ေ ေၾကာက္စိတ္
- Category: အက္ေဆး
- Published on Thursday, 15 October 2015 02:06
- Written by ထားထားျမင့္
သူ႕ဘဝမွာ ႀကံဳေတြ႕ခဲ့ေသာ ညမ်ားစြာအနက္ ထိုတစ္ညကဇင္မာထြန္းအတြက္ အေၾကာက္ဆံုးည တစ္ညျဖစ္ခဲ့ပါသည္။ ဂ်ာမနီႏိုင္ငံ ဘာလင္ၿမိဳ႕ေတာင္ပိုင္းရွိ အခန္းေလးခန္းပါ အိမ္ႀကီးထဲက သူ႔အခန္းမွာ တစ္ညလံုး မီးေတြလင္းထိန္ေအာင္ဖြင့္ၿပီး ဖုန္းကိုက်စ္ က်စ္ပါေအာင္ဆုပ္ကိုင္ကာ ေခြၽး ေတြျပန္ခဲ့ရပါသည္။ ထိုညကား အိမ္ရွင္ဂ်ာမန္ဆရာဝန္မႀကီး ခရီး ထြက္သြားသျဖင့္ ဘဝမွာ သူတစ္ ေယာက္တည္း အိမ္ႀကီးတစ္လံုး ထဲတြင္ ပထမဆံုး အိပ္ရေသာ ည ျဖစ္ပါသည္။ လံုၿခံဳေရးေကာင္းလွ ေသာ ကင္းလွည့္ရဲကားမ်ား မျပတ္သြားလာေနေသာ ဘာလင္ ၿမိဳ႕လယ္ေကာင္မွာ သူေၾကာက္ တာ လူဆိုးသူခိုးေတာ့မဟုတ္ပါ။
‘‘ကြၽန္မ သရဲအရမ္းေၾကာက္ တတ္တယ္။ ငယ္ငယ္ကတည္းက အိမ္အေပၚထပ္ တစ္ေယာက္ တည္းမသြားရဲဘူး။ ညဘက္အိမ္ သာတစ္ေယာက္တည္း မသြားရဲ ဘူး။ အဲဒီညကေတာ့ ဘဝမွာ အ ဆိုးဆံုးညပဲ။ မေတြးဘူးဆိုမွ သရဲအေၾကာင္းေတြက ေခါင္းထဲဝင္ လာတယ္။ ေဆာင္းတြင္းမွာကို ေခြၽးေစးေတြ ျပန္ေနေရာ’’
ဖ်ာပံုသူ အသက္ (၂၂)ႏွစ္ အရြယ္ ဇင္မာထြန္းသည္ ငယ္စဥ္ ကတည္းက ေရွးဆန္လွေသာ မိဘေဆြမ်ိဳးအသိုင္းအဝိုင္းမွ ႀကီးျပင္းလာသူျဖစ္ပါသည္။ သူ၏ ဘြား ေအႏွင့္ ႀကီးေတာ္မ်ား၏ အဆို အရ သမီးမိန္းကေလးသည္ သိမ္ ေမြ႕ရမည္။ လူႀကီးကို ျပန္မေျပာရ၊ သိမ္ေမြ႕ယဥ္ေက်းရမည္။ ၿငိမ္ဝပ္ ပိျပားရမည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဇင္မာ ထြန္းကို ငယ္စဥ္ကတည္းက ၿငိမ္ ဝပ္ပိျပား ခပ္ကုပ္ကုပ္ေလးျဖစ္ေန ေအာင္ ေၾကာက္စရာသရဲပံုျပင္ အမ်ိဳးမ်ိဳး ေျပာျပၾကၿပီး ေၾကာက္ တတ္ေအာင္ လူႀကီးစကားကိုနား ေထာင္ေအာင္ လုပ္ထားၾက သည္။
‘‘ဖ်ာပံုၿမိဳ႕ ပထမလမ္းမွာ ကြၽန္မတုိ႔ အိမ္ကေန ျမင္ေနရတဲ့ တိုက္အိုႀကီးတစ္လံုးရွိတယ္။ ငယ္ ငယ္က ကြၽန္မငိုရင္၊ သူတုိ႔စကား နားမေထာင္ရင္ အဘြားက အဲဒီ က စုန္းမႀကီးက တံျမက္စည္းႀကီး စီးလာၿပီး ကုပ္လာခ်ိဳးမယ္။ ၿပီး ေတာ့ လူႀကီးေတြ မသိေအာင္ အျပင္ထြက္ရင္ ကေလးေတြကို ေခါင္းျဖတ္မယ့္ ပသွ်ဴးေခါင္းျဖတ္ ရိွတယ္။ မိုးရြာရင္လည္း တိတ္ တိတ္ေန၊ ေဒေဝါႀကီးလာေနၿပီလို႔ ေျခာက္တယ္။ ကြၽန္မ ရွစ္တန္း ေလာက္မွာ ေဒေဝါဆိုတာ မိုးကို ေျပာတာဆုိတာ သိလာေတာ့မွ မေၾကာက္ေတာ့တာ’’
