒစ္ေက်ာင္းထြက္ေတြလို ေမေမက အဂၤလိပ္စာ မကြ်မ္းက်င္ေတာ့၊ ကိုးတန္း အဂၤလိပ္စာကို ပထမဆံုး သင္ရတဲ့အခါ၊ ကိုးကားေလ့လာစရာ စာအုပ္မရွိ၊ ကိုယ့္ထူးကိုယ္ခြ်န္၊ ကိုယ့္ဘာသာ ၾကိဳးစားျပီး သင္ေပးခဲ့ရတယ္။ အဲဒီတုန္းက ကြ်န္မတို႔ေမာင္နွမက ငယ္ေသးေတာ့ မိသားစုတာ၀န္က တဖက္၊ စာသင္တာက တဖက္နဲ႔ ေမေမ ရုန္းကန္ခဲ့ရတယ္။

ကြ်န္မအေမ သင္ခဲ့ရတဲ့ အတန္းေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက စာေတာ္တဲ့သူေတြမ်ားတဲ့ A တန္း၊ B တန္းတို႔ မဟုတ္ခဲ့ဖူး။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ေမေမက ခ်ေပးတဲ့အတန္းကို ယူလိုက္တာပဲ။ ေမေမ့အတန္းေတြမွာ နာမည္ဆိုးနဲ႔ ေက်ာင္းသားေတြ မ်ားခဲ့တယ္။ အဂၤလိပ္စာဘာသာမွာ အရမ္းအားနည္းသူေတြ ပါခဲ့တယ္။

ေမေမက ေက်ာင္းသားအားလံုးကို တန္းတူ ရည္တူ ေစတနာထားျပီး အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေအာင္ သင္ေပးခဲ့တယ္။ ေနာက္ပိုင္း A တန္းလို စာေတာ္တဲ့သူေတြမ်ားတဲ့ အတန္းကို သင္ရေတာ့လည္း၊ စာေတာ္တဲ့အတန္း သင္ရလို႔ဆိုျပီး ၀မ္းသာတာမိ်ဳး မရွိခဲ့ဖူး။ ေမေမ့ေစတနာ ေရာင္ျပင္ဟပ္တာေၾကာင့္ ျဖစ္မယ္ ထင္ပါတယ္
ဆိုးတယ္၊ ေျပာရဆုိရ ခက္တယ္ လို႔ ဆရာေတြၾကား နာမည္ၾကီးတဲ့ ေက်ာင္းသားမ်ိဳးေတြေတာင္ ေမေမ့စကားကို နားေထာင္ခဲ့ၾကတယ္။

ဇြဲရွိတဲ့ဆရာ

စာသင္တယ္ဆိုတာ ဇြဲရွိဖို႔လည္း လိုပါတယ္။ ကြ်န္မရဲ႕ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ ဆရာတေယာက္ဆို စာစသင္တဲ့ တစ္နွစ္၊ နွစ္နွစ္ေလာက္ထိ ေက်ာင္းသားေတြက သူ႔ကို မၾကိဳက္ၾကဖူး။ သူက စကားေျပာရင္ ႏြဲ႕သလိုျဖစ္လို႔၊ စာသင္တာ မေကာင္းလို႔၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ယံုၾကည္မႈရွိတဲ့ပံုစံ မေပါက္လို႔
စသျဖင့္ သူနဲ႔ပတ္သက္ျပီး ညည္းညဴၾကတယ္။

စာသင္နွစ္ သံုးနွစ္ထဲေရာက္တဲ့အခါမွာေတာ့ အဲဒီဆရာဟာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ယံုၾကည္မႈပိုရွိလာျပီး၊ ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ ဘယ္လိုဆက္ဆံရမယ္ဆိုတာကို နားလည္လာတယ္၊ စာသင္ျပရာမွာလည္း ေက်ာင္းသားေတြ နားလည္ေအာင္ သင္ျပနိုင္ခဲ့တယ္။ ေက်ာင္းသားေတြက သူ႔ကို ၾကိဳက္လာၾကတယ္။

