• ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ဆီကနဲ႔ သူတုိ႔ဆီက

ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ဆီကနဲ႔ သူတုိ႔ဆီက

• 
  
• 

Details

Category: သူ႔အျမင္

Published on Saturday, 17 August 2013 16:30

Written by ကုိမာေက်ာ

"ဆရာမတုိ႔ သက္သက္ညႇာညႇာလုပ္ၾကပါ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔လည္း အလြတ္မရ၊ ဆရာမတုိ႔လည္း မလြတ္ မရတဲ့ စာေတြမုိ႔လုိ႔ပါခင္ဗ်ာ"

တကၠသုိလ္တစ္ခုမွာ ကၽြန္ေတာ္စာေမးပဲြခန္းေစာင့္ ႀကီးၾကပ္ေရးမွဴးခ်ဳပ္တာဝန္က်စဥ္က ႀကံဳခဲ့ရတာပါ။ စာေမးပဲြခန္းမရဲ႕ နံရံထက္က Blackboard ေပၚမွာ ဘယ္ေက်ာင္းသား လက္စြမ္းျပထားတယ္မသိပါ ဘူး။ ေျမျဖဴခဲနဲ႔ေရးထားတာ။ သူတို႔ေတြဘုိလုိသင္ရတဲ့ စာေတြပုဒ္ေရမ်ားမ်ား မက်က္ႏုိင္လုိ႔ စာေမးပဲြ ခန္းထဲမွာ မုိက္ခ႐ုိဘာဂ်ာနဲ႔ ကူးခ်ဖုိ႔ႀကိဳးစားတာကုိ အခန္းေစာင့္ဆရာမမ်ားက သက္ညႇာခြင့္ေပးဖုိ႔ ေတာင္းဆုိထားတာပါ။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ေက်ာင္းသားေတြမဝင္ခင္ ခပ္ျမန္ျမန္ ဖ်က္ပစ္လုိက္ရပါတယ္။ စာပါအေၾကာင္းအရာ မွန္ေနေပမယ့္ ဒီအတုိင္းထားလုိ႔ မျဖစ္ဘူးေလ။ "ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ပညာသင္ၾကားေရး ကုိ ထိခုိက္ေစမႈ" ဆုိတာႀကီးက ရွိေနတယ္မဟုတ္လား။ အဲသည္စာေလးကုိ အေၾကာင္းျပဳၿပီး ေက်ာင္း သားေတြ ဆူဆူပူပူျဖစ္မွျဖင့္ "မည္သူ႔တြင္ တာဝန္ရွိသနည္း" ႀကီးက ကုိယ့္ထမင္းအုိးေလးကုိ အမႈန္႔ ျဖစ္သြားေအာင္ လုပ္ပစ္ႏုိင္တာခင္ဗ်။ တကၠသုိလ္ေတြမွာ ေက်ာင္းသားကုိ ျဖစ္ျဖစ္၊ ဆရာကုိျဖစ္ျဖစ္ ႏုိင္ငံေရးနဲ႔ႏြယ္ၿပီး "တက္ႂကြတဲ့ၾကက္ဖ" လုပ္တယ္ထင္ရင္ အခ်ိန္မေရြးဆဲြစိလုိ႔ရတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္ ႀကီးေပါ့ခင္ဗ်ာ။