ကေလးဘဝက သူ၏ အ ေၾကာက္တရားမ်ားသည္ ျမန္မာ ျပည္တြင္ မိသားစုႏွင့္ေနစဥ္ကသိပ္မသိသာေသာ္လည္း ယခုလို မိသားစုႏွင့္ေဝးရာ ဂ်ာမနီမွာ ေက်ာင္းလာတက္သည့္အခါ ဇင္ မာထြန္းကို အေတာ္ဒုကၡေပးပါ သည္။ ေက်ာင္းသြားဖို႔ စက္ဘီး ထားသည့္ ကားဂိုေဒါင္ကိုပင္ တစ္ ေယာက္တည္း မသြားရဲေအာင္ ျဖစ္ခဲ့ရ၏။ ျမန္မာျပည္မွာေနစဥ္ က မိဘစကားနားေထာင္သည့္ ၿငိမ္ဝပ္ပိျပားေသာ၊ ဘာမွမလုပ္ရဲေသာ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ျဖစ္ ျခင္းသည္ ဂ်ာမနီမွာ ေက်ာင္း တက္ရေသာအခါ ကိုယ့္ကိုယ္ ကိုယ္ ယံုၾကည္မႈျမင့္မားေသာ၊ ဘာမဆုိေၾကာက္စိတ္မရွိ စူးစမ္း လိုစိတ္ျပင္းထန္လွေသာ ဥေရာပ ေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္ ရင္ေပါင္ တန္းႏုိင္ဖို႔ အေတာ္ႀကိဳးစားအား ထုတ္ အမီလိုက္ခဲ့ရပါသည္ဟု ဖ်ာပံုသူ ဇင္မာထြန္းက ေျပာပါ သည္။
ျမန္မာႏုိင္ငံက သတင္းစာ ဆရာမ်ားကို သင္တန္းမ်ားေပးေန ေသာ အေမရိကန္ သတင္းစာ ဆရာတစ္ဦးက သူ၏ သင္တန္း သားမ်ားသည္ ဘာသင္သင္ ေခါင္းညိတ္နားေထာင္ျခင္းသာ ျပဳလုပ္ ၿပီး ျပန္လွန္ေမးခြန္းထုတ္ျခင္း၊ ျငင္းဆိုျခင္းမရွိဟု ဆုိပါသည္။ ဘာသင္သင္ အားလံုးက နားလည္ သည္ဟုသာ ေျပာၾကားၾကသည္။
သို႔ေသာ္ လက္ေတြ႕ေရး သားရာတြင္မူ သူသင္ၾကားျပသ ထားသည္မ်ားကို နားမလည္ ေၾကာင္း ေတြ႕ခဲ့ရသည္ဟု ဆုိပါ သည္။
‘‘တကယ္ေတာ့ သူတုိ႔က နားလည္တာ၊ နားမလည္တာ ထက္ လူေတာထဲမွာ ထေမးတာ ကို ရွက္ၾကတာ၊ ေၾကာက္ၾကတာ။ ဆရာ ဘာသင္သင္လည္း ျပန္ လည္ေထာက္ျပေဆြးေႏြးမႈမလုပ္ ၾကဘူး။ ဒါေပမဲ့ ဆရာကိုေတာ့ အရမ္း႐ိုေသေလးစားၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္ကလည္း သူ တုိ႔ကို လူပံုအလယ္မွာ ေမးတာ ထက္ စားရင္းေသာက္ရင္းေမး တယ္။ ၿပီးေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ကို ေၾကာက္ဖို႔ ႐ိုေသေနဖို႔ထက္ ျပန္ လွန္ရင္းႏွီးေအာင္ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ေနေပးရတယ္။ အဲဒီအခါက်မွ သူတုိ႔ ေမးရဲေတာ့တာ’’