ကြ်န္မအျမင္မွာေတာ့ အဲဒီဆရာဟာ သူလုိအပ္ေနတဲ့အခ်က္ေတြကို ဇြဲရွိရွိနဲ႔ ျပင္ယူခဲ့တယ္။ ၾကိဳးစားခဲ့တယ္။ ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ အဆင္မေျပလို႔၊ လက္ေလွ်ာ့ျပီး၊ အလုပ္ထြက္မယ္ဆိုတဲ့ စိတ္မိ်ဳး သူ႔မွာမရွိခဲ့တာ အတြက္ ကြ်န္မသူ႔ကို ေလးစားတယ္။ ဆရာဆိုတဲ့အလုပ္ကို သူတန္ဖိုးထားတယ္လို႔ ျမင္မိတယ္။

အျမဲၾကိဳးစားေနတဲ့ဆရာ

လူတိုင္းဟာ ကိုယ္လုပ္ေနတဲ့အလုပ္အေပၚ တန္ဖိုးထားတတ္ဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ဆရာေတြမွာ လိုအပ္ပါတယ္။

ပထမဆံုး စာသင္တဲ့ေန႔ကစျပီး ခုခ်ိန္ထိ စာသင္တဲ့အခါ ကြ်န္မလုပ္ေလ့ရွိတာေတြကေတာ့ သင္မယ့္သင္ခန္းစာကို ေသခ်ာျပင္ဆင္တယ္၊ ေက်ာင္းသားေတြ ကြ်န္မသင္ၾကားမႈအေပၚ စိတ္၀င္စားမႈရွိေနေအာင္ ၾကိဳးစားတယ္၊ ေက်ာင္းသားေတြ တင္ျပသမွ်ကို မွားတယ္၊ မွန္တယ္ဆိုျပီး၊ မပယ္ခ်ပဲ ေသခ်ာနားေထာင္ ေဆြးေႏြးတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း တိုင္ပင္ခ်င္တာမွန္သမွ်အတြက္ အျမဲ ၾကိဳဆိုတယ္၊ တင္းက်ပ္စရာရွိတဲ့အခါလည္း တင္းက်ပ္ေလ့ ရွိပါတယ္။

အိႏၵိယနိုင္ငံမွာ တကၠသိုလ္ဆရာတေယာက္ဟာ ေမးခြန္းမရွိတဲ့ ေက်ာင္းသားကို သူ႔အတန္းထဲ ၀င္ခြင့္မေပးဖူးလို႔ ကြ်န္မဖတ္ဖူးတယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ပညာဆည္းပူးတယ္ဆိုတာ ေမးခြန္းက စတင္တယ္လို႔ သူက ယံုၾကည္ထားလို႔ပါတဲ့။ ကြ်န္မလည္း သူ႔လိုပဲ ယံုၾကည္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကြ်န္မအတန္းထဲမွာ ေက်ာင္းသားေတြကို အခ်င္းခ်င္းျဖစ္ျဖစ္၊ ကြ်န္မကိုျဖစ္ျဖစ္၊ ကိုယ့္ဘာသာျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ္သင္ၾကားေနရတာေတြအေပၚ ေမးခြန္းေမးျပီး ေဆြးေႏြးဖို႔ အျမဲတိုက္တြန္းေလ့ရွိတယ္။

စာသင္တယ္ဆိုတာလည္း အခ်ိန္ၾကာလာေလ၊ ပိုအေတြ႕အၾကံဳရွိလာေလ၊ ပိုေကာင္းေအာင္ လုပ္နိုင္လာေလပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဓါးတေခ်ာင္းဟာ ေသြးေနမွ ထက္ေနမွာပါ။ အဲလိုပဲ ကြ်န္မတို႔ ဆရာ ဆရာမေတြဟာလည္း ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အျမဲသံုးသပ္တာမိ်ဳး၊ ကိုယ့္လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ ဆရာေကာင္းေတြနဲ႔ တိုင္ပင္တာမိ်ဳး၊ ကိုယ္သင္တဲ့ ဘာသာရပ္နဲ႔ ပတ္သက္တာေတြ ေလ့လာတာမိ်ဳး အျမဲလုပ္ေနမွ ထက္ျမက္ ေျပာင္ေျမာက္တဲ့ ဆရာေကာင္းေတြ ျဖစ္လာမွာပါ။