အလ်ဥ္းသင့္လုိ႔ ကၽြန္ေတာ့္ႀကံဳခဲ့ရတာေလးတင္ျပပါရေစ။ နယ္စပ္နဲ႔နီးတဲ့ တုိင္းၿမိဳ႕ႀကီးရဲ႕ တကၠသုိလ္ တစ္ခုမွာ တာဝန္က်ခဲ့စဥ္က ျဖစ္ခဲ့တာပါ။ အေဝးသင္ေက်ာင္းသားေတြကုိ အနီးကပ္ဆယ္ရက္ပုိ႔ခ် ခ်ိန္မွာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္ပုိ႔ခ်ရတာက ဒႆနေဗဒ။ ဒီေတာ့ႏုိင္ငံေရးနဲ႔ ၿငိတဲ့အေတြးေတြ၊ အသံေတြေရာပါ တတ္တာကုိး။ ကၽြန္ေတာ့္အထာကုိလည္းသိေနတဲ့ တကၠသုိလ္ရဲ႕ အဓိပတိႀကီးက အစီအစဥ္ရွိရွိႀကံ စည္လုိက္တာပါ။ ဘာမွ်မေတြးမသိတဲ့ကၽြန္ေတာ္က အာေဘာင္အာရင္း သန္သန္နဲ႔ လက္ခ်ာေတြ စြတ္ေပးေလေတာ့ ကြက္တိဝင္သြားတာပါပဲ။ ဆယ္ရက္အတြင္း ေရွ႕ဆုံးတန္းကထုိင္တဲ့ ေက်ာင္းသား ရဲ႕ လြယ္အိတ္ထဲက အသံဖမ္းစက္ထဲမွာ ကၽြန္ေတာ့္လက္ခ်ာသံေတြ တိတ္ေခြႏွစ္ေခြစာ အျပည့္မွတ္ တမ္းဝင္သြားပါေတာ့တယ္။ အဲဒီအသံကုိ စာနဲ႔ျပန္ကူးၿပီး အဆင့္ဆင့္ခ်ဲ႕ကားလုိ႔ အဲဒီတုိင္းၿမိဳ႕ႀကီးရဲ႕ လုပ္ပုိင္ခြင့္အရွိဆုံး "ေဆြးေႏြးစရာရွိလုိ႔ ခဏလုိက္ခဲ့ပါ" အဖဲြ႕ဆီတင္ျပတုိင္ၾကားခံရ၊ အလုပ္ျပဳတ္ ေထာင္က်၊ မိသားစု ဘဝဒုကၡပင္လယ္ေဝကိန္းဆုိက္ပါေတာ့တယ္။ မုိးထဲ ေလထဲခုႏွစ္တန္းတက္ေန တဲ့ သားေလးနဲ႔ ႏုိ႔ျဖတ္ခါစ သမီးေလးကုိၾကည့္ၿပီး ရင္နဲ႔မခ်ိေအာင္ခံစားခဲ့ရတဲ့ေန႔ေတြညေတြဟာ လခ်ီ ၾကာခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ဘုရားမွတစ္ပါး အားကုိးရာမရွိခဲ့ပါဘူး။ ျပဳခဲ့သမွ် ေကာင္းမႈေတြကုိ ေန႔စဥ္ ေမတၱာပုိ႔အမွ်ေဝသစြာ အထပ္ထပ္ဆုိရင္း မေကာင္းႀကံစည္သူရဲ႕ေဘးရန္က လြတ္ေအာင္ဘုရားမွာပဲ ဆုေတာင္းရပါေတာ့တယ္။ ဒီမွာတင္ ကၽြန္ေတာ္ကံေကာင္းသြားတယ္ထင္ပါရဲ႕။ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ စစ္ေဆး ဆဲကာလမွာပဲ အဲဒီတုိင္းၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီး မီးေလာင္လုိ႔ႏုိင္ငံျခားကုမၸဏီဆယ္ခုေလာက္ပါ မီးထဲပါကုန္ၿပီး အဲဒီတုန္းက ျမန္မာျပည္မွာ ဆုံး႐ႈံးမႈအမ်ားဆုံး မီးေဘးႀကီး ျဖစ္ခဲ့ပါေလေရာ၊ မေရွးမေႏွာင္းမွာပဲ ထပ္ တစ္ခါ ႏုိင္ငံေတာ္ရဲ႕အႀကီးအက်ယ္ဆုံး နန္းက်ဘုရင္ ေဆြေတာ္ေျမးေတာ္ေတြ နရသိရ္နန္းမွာ ကၽြန္းဒဏ္ႀကိဳးဒဏ္ေတြစံကုန္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္တုိ႔တုိင္းၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးရဲ႕ အရွင္သခင္ေတြပါ ကုိင္းဖ်ားခတ္ခံ ရလုိ႔ ထိပ္တန္းအဖဲြ႕အစည္းေတြ ဖ႐ုိဖရဲျဖစ္ကုန္ပါေတာ့တယ္။ မီးေဘးနဲ႔ မင္းေဘးအ႐ႈပ္အေထြးႀကီး ၾကားမွာပဲ ကၽြန္ေတာ့္ကိစၥက ေပ်ာက္ေပ်ာက္သြားခဲ့ပါေတာ့တယ္။ (အဲဒီကာလေတြက နည္းျပဆရာ ေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ ေမာ္ကြန္းထိန္းတစ္ေယာက္ဟာ ျပန္လည္ေျဖရွင္းခြင့္မရဘဲတာဝန္က ရပ္စဲထုတ္ ပယ္ခံလုိက္ရတဲ့ ျဖစ္စဥ္ကလည္း ရွိထားေလေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔မိသားစုဘယ္ေလာက္ေသာကေဝ လုိက္မလဲဆုိတာ ႀကံဳဖူးသူေတြခံစားမိမွာပါ) အဲသေလာက္ ေျခာက္ျခားဖြယ္ရာ ကာလႀကီးဟာ ကၽြန္ ေတာ္တုိ႔ အဆင့္ျမင့္ပညာရပ္ဝန္းႀကီးမွာ အားေကာင္းစြာလႊမ္းၿခံဳခဲ့ဖူးပါတယ္။ စုိးထိတ္စရာ အရိပ္မည္း ႀကီး အုပ္စုိးထားသလုိေပါ့။