ျမန္မာႏုိင္ငံ ပညာေရးစနစ္ တြင္ ဆရာကသာ ဦးေဆာင္မႈျပဳ လုပ္ၾကၿပီး အတန္းထဲမွာလည္း ေက်ာင္းသားဦးေရက ႏုိင္ငံတကာေက်ာင္းမ်ားထက္မ်ားေနသျဖင့္ ဆရာတပည့္ေဆြးေႏြးမႈ မလုပ္ႏုိင္ၾကပါ။ သင္ခန္းစာအေၾကာင္း အရာတစ္ခုကိုလည္း ကိုယ္ပိုင္ဉာဏ္ႏွင့္ သံုးသပ္တင္ျပဖို႔ထက္ ဆရာ အသင့္ျပင္ေပးထားေသာ မွတ္စုကိုသာ အားလံုးက တညီတၫြတ္တည္း ေရးသားမွတ္သား ေရးေလ့ရွိပါသည္။
ဥပမာ သင္ခန္းစာ စာအုပ္ က ကြန္ျမဴနစ္ဝါဒ မေကာင္းဘူး ဆုိလွ်င္ တစ္တန္းလံုးရွိ ေက်ာင္း သားမ်ားကလည္း မေကာင္းဟု သာ ဆရာသင္သည့္အတုိင္း ေရး သားၾကရသည္။ အေနာက္ႏုိင္ငံ မ်ားလို ကြန္ျမဴနစ္ဆုိင္ရာ စာအုပ္ စာတမ္းမ်ားကို ေက်ာင္းသားမ်ား က ကိုယ္ပိုင္ယူလာၿပီး ေကာင္း၊ မေကာင္း ဆရာႏွင့္ အေခ်အတင္ ေဆြးေႏြးခြင့္မရွိ။ မိဘႏွင့္ တန္းတူ အနႏၲဂိုဏ္းဝင္ဟု ယူဆထား သည့္ ဆရာမ်ားကလည္း သူတုိ႔ ကို ေထာက္ျပၿပီး ျပန္လွန္သံုးသပ္ ျခင္းကို လက္ခံလိုမႈနည္းပါသည္။
‘‘ကြၽန္မက ဂ်ပန္မွာ မိသားစု နဲ႔ ေနခဲ့ဖူးေတာ့ ဂ်ပန္လိုနည္းနည္း နားလည္တယ္။ အဲဒါနဲ႔ ယူအက္ဖ္ အယ္လ္မွာ ဂ်ပန္စာ အတန္းတက္ ေတာ့ ဆရာမသင္တာကို ဂ်ပန္မွာ ၾကားခဲ့တာနဲ႔ လြဲေနလို႔ ေထာက္ ျပတာ ဆရာမက နင္တတ္ရင္ နင္ လာသင္၊ နင္က ဆရာလား၊ ငါကဆရာလားလုိ႔ ေမးတယ္ေလ’’ဟု ရန္ကုန္ႏုိင္ငံျခားဘာသာတကၠ သိုလ္မွ ဂ်ပန္စာႏွင့္ ေက်ာင္းၿပီး လာသူ မျဖဴျဖဴဇင္က ေျပာပါ သည္။ေခတ္စမ္းစာေပသမုိင္းမွာ အတုယူေလးစားစရာ ဆရာတစ္ ဆူျဖစ္သည့္ ေအာက္စဖို႔ဒ္တကၠ သိုလ္ေက်ာင္းဆင္း ဦးစိန္တင္ (ေခၚ) စာေရးဆရာ သိပၸံေမာင္ဝ ကလည္း ထိုအခ်က္ကို သူ၏ ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္တြင္ ေထာက္ ျပေရးသားခဲ့ပါသည္။ သူငယ္စဥ္ က ဘုန္းႀကီးတရားပြဲတစ္ခုတြင္ ျပည့္တန္ဆာဆုိေသာစကားကို နားမလည္သျဖင့္ သူ၏ ဘြားေဒြး ႀကီးကို ေမးခဲ့သည္ဟု ဆုိသည္။ ထိုအခါ ဘြားေဒြးႀကီးက ကေလး အား သူနားလည္ေလာက္ေသာ ဘာသာစကားျဖင့္ ရွင္းျပဖို႔ထက္ ‘‘မိန္းမရႊင္ဟဲ့ မိန္းမရႊင္’’ဟုသာ ေဆာင့္ႀကီးေအာင့္ႀကီးျဖင့္ ေျဖ ၾကားခဲ့၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သူဖခင္ေန ရာေရာက္သည့္အခါ ကေလးမ်ား အား ပိတ္ျငင္းဖို႔ထက္ ေမးခြန္းကို တတ္ႏုိင္သမွ် ေျဖၾကားေပးဖို႔ ဆံုး ျဖတ္ခဲ့သည္ဟု သိပၸံေမာင္ဝက ေရးသားခဲ့ပါသည္။