ကြ်န္မရဲ႕ ပထမဆံုး စာသင္ႏွစ္တစ္နွစ္ကို ခုခ်ိန္ျပန္ၾကည့္တဲ့အခါ၊ ေကာင္းခဲ့တာေတြရွိသလို၊ အားနည္းခ်က္ေတြလည္း ေတြ႕မိတယ္။ အဓိကက်တာ ကိုယ့္အားနည္းခ်က္ေတြကို ဘယ္လို ျပဳျပင္မလဲ ဆိုတာ သိဖို႔ အေရးၾကီးပါတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြကို ကြ်န္မေျပာေလ့ရွိတဲ့ စကားတခြန္းကေတာ့ There is room for improvement.. ပိုေကာင္းမြန္ေအာင္ လုပ္လို႔ရပါေသးတယ္။ လူတိုင္းဟာ ဘ၀မွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ လက္ရွိထက္ ပိုတိုးတက္ေအာင္ လုပ္နိုင္ေသးတယ္လို႔ အျမဲယံုၾကည္ထားသင့္ပါတယ္။ ကြ်န္မေက်ာင္းသားေတြကိုလည္း ဘ၀မွာ အျမဲၾကိဳးစားေနေစခ်င္တယ္။ ေရာင့္ရဲတင္းတိမ္ သြားတာမိ်ဳး မျဖစ္ေစခ်င္ဖူး။ အလားတူ သူတို႔ကို လမ္းျပေပးေနတဲ့ ဆရာမတေယာက္အေနနဲ႔ ကြ်န္မကိုယ္တိုင္လည္း အျမဲၾကိဳးစားေနတယ္။

ကြ်န္မက စိတ္ပင္ပန္း လူပင္ပန္းျဖစ္ေနခဲ့ရင္ေတာင္ အတန္းထဲ ၀င္ျပီး စာသင္လိုက္တဲ့အခါ၊ အေမာေျပျပီး၊ အခ်ိန္က ကုန္မွန္းမသိ ကုန္သြားတတ္တယ္။ စာသင္ေနရင္ ခြန္အားေတြရတယ္လို႔ ကြ်န္မခံစားရတယ္။

ဆရာဟူသည္ ၀ါသနာ၊ ေစတနာ၊ အနစ္နာ၊ စာဖတ္နာ၊ ႏွင့္ အႀကင္နာ တည္းဟူေသာ နာငါးနာႏွင့္ ျပည့္စံုသင့္သည္ လို႔ ျမန္မာစာပါေမာကၡ ဦးခ်မ္းျမ(ျမေကတု) က ေျပာခဲ့ဖူးပါတယ္။

နိုင္ငံတကာမွာလည္း ဆရာေတြရဲ႕က႑နဲ႔ပတ္သက္ျပီး ဖြင့္ဆိုထားတာ အမ်ားအျပား ရွိပါတယ္။ သူမ်ားေတြဖြင့္ဆိုထားတာေတြထက္ အေရးၾကီးတာကေတာ့ ကိုယ္ဟာ ဘယ္လိုစိတ္ဓါတ္၊ ယံုၾကည္ခ်က္မိ်ဳး ရွိတဲ့သူလဲဆိုတာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ျပန္ သံုးသပ္ဖို႔ပါပဲ။

ကြ်န္မကေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြအတြက္ အျမဲ အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေအာင္ ၾကိဳးစားေနခ်င္သူ၊ စာသင္ရတာ၊ ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ အျပန္အလွန္ ေဆြးေႏြးရတာ၊ ရယ္ေမာေပ်ာ္ရႊင္ေနရတာကို နွစ္သက္သူ ျဖစ္ပါတယ္။