တစ္ဖက္မွာေတာ့ လူတစ္ဦးခ်င္းစီ လြတ္လပ္စြာယွဥ္ၿပိဳင္ရင္း ဖြံ႕ၿဖိဳးတုိးတက္လာရမယ့္ လူ႔စြမ္းအား အရင္းအျမစ္ေတြကုိ အာဏာပုိင္ေတြက စီမံခ်က္ခ်အုပ္စီးၿပီး မ်ဳိးခ်စ္စိတ္ဓာတ္ရွင္သန္ထက္ျမက္ေရး၊ သုေတသနဖြံ႕ၿဖိဳးေရး၊ ျပည္တြင္းပါရဂူေတြ ေပါမ်ားစြာ ထုတ္လုပ္ေရး စသျဖင့္ေတြမွာ ယႏၲရားဆန္ အသြင္သဏၭာန္ ဦးစားေပးလုပ္ငန္းေတြလည္း အရွိန္အဟုန္နဲ႔လည္ပတ္လုိ႔ေနပါတယ္။ အာဏာပုိင္ ေတြ ေမာင္းႏွင္လုိက္တဲ့ "ျမန္မာအားကစား ကမ႓ာကုိလႊမ္းမုိးရမည္" ဆုိတာႀကီး ဘယ္ေရာက္သြားမွန္း မသိရတာကလည္း အေတာ့္ကုိ အံ့အားသင့္စရာပါ။ က႑တုိင္းဟာ အလုံးစုံေနာက္ဆုတ္သြားခဲ့ရၿပီး ႏုိင္ငံဘ႑ာေတြ ေလလြင့္ဆုံး႐ႈံး "ထားစရာမရွိတဲ့လူတစ္စုနဲ႔" "စားစရာမရွိတဲ့ ျပည္သူလူထု" ရယ္လုိ႔ ေဝါဟာရအသစ္ေတြ ေပၚထြက္လာ။ "အလုပ္ျဖစ္ေရး" ဦးစားေပးရာကေန အာဏာရွင္စနစ္ဆုိး "အဘ" မုိးေတြႀကီးခဲ့လုိ႔ "အျဖစ္လုပ္" တဲ့ရလဒ္ေတြ သီးပြင့္လာခဲ့ရ။ ဒါေၾကာင့္ ဦးစားေပးရာကေန အတုေတြခ်ည္းျဖစ္ခဲ့တာေၾကာင့္ မ်ဳိးဆက္သစ္မ်ားစြာမွာ အတတ္အသိပညာသာမက ကုိယ္က်င့္ တရား၊ ကုိယ္ခံအားေတြပါ ယုတ္ေလ်ာ့က်ဆင္းရင္း အဖက္ဖက္က ဆုတ္ယုတ္သြားရတဲ့ အခ်ိန္ေတြ၊ ေငြေတြ၊ စြမ္းအားအရင္းအျမစ္ေတြကုိ ႏွေျမာတသျဖစ္မိရပါတယ္။