မည္သည့္ကေလးမဆုိ စည္း ကမ္းလိုက္နာျခင္း၊ ၿငိမ္ဝပ္ပိျပား ျခင္းသည္ ေကာင္းေသာအရာ တစ္ခုျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုအရာကိုရဖို႔ အက်ိဳးသင့္အ ေၾကာင္းသင့္ နည္းလမ္းက်စြာ ငယ္ငယ္ကတည္းက ေလ့က်င့္ ျပင္ဆင္ေပးသင့္ပါသည္။ မဇင္ မာထြန္း ဘြားေအမ်ားကဲ့သို႔ ကေလးတစ္ေယာက္ကို ငယ္ ကတည္းက ေၾကာက္စိတ္ဝင္သြား ေအာင္ အေၾကာက္တရားျဖင့္ ဆံုးမပဲ့ျပင္မႈမ်ားကေတာ့ မွားယြင္းေသာနည္းလမ္းမ်ားသာျဖစ္၏။ ေနာင္တစ္ခ်ိန္မွာ ထိုအေၾကာက္ တရားက မိမိ၏ ရင္ေသြးကို အ ရည္အခ်င္းႏွင့္ အနာဂတ္တက္ လမ္းကို အဟန္႔အတားတစ္ခုျဖစ္ ေစသည္ကို သတိထားသင့္၏။
၂၀၀၄၊ ၂၀၀၅ က မေလး ရွားႏုိင္ငံမွာ အလုပ္မ်ား ေခတ္ ေကာင္းစဥ္က နယ္မွ၊ အညာမွ ျမန္မာလူငယ္ အလုပ္သမားမ်ား အစုလိုက္အၿပံဳလိုက္ ေန႔စဥ္ မေလးရွားသို႔ ေလယာဥ္ျဖင့္ထြက္ ၿပီး အလုပ္လုပ္ၾကသည္။ သူတုိ႔ သည္ အိမ္ေရာင္း၊ လယ္ေျမ ေရာင္းၿပီး အလုပ္သမားေအဂ်င္ စီမ်ားကို ပြဲစားခေပးထားေသာ္ လည္း ပြဲစားမ်ားက သူတုိ႔ကို ခပ္ ႏွိမ္ႏွိမ္သာ ဆက္ဆံၾက၏။ ဆူပူ ေငါက္ငမ္းၾက၏။ မေလးရွားသို႔ ထြက္ခြာခါနီး ရန္ကုန္ေလဆိပ္သို႔ ေရာက္သည့္အခါလည္း မလုပ္ တတ္၊ မကိုင္တတ္သူမ်ားျဖစ္ ေသာေၾကာင့္ ေလဆိပ္ဝန္ထမ္း၊ အေကာက္ခြန္ဝန္ထမ္းႏွင့္ လူဝင္ မႈႀကီးၾကပ္ေရးဝန္ထမ္းမ်ား၏ အျခားခရီးသည္မ်ားႏွင့္မတူ ခပ္ ေငါက္ေငါက္ ခပ္ႏွိမ္ႏွိမ္ ဆက္ဆံ တာကို ေၾကာက္ရြံ႕စြာ ခံၾကရျပန္ သည္။ အမိေျမကပင္ မထြက္ခြာ မီမွာပင္ ေၾကာက္ရြံ႕မႈျဖင့္ ဖိႏွိပ္ ခံရေသာ အဆုိပါလူငယ္မ်ားသည္ သူတစ္ပါးႏုိင္ငံတြင္ ဘယ္လုိ ေၾကာက္ရြံ႕မႈမ်ားရွိေနမလဲဆိုတာ ခန္႔မွန္းလို႔ရေနပါသည္။
‘‘ေလယာဥ္ေပၚမွာ သူတုိ႔ ပိုက္ဆံနဲ႔ သူတုိ႔ေလယာဥ္လက္ မွတ္ဝယ္စီးတာေတာင္ သူတို႔မွာ ေလယာဥ္မယ္ဆီမွာ တျခားခရီး သည္ေတြလို ေရေတာင္းမေသာက္ ရဲ၊ အိမ္သာမသြားရဲ ခပ္ကုပ္ကုပ္ ေလးေတြ လိုက္ၾကရတယ္’’ဟု ထို စဥ္က မေလးရွားမွာ အလုပ္လုပ္ ေနသျဖင့္ မေလးရွားႏွင့္ ရန္ကုန္ အျပန္အလွန္သြားေနေသာ ဆရာ ဝန္ မစႏၵာက ေျပာပါသည္။