ကြ်န္မလုပ္ေနတာေတြအေပၚ ေအာက္ပါေမးခြန္းေတြနဲ႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ျပန္လည္သံုးသပ္ေလ့ ရွိပါတယ္။

ကြ်န္မသင္ၾကားတာေတြက ေက်ာင္းသားေတြအတြက္ ဘယ္ေလာက္ အက်ိဳးရွိလဲ။ ျပီးေတာ့ ဘယ္လို သင္ၾကားသလဲ။ ေက်ာင္းသားေတြက ကြ်န္မသင္ၾကားတာကို ဘယ္လို တုန္႔ျပန္သလဲ။ ကြ်န္မသင္ၾကားတဲ့အခါ အားသာခ်က္၊ အားနည္းခ်က္ က ဘာေတြလဲ။ ဆရာတေယာက္အေနနဲ႔ ဘယ္လို စိတ္ဓါတ္နဲ႔ ျပဳမူ ေနထိုင္ ေျပာဆို သလဲ။ ကိုယ့္သင္ၾကားမႈ အေပၚ ဘယ္ေလာက္ အားရ ေက်နပ္မိသလဲ။ ဘာေတြ ျပဳျပင္ ေျပာင္းလဲသင့္သလဲ။

ျမန္မာျပည္ ပညာေရး တိုးတက္ဖို႔ ဆရာေတြအတြက္ သင္တန္းေတြ၊ ဆရာေတြကို ပံ့ပိုးမႈေတြ၊ သင္ေထာက္ကူပစၥည္းေတြ လိုအပ္ေနတယ္ဆိုေပမယ့္၊ အဓိကက်တဲ့အရာကေတာ့ ဆရာ ဆရာမေတြရဲ႕ သူတို႔အလုပ္ေပၚမွာ၊ ပညာေရးအေပၚမွာ၊ ေက်ာင္းသားေတြအေပၚမွာ ထားတဲ့ စိတ္ဓါတ္ နဲ႔ ခံယူခ်က္ေတြပါ။

ဆရာေတြဟာ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ စိတ္ေနစိတ္ထား၊ ခံယူခ်က္ေတြကို အတိုင္းအတာ တခုထိ ပံုသြင္းေပးနိုင္စြမ္းရွိတယ္ဆိုတာ၊ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ အနာဂတ္ေတြကုိ ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္နိုင္စြမ္း ရွိတယ္ဆိုတာကို ျမန္မာနိုင္ငံမွ ဆရာ ဆရာမေတြ အျမဲယံုၾကည္ျပီး၊ ဆရာျဖစ္ရတာကုိ ဂုဏ္ယူနိုင္ၾကပါေစလို႔ ဆုေတာင္းလိုက္ပါတယ္။

ခင္ႏွင္းစိုး
22 March 2012

(မတ္လ ၃ ရက္အပတ္ထုတ္ ျပည္သူ႔ေခတ္ဂ်ာနယ္တြင္ ေဖာ္ျပျပီးျဖစ္သည္)

>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

Friday, August 30, 2013

ဒသအႀကိမ္ေျမာက္ အာစရိယပူေဇာ္ပြဲ

မေကြးၿမိဳ႕ ၊ အ.ထ.က (၁)၊ ၈၈/၂၀၀၆ ပညာသင္ႏွစ္အတြင္း
အ႒မတန္းတြင္ ပညာသင္ၾကားေပးခဲ့ၾကေသာ ျမတ္ဆရာတို႔အား
ဒသအႀကိမ္ေျမာက္
အာစရိယပူေဇာ္ပြဲ အတြက္
အလွဴခံရရွိေငြစာရင္း
(၁၃၇၄ခု၊ ေႏွာင္းတန္ခူးလဆန္း(၃)ရက္၊ (၁၃.၄.၂၀၁၃)စေနေန႔ ၊ သႀကၤန္အႀကိဳေန႔ )
စဥ္
အမည္
ေနရပ္လိပ္စာ
အလွဴေငြ
ဦးစုိးေအာင္
Hero Zone သစၥာလမ္း
၂၀၀၀၀
ဦးသန္းလြင္
 ၉၆၊သုခိတာလမ္း၊ေအာင္ေစတနာ-C ၊မေကြး
၁၀၀၀၀
ေဒၚခင္မိုးသူ
မႏၱေလး
၂၀၀၀၀
Dr ေအာင္ျမတ္မင္း
ေကာ့ကရိတ္
၂၀၀၀၀
ဦးေက်ာ္ဆန္း