တကၠသိုလ္ေတြမွာ အဲဒီေခတ္တစ္ေလွ်ာက္လုံးနဲ႔ ယေန႔ကာလပညာေရးအတြက္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေတြ ဘာေတြကုိမ်ား ေၾကာက္ေၾကာက္႐ြံ႕႐ြံ႕ (ဒါမွမဟုတ္) ေမွ်ာ္ေမွ်ာ္လင့္လင့္နဲ႔ လုပ္ေနၾကံရပါသလဲ။ ဆရာ၊ ဆရာမေတြက သုေတသနေတြ လုပ္ေဆာင္ေနၾကၿပီး ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူေတြက စာတမ္းေတြ တင္ၾကရပါတယ္။ Paper Work အေနနဲ႔ၾကည့္ရင္ေတာ့ ဆရာ၊ ဆရာမေတြလုပ္ၾကတဲ့ သုေတသနေတြ ဟာ ႏုိင္ငံအတြက္ လူမႈေရး၊ စီးပြားေရး၊ ႏုိင္ငံေရး၊ အက်ဳိးျပဳမႈ (Contribution to the National Interest) ကုိယ္တုိင္အသစ္ေဖာ္ထုတ္ ေတြ႕ရွိမႈ (Origi-nality, Non duplication) နဲ႔ ဘာသာရပ္အ တြက္ အက်ဳိးျပဳမႈ (Contribution to the Subject) ေတြျဖစ္လာေစရမယ္။ ေက်ာင္းသားေတြ စာတမ္း တင္ၾကရတာကေတာ့ တီထြင္ႀကံဆမႈ (Innovation) ခဲြျခမ္းစိတ္ျဖာေလ့လာမႈ (Analysis) ေဝဖန္သုံး သပ္ေတြးေခၚမႈ (Critical Thinking) စီမံခန္႔ခဲြမႈ (Management) ဆုံးျဖတ္မႈ (Decision Making) နဲ႔ ဘာသာစကား (Language) စတဲ့ ကၽြမ္းက်င္မႈေတြ စြမ္းရည္ေတြ ေလ့က်င့္ျပည့္စုံေစရမယ္။ စသျဖင့္ အသီးသီး မူခ်ျပ႒ာန္းထားပါေလရဲ႕။ အလြန္ေကာင္း၊ အေကာင္းလြန္တဲ့ ရည္မွန္းခ်က္မ်ားပါပဲ။ ေကာင္း ျခင္းဆုိတာ အားလုံးအတြက္ ဆုလာဘ္အျဖစ္ ႏုိင္တာမုိ႔ေကင္း၊ သင့္၊ ညံ့ရယ္လုိ႔ ရွိခဲ့ရတာပါ။ ဒါေၾကာင့္ ထင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ရဲ႕ မအူပင္ေရႊတကၠသုိလ္ႀကီးမွာ ၂၀၁၂ကေန၂၀၁၃ ထိ ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူေပါင္း (၁၁၅,၅၇၀) ဦးတက္ေရာက္ပညာသင္ၾကားခဲ့ရာက ထူးခၽြန္ၿပီးတကၠသုိလ္မွာ ဆရာ ျပန္ျဖစ္သူခုႏွစ္ဦး။ စစ္ဗိုလ္တစ္ဦးနဲ႔ ၿမိဳ႕နယ္အဆင့္အႀကီးအမွဴးတစ္ဦးတုိ႔ကုိ စြမ္းရည္အျပည့္ဆုံးအျဖစ္ ေမြးထုတ္ႏုိင္ခဲ့တာ သမုိင္းအရွိပါပဲ ခင္ဗ်ား။ ဒီတကၠသုိလ္အတြက္ ဆယ္စုႏွစ္တစ္စုဟာ ႏုိင္ငံ့ဘ႑ာနဲ႔ ေက်ာင္းသားမိဘေတြရဲ႕ ေခၽြးနဲစာ ေငြေၾကးဥစၥာေတြ ဘယ္ေလာက္ျမဳပ္ႏံွကုန္ဆုံးခဲ့ရၿပီး လူသားအရင္း အျမစ္ဘယ္ႏွစ္ရာခုိင္ႏႈန္းေလာက္ ဖြံ႕ၿဖိဳးခဲ့တယ္ဆုိတာ လက္ခ်ဳိးေရတြက္လုိ႔ရၾကမွာပါ။ အေရအတြက္ ကုိဦးတည္ခဲ့တဲ့ ပညာေရးဟာ အရည္အခ်င္းပါမလာတာကုိ စတာလႊတ္ကတည္းက သိၾကပါလ်က္နဲ႔ ဇြတ္တုိးတဲ့ မုိက္ျပစ္အတြက္အခုေတာ့ တစ္စုံတစ္ရာ ျဖစ္ထြန္းလာခဲ့ပါၿပီဗ်ာ။