ျမန္မာႏုိင္ငံမွာေတာ့ အရာ ရာကို ေၾကာက္စိတ္ျဖင့္ ၿခိမ္း ေျခာက္လႊမ္းမိုးဖို႔ ႀကိဳးစားသည္က ေရွးဆန္ေသာ ဇင္မာထြန္း အဘြားလိုလူေတြသာမဟုတ္။ အစဥ္အ ဆက္အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့ေသာ စစ္အစိုးရ မ်ားကလည္း သေဘာကြဲျပားမႈ မရွိေစရ။ တစ္ေသြးတစ္သံတစ္ မိန္႔ျဖင့္ အျမင္မတူမႈ ကြဲျပားဆန္း သစ္မႈကို လက္မခံဘဲ အေၾကာက္ တရားမ်ားျဖင့္ ၿခိမ္းေျခာက္ကာ တုိင္းျပည္ကို အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့ၾကသည္။ ထို အသီးအပြင့္၏ ဆိုးက်ိဳးမ်ားကို ျမန္မာႏုိင္ငံသားမ်ားပင္ ျပန္ခံစား ေနရပါသည္။
တုိင္းျပည္ပြင့္လင္းလာၿပီး ႏုိင္ငံတကာႏွင့္ ကူးလူးဆက္ဆံ သည့္အခါ ျမန္မာႏုိင္ငံက ပညာ တတ္မ်ားပင္ အရာရာေနာက္က် ကာ ေအာက္ေျခမွ အမီလိုက္ေန ၾကသည္။ သူမ်ားတကာျမင္သလို မျမင္။ သူမ်ားတကာေတြးသလို လိုက္မေတြးႏုိင္။ ယံုၾကည္မႈမ်ား နည္းပါးေနၾကသည္။ တကယ္ ေတာ့ ျမန္မာတုိ႔ကား ည့ံ၍မဟုတ္။ အရည္အခ်င္းမရွိ၍မဟုတ္။ သို႔ ေသာ္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အသားက် ခဲ့ေသာ အေၾကာက္တရား၏ လႊမ္းမိုးမႈကို ခ်က္ခ်င္း႐ုန္းထြက္ဖို႔ ကားမလြယ္ကူေသးပါ။ ေနာင္ အနာဂတ္မ်ိဳးဆက္မွာေတာ့ သည္ ထက္ပိုေကာင္းလာမည္ဟု ေမွ်ာ္ လင့္ရပါသည္။
ထုိ႔ေၾကာင့္ ၁၉၃၀ အေမရိ ကန္မွာ စီးပြားပ်က္ၿပီး တစ္တုိင္း ျပည္လံုး စိတ္ဓာတ္က်ဆင္းေန ခ်ိန္တြင္ ႏုိင္ငံ၏ ၃၂ ေယာက္ ေျမာက္ အေမရိကန္သမၼတ ဖရန္ ကလင္႐ုစဗဲ့က သူ၏ သမၼတ က်မ္းက်ိန္မိန္႔ခြန္းတြင္ ေအာက္ပါ စကားကို ထည့္သြင္းေျပာၾကားခဲ့ ၏။ အေမရိကန္ႏုိင္ငံ ဝါရွင္တန္ ဒီစီရွိ သမၼတ႐ုစဗဲ့ အမွတ္တရ ဗိမာန္မွာလည္း အဆုိပါစာသား ကို တကူးတကေက်ာက္စာထြင္း ေရးသားထားပါသည္။
‘‘ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ေၾကာက္ရ မယ့္ တစ္ခုတည္းေသာအရာက ေတာ့ ေၾကာက္စိတ္ပါပဲ’’
7 Day Daily.
No comments:
Post a Comment