  ၅၀၀၀
ဗိုလ္ႀကီး ေအာင္ေက်ာ္မိုး
ခ်မ္းေျမ့သာယာ၊မေကြး
၁၇၀၀၀
ေဒၚနီလာေအး
ကန္သာ(၁၁)လမ္း၊မေကြး
၂၀၀၀၀
ဦးေနမ်ဳိးသန္႔
အင္ၾကင္ၿမိဳင္
  ၅၀၀၀
ဦးထြန္းခိုင္
ကန္သာ
၁၀၀၀၀
၁၀
ဦးတင္၀င္းလွိဳင္
ကန္သာ၊ေတြာင္းလမ္း
၂၀၀၀၀
၁၁
ဦးခင္ေမာင္တိုး
စီ/၃၄၃ ၁၅-လမ္း၊ကန္သာ။
  ၅၀၀၀
၁၂
ဦးျမင့္ေမာင္
ျမင္းကင္းရြာ၊မေကြး(မ႑ပ္(၅၀၀၀၀ိ) ကူညီသည္။

၁၃
ဦးစိုင္းစိုးငယ္
  စြမ္းထက္ဆန္ဆို္င္၊အ.ထ.က(၁)လမ္း၊မေကြး
၂၀၀၀၀
၁၄
ဦးကိုကို
ဆက္သြယ္ေရး ၊ မေကြး။
  ၅၀၀၀
၁၅
ေဒၚခိုင္သူဇာေမာင္္
တိုင္းညြန္ၾကားေရးမွဴးေနအိမ္၀န္း၊မေကြး။
  ၃၀၀၀
၁၆
ေဒၚဥမၼာေဇာ္
အ.ထ.က(၁)လမ္း၊မေကြး။
၂၀၀၀၀
၁၇
ဦးေအာင္သူရ
၄လမ္း၊ေအာင္ေစတနာ၊မေကြး။
၂၀၀၀၀
၁၈
ေဒၚျဖဴသြဲ႕သြဲ႕ေအာင္
၀င္းသူဇာ၊ ပြင့္ျဖဴၿမိဳ႕။
၁၀၀၀၀
၁၉
ဦးသိန္းဦး
သိန္းသန္းဦးလၻက္ရည္ဆိုင္၊မေကြး။
၂၀၀၀၀
၂၀
ဦးေမာင္ျမင့္
မေကြးတကၠသိုလ္
၁၀၀၀၀
၂၁
ေဒၚဇာျခည္ခိုင္
၁၉၊၂လမ္း၊ရန္မ်ဳိးလံုရပ္၊မေကြး
၂၀၀၀၀
၂၂
ဦးသက္တင္
ျပည္ေတာ္သာရပ္ ၊  မေကြး
၁၀၀၀၀
၂၃
ေဒၚခ်ဳိခ်ဳိထြန္း
D ၁၉ မက်ီးပင္လမ္း၊မေကြး။
  ၃၀၀၀
၂၄
ေဒၚျမစႏၵာေထြး
တ.ယ ရံုး၀န္းေန
  ၁၀၀၀
ေဒၚျမသီတာ
စီ ၃၁၇ (၁၆)လမ္း၊ ကန္သာ။
  ၁၀၀၀
၂၆
ေဒၚနီနီ၀င္း
သိန္းလွ
  ၃၀၀၀
၂၇
ေဒၚအိမြန္ - မီငယ္
ျပင္သစ္နာရီဆိုင္ ၊ကန္သာေစ်း
၁၀၀၀၀
၂၈
ဦးႏိုင္၀င္း
တႏိုင္း ခမရ (၃၁၈)
၁၀၀၀၀
၂၉
ဦးခိုင္ေလး
မေကြးတကၠသိုလ္
  ၃၀၀၀
၃၀
ေဒၚညိုမာေအး
မေကြးတကၠသိုလ္
၁၀၀၀၀
၃၁
ဦးခင္ေမာင္လြင္
ေအာင္ေစတနာ
  ၅၀၀၀
၃၂
ေဒၚခင္ခ်ဳိလတ္
စိုးေကာမင္းရပ္ကြက္၊   မေကြး။
၁၀၀၀၀
၃၃
ေဒၚစန္းစန္းေ၀
ကိုၾကဴး ကြမ္းယာ
၁၀၀၀၀
၃၄
ေဒၚခင္ပပ
ျမင္သာရပ္ ၊မေကြး။
၁၀၀၀၀
၃၅
ဦသန္းျမင့္ထြန္း
မင္းသီဟမုန္႔ဟင္းခါးဖို၊ ျပည္ေတာ္သာလမ္း၊မေကြး
၁၀၀၀၀
၃၆
ဦးေက်ာ္မင္း
ၿမိဳ႕မေစ်း
၁၀၀၀၀
၃၇
ေဒၚမိုးမိုးး