"ေက်ာင္းမွန္မွန္တက္။ စာေတြခက္၊ ေက်ာင္းသားဦးေႏွာက္ပ်က္" "ေက်ာင္းမွန္မွန္ေျပး၊ စာနဲ႔ေဝး၊ ေက်ာင္းသားဦးေႏွာက္ေအး" တဲ့ တတိယႏွစ္ စာသင္ခန္းရဲ႕ Blackboard ေပၚမွာ ေရာင္စုံေျမျဖဴနဲ႔ လွပစြာေရးထားတဲ့ စာသားေလးပါ။ ကိတ္မုန္႔တစ္လုံးကုိ အားရပါးရ ကုိက္ေနတဲ့ ပါေမာကၡရဲ႕ Carica-ture ႐ုပ္ေျပာင္ပုံနဲ႔ တဲြေရးထားတာခင္ဗ်။ ကိတ္မုန္႔ကုိေတာ့ "75% Cake" လုိ႔ အမည္ေပးထားပါ တယ္။ ေက်ာင္းေျပးျပန္ရင္လည္း ေက်ာင္းတက္ရက္ 75% မျပည့္မီလုိ႔ စာေမးပဲြေျဖဆုိခြင့္မရဘဲ ပါေမာကၡဌာနမွဴးစားတာ ခံရဦးမယ္ဆုိတဲ့အျပကေလးပါ။ ဘယ္လုိပဲအဓိပၸာယ္ဖြင့္ဖြင့္ အလြန္ရွင္းလွတဲ့ အျမင္တစ္ရပ္ကုိ တတိယႏွစ္သခ်ၤာေမဂ်ာ ေက်ာင္းသားက သုံးသပ္ရင္ဖြင့္ထားတာ ျဖစ္ပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ပညာေရးႀကီးခုတ္ရာတစ္ျခား ရွရာတစ္လဲြျဖစ္ေနခ်ိန္မွာေတာ့ အာဆီယံေဒသအတြင္းက မေလးရွားႏုိင္ငံမွာ ပညာေရးအသုံးစရိတ္ကုိ ႏုိင္ငံေတာ္ဘတ္ဂ်က္ရဲ႕ ၆၆ ရာခုိင္ႏႈန္းထိ သုံးစဲြခြင့္ေပးၿပီး ဆုိင္ရာေက်ာင္းေတြနဲ႔ တကၠသုိလ္ေတြရဲ႕ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးေတြ၊ Chancellor ေတြလက္ထဲကုိ တုိက္႐ုိက္အပ္ပါသတဲ့။ အေျခခံတုိ႔ အဆင့္ျမင့္တုိ႔ဆုိတဲ့ ဦးစီးဌာနေတြလည္း မရွိဘူးလုိ႔ဆုိပါတယ္။ တစ္ႏုိင္ငံလုံးမွာမွ အစုိးရတကၠသုိလ္က ေလးခုတည္းပဲ ရွိတယ္ဆုိတာကလည္း မွတ္သားေလာက္စရာ ပါ။ ၿပီးေတာ့ဆရာတစ္ေယာက္ဟာ သုေတသနစာတမ္း ေဟာတစ္ေစာင္ ေဟာတစ္ေစာင္တင္ေနႏုိင္မွ ထမင္းစားလက္မွတ္ အသက္ရွည္ပါသတဲ့။ အဲသလုိမွမလုပ္ႏုိင္ရင္ လာရာလမ္းကုိ ျပန္ေတာ့ဆုိ။ ပုိၿပီး မွတ္သားစရာေကာင္းတာက သုေတသနလုပ္ငန္းအတြက္ တကၠသုိလ္ဆရာ၊ ဆရာမေတြကုိ ထုိက္ ထုိက္တန္တန္ေထာက္ပံ့ျခင္းပါပဲ။ ဆရာတစ္ေယာက္ဆုိရင္ မေလးရွားရင္းဂစ္ 1.2 million ေတာင္းခံပါ သတဲ့။ Chancellor ကေခၚေတြ႕ၿပီး ေတာင္းတာထက္ပုိေပးမယ္။ စာတမ္းဘယ္ႏွေစာင္ တင္ေပးမလဲ လုိ႔ ေမးတယ္ဆုိပဲခင္ဗ်။ အားရစရာေကာင္းလုိက္တာ။ ပုံမွတ္စာတမ္းေတြ တင္ရာမွာလည္း Q-1 အဆင့္မီစာတမ္းဆုိရင္ ရင္းဂစ္ ၆၀၀၀ (ျမန္မာေငြ ၁၈ သိန္းတိတိ) ခ်ီးျမႇင့္ပါသတဲ့ (ဆရာတစ္ေယာက္ ဆုိရင္ တစ္ႏွစ္အတြင္း Q-1 အဆင့္စာတမ္းဆယ္ေစာင္တင္ႏုိင္လုိ႔ ျမန္မာေငြသိန္း တစ္ရာ့ရွစ္ဆယ္နဲ႔ ညီတဲ့ ရင္းဂစ္ ၆၀၀၀၀ ရသြားၿပီး မာစီဒီးကားႀကီး ဝယ္စီးသတဲ့ဗ်ာ။ အားက်ဖြယ္ေကာင္းပုံ ေျပာပါ တယ္။