  ၂၀၀၀
၃၈
ဦး၀င္းလႈိုင္
ေရႊဗဟိုစည္
  ၅၀၀၀
၃၉
ေဒၚယဥ္ယဥ္မင္း
C-၃၈၊ ၁၂ လမ္း ၊   ကန္သာရပ္၊ မေကြး။
  ၅၀၀၀
၄၀
ေဒၚဇင္မာႏွင္း
C-၄၅၂၊ ဗႏၶာပင္လမ္း ၊   ကန္သာရပ္၊ မေကြး။
  ၅၀၀၀
၄၁
ေဒၚတင္မိုးေအး
C-၃၅၂၊ ၁၄-္လမ္း ၊   ကန္သာရပ္၊ မေကြး။
၁၀၀၀၀
၄၂
ဦး၀င္းျမင့္+ေဒၚအိအိေထြး
ေမတၱာလမ္း ၊ မေကြး ။
  ၃၀၀၀
၄၃
ဦးေက်ာ္ေဌး
ေခ်ာင္းျဖဴရြာ ၊   မေကြး။
၁၀၀၀၀
၄၄
ဦးသက္လြင္စိုး
ေအာင္ေစတနာ
  ၅၀၀၀
၄၅
ဦးတင္မ်ဳိးထြဋ္

  ၃၀၀၀
၄၆
ေဒၚေရႊစင္ျမ
ဗိုဗိုလ္ခ်ဳပ္လမ္း ၊ မေကြး ။
  ၅၀၀၀
၄၇
ဦးမ်ဳိးမင္းထြန္း

  ၃၀၀၀
၄၈
ဦးေအးကို
ျမင္းကင္းရြာ ၊ ပြင့္ျဖဴၿမိဳ႕ ။
၁၀၀၀၀
၄၉
ေဒၚခိုင္ေလးႏြယ္

၁၀၀၀၀
၅၀
ဦးသီဟေက်ာ္း
ရန္မ်ဳိးလံုရပ္ ဈမေကြးၿမိဳ႕ ၊
  ၅၀၀၀
၅၁
ဦးစိုးပိုင္+ေဒၚေ၀ႏု
ဆယ္ေျမာင္း၊ထိန္းသိမ္းေရး ၊မေကြး
  ၅၀၀၀
၅၂
Dr လႊမ္းမိုးထက္ႏွင့္ဇနီး