သူတို႔ဆီမွာ ပညာရွင္ကုိ အသက္မကန္႔သတ္ဘဲ ႀကီးသည္ငယ္သည္မဟူ အရည္အခ်င္း (သုေတသန စာတမ္းေရးႏုိင္စြမ္း) နဲ႔ခ်ီးေျမႇာက္တာမုိ႔ အခ်ိန္မေရြးအထြတ္အထိပ္ ေရာက္သြားႏုိင္သလုိ ေဘးလည္း ေရာက္သြားေစႏုိင္ပါသတဲ့ဗ်။ ေဆာင္ပုဒ္ကုိက "You! Publish or Pernish" (မင္းသုေတသနလုပ္မွာ လား-ညံ့ဖ်င္းၿပီး ထြက္သြားမွာလား) တဲ့ခင္ဗ်ာ။ ကန္ထ႐ုိက္စနစ္နဲ႔ ခန္႔ထားတဲ့ တကၠသုိလ္ဆရာ၊ ဆရာ မ ရာထူးအတုိး အေလွ်ာ့ကိစၥကုိလည္း ေက်ာင္းသားရဲ႕ အဆုံးအျဖတ္ (Confidential Vote) နဲ႔ပဲ တုိင္းတာျပန္တာမုိ႔ ဆရာေတြညာလုိ႔ မရေတာ့တဲ့အတြက္ သူတုိ႔ရဲ႕ပညာေရးဟာ အဆုတ္မရွိ အတုိး ခ်ည္းပဲ ႀကံဳရေတာ့တာေပါ့ဗ်ာ။ ေက်ာင္းသားေတြမွာလည္း Semester တစ္ခုကုိ စာေမးပဲြႏွစ္ႀကိမ္နဲ႔ တစ္ႏွစ္မွာ Semester ႏွစ္ခုအျပည့္တက္ရၿပီး ေအာင္မွတ္က ၆၀ ရာခုိင္ႏႈန္းတဲ့ခင္ဗ်။ စာေမးပဲြေျဖရင္ လည္း ဆရာကေမးခြန္းေပးၿပီး ထြက္သြားပါေရာတဲ့။ တစ္ခန္းလုံးကုိ အေပါက္ဝကေန စာေရးမတစ္ ေယာက္က ေစာင့္ၾကည့္ေနၿပီး စကားေျပာသူ၊ စာကူးခ်သူတုိ႔ မွတ္ထားလုိက္တာပါပဲတဲ့ေလ။ ေက်ာင္း သားကုိ ထိန္းခ်ဳပ္ထားပုံကလည္း နည္းယူဖြယ္ရာပါ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ဆီမွာေတာ့ ဆရာ၊ ဆရာမေတြရဲ႕ သုေတသနဆုိင္ရာ ကိစၥေတြနဲ႔ အရည္အခ်င္းအတက္အက် တုိင္းတာ အကဲျဖတ္ခ်က္ေတြေရာ ေက်ာင္းသူ၊ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ ျပဳမႈလုပ္ေဆာင္မႈေတြေရာဟာ လက္ေတြ႕ဘဝထဲကုိ ေရာက္မလာ ႏုိင္႐ုံမွ်မက တကၠသုိလ္က အဆင့္ျမင့္ပညာဆုိတာ ကုိယ္တုိင္ေတာင္ ရွင္းမျပတတ္ေအာင္ ျဖစ္ေနၾက ရတာျမင္ေနရေတာ့ မွန္းခ်က္နဲ႔ႏွမ္းထြက္စံ လဲြေနၿပီလုိ႔ထင္ရပါေတာ့တယ္။ ဘာပဲေျပာေျပာ မေျပး ေသာ္ကန္ရာရွိဆုိသလုိ ပုိးသာကုန္ ေမာင္ပုံေစာင္း မတတ္ပညာေရးႀကီးကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ဆီမွာ ဒီကေန႔ထက္ထိ ပန္းပန္လ်က္ပါပဲခင္ဗ်ား။

လူထုပုံရိပ္သတင္းဂ်ာနယ္

Vol(1), No(46), AUGUST 16, 2013

(ေမာကၡပညာေရးမဂၢဇင္းမွကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။)