၂၀၀၀၀
၅၃
ေဒၚထားထားခိုင္

  ၃၀၀၀
၅၄
ေဒၚခ်ဳိခ်ဳိခိုင္

  ၃၀၀၀
၅၅
ဦးသူရေအာင္
၀၉၄၀၁၅၆၄၅၇၁
  ၃၀၀၀
၅၆
ဦးေက်ာ္စိုးလႈိင္
၀၉၄၃၀၁၆၆၅၆
  ၅၀၀၀
၅၇
ဦးျပည့္ၿဖိဳးဦး
၀၉၅၃၄၃၂၅၉
၃၀၀၀၀
၅၈
ဦးေက်ာ္ေဇယ်ာ
၀၉၅၃၄၁၁၂၄
  ၅၀၀၀
၅၉
ေဒၚဇာျခည္၀င္း
၀၆၃၂၃၃၃၉
  ၂၀၀၀
၆၀
ေဒၚသန္႔ဇင္းမိုး
၀၉၄၀၁၅၆၀၈၂၇
  ၅၀၀၀
၆၁
ေဒၚေမာ္ေမာ္လြင္
၀၉၄၀၁၅၅၈၂၉၈
  ၂၀၀၀
၆၂
ေဒၚေအးနႏၵာလႈိင္
၀၉၄၃၁၇၁၆၀၄
  ၅၀၀၀
၆၃
ဦးသက္လြင္ၿဖိဳး
၀၉၄၀၁၅၆၂၉၅၄
  ၅၀၀၀
၆၄
ေဒၚစႏၵာရႊန္းလဲ့ေအာင္
၀၉၄၃၀၀၉၃၄၃
  ၅၀၀၀
၆၅
ဦးေနေအာင္ဇင္
၀၉၅၃၄၁၄၀၉
  ၅၀၀၀
၆၆
ေဒၚမို႔မို႔ေသာ္ႏွင္းစံ
၀၉၄၀၁၆၇၂၃၉၅
  ၅၀၀၀
၆၇
ေဒၚခြါညို

  ၅၀၀၀
၆၈
ဦးခိုင္ေဇာ္ဟိန္း
၀၉၅၃၄၀၉၂၁
၁၀၀၀၀
၆၉
ဦးခ်ဳိေဇာ္ဟိန္း
၀၉၆၅၂၁၁၂၀
၁၀၀၀၀
၇၀
ဦး၀င္းၿဖိဳးေက်ာ္
၀၉၄၃၁၆၅၂၆၅
  ၅၀၀၀
၇၁
ဦးထက္ၿဖိဳးေအာင္
၀၉၄၀၀၀၀၁၀၁၄
  ၅၀၀၀
၇၂
ဦးေအာင္ေက်ာ္ဦး
၀၉၅၃၄၃၁၃၃
၁၀၀၀၀
၇၃
ဦးၿဖိဳးသက္ပိုင္
၀၉၄၀၁၅၅၈၅၈၆
  ၅၀၀၀

မွတ္ခ်က္ ။        ။ အလွဴေငြ ထည့္၀င္ၿပီးေသာ္လည္း အထက္ပါစာရင္းတြင္ မပါ၀င္ေသးပါက
              ေအာက္ပါအခမ္းအနားက်င္းပရာဌာနသို႔  အေၾကာင္းၾကားၾကပါရန္
              ေက်ာင္းသား/သူမ်ားအား    အသိေပးအပ္ပါသည္။

အထက္ပါ စာရင္းတို႔ကို ေပါင္းလိုက္ေသာ္           စုစုေပါင္းအလွဴခံ ရရွိေငြ  =  ၆၁၈၀၀၀-က်ပ္ ရရွိပါသည္။
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
                              ဆရာ(၁၇)ဦး(၃၀၀၀၀×၁၇) အတြက္ ေငြသားအလွဴေငြ =  ၅၁၀၀၀၀ - က်ပ္
                              ဆရာ(၁၇)ဦးအတြက္ (ေရသန္႔ ၊ မုန္႔ ၊ ပ၀ါ) အလွဴေငြ    =    ၅၀၃၀၀ - က်ပ္
                             စုစုေပါင္း      (ေငြသား + ေရသန္႔၊မုန္႔၊ပ၀ါ) အလွဴေငြ     =  ၅၆၀၃၀၀ - က်ပ္               

                            အလွဴခံ ရရွိေငြ စုစုေပါင္း                                        =  ၆၁၈၀၀၀ - က်ပ္              
          ျမတ္ဆရာတို႔အားလွဴဒါန္းေငြ(ေငြသား + ေရသန္႔၊မုန္႔၊ပ၀ါ) စုစုေပါင္း      =  ၅၆၂၈၀၀ - က်ပ္
                                                                                လက္က်န္ေငြ  =    ၅၅၂၀၀ - က်ပ္
                                                              စာရင္းေပ်ာက္ လက္က်န္ေငြ  =    ၁၂၀၀၀ - က်ပ္
                                            အလွဴခံ ရရွိေငြထဲမွ  စုစုေပါင္းလက္က်န္ေငြ    =      ၆၇၂၀၀ - က်ပ္

အာစရိယပူေဇာ္ပြဲ ျဖစ္ေျမာက္ေရးအတြက္
အေထြေထြကုန္က်ေငြစာရင္း
ျမတ္ဆရာ + ေက်ာင္းသား/သူေဟာင္းမ်ားသံုးေဆာင္ရန္ ေန႔လယ္စာ ထမင္းအာဟာရ  =  ၂၀၀၀၀၀ - က်ပ္
ျမတ္ဆရာတို႔သံုးေဆာင္ၾကရန္ ေန႔လယ္စာ အခ်ဳိပြဲအာဟာရ                                   =    ၃၀၀၀၀ - က်ပ္
ဗီႏိုင္း (၁၀ေပ× ၆ေပ တစ္ခု ၊ ၃ေပ×၂ေပ ငါးခု)                                                  =   ၂၅၀၀၀ - က်ပ္
ဗီႏိုင္း(၁၀ေပ×၆ေပ)အတြက္ သစ္+သံ+တိုင္                                                     =   ၂၃၀၀၀ - က်ပ္
ဖိတ္စာ ရြက္ေရ -၂၀၀၀                                                                               =   ၂၀၀၀၀ - က်ပ္
အခမ္းအနား/မ႑ပ္ အျပင္အဆင္   (ဦးျမင့္ေမာင္ လွဴသည္)                                   =   ၅၀၀၀၀ - က်ပ္
ဗီဒီယိုမွတ္တမ္း                                                                                          =   ၅၀၀၀၀ - က်ပ္
ဓာတ္ပံုမွတ္တမ္း                        (ဦးတင္၀င္းလႈိုင္လွဴသည္)                                =   ၁၀၀၀၀ - က်ပ္
အသံခ်ဲ႕စက္                                                                                              =   ၃၀၀၀၀ -  က်ပ္
မ႑ပ္ အတြက္  ၀ါး (၄၀)                                                                              =   ၂၀၀၀၀ - က်ပ္  
စုစုေပါင္း                                                                                                     = ၄၅၈၀၀၀ - က်ပ္
ကားအႀကိဳ/အပို႕                  ( ဦးေဇာ္မင္း-ေရႊၿဖိဳးေအာင္ စားေသာက္ဆိုင္ မိသားစုတို႔မွ လွဴသည္ )
မွတ္ခ်က္။ ။ အာစရိယပူေဇာ္ပြဲ ျဖစ္ေျမာက္ေရးအတြက္အေထြေထြကုန္က်ေငြကို
ေက်ာင္းသား/သူမ်ားထံမွ ေကာက္ခံရရွိေသာအလွဴေငြကို
လံုး၀မသံုးစဲြေၾကာင္း အသိေပးအပ္ပါသည္။

အရွင္သဇၨန
ကပ္ေက်ာ္ကမၻာေအး၀ိပႆနာဓမၼရိပ္သာ
မေကြးေတာင္တြင္းႀကီးလမ္း
ေအာင္ေဇယ်ာရပ္ကြက္၊မေကြးၿမိဳ႕။
ဖုန္း-၀၉၄၀၁၅၅၇၉၂၂
















>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>