က်ြန္ေတာ္ႏွင့္ က်ြန္ေတာ့ သားသမီးမ်ား

             

ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္သားသမီးမ်ား

• 
• 

Details

Category: ၀တၳဳတို

Published on Thursday, 02 July 2015 02:46

Written by တင္ညြန္႔

၁၉၈၈ အေရးအခင္းၿပီးေတာ့ ေက်ာင္းေတြျပန္ဖြင့္ခ်ိန္ျဖစ္ပါတယ္။ မူလက ၈ တန္းေက်ာင္းသား ၅၀ ေလာက္ ရွိရာက ေက်ာင္းဖြင့္ေတာ့ ၃၅ ေယာက္ေလာက္ပဲ လာတက္ေတာ့တယ္။ ၁၅ ေယာက္ေလာက္ ေတာထဲေရာက္ ကုန္ၾကတယ္။ ေတာခိုတာေျပာတာမဟုတ္ဘူး။ ၀ါးသြားခုတ္စားေနၾကတာကိုေျပာတာ။
ဒီလိုနဲ႔ ၈ တန္းေအာင္ခ်က္ေကာင္းေအာင္လုပ္ခ်င္ေတာ့ ကိုယ္တိုင္လည္းႀကိဳးစား၊ ဆရာဆရာမေတြကိုလည္း စည္း႐ံုးရတယ္။ ေတာေက်ာင္းက ကေလးေတြက ထံုထိုင္းေတြမ်ားတယ္။ သူတို႔ကို တတ္ေအာင္သင္ရတာ ကိုက ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆရာေတြမွာ ႏွစ္ဆေလာက္ပိုပင္ပန္းတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဆရာ ဆရာမေတြကို ခ်စ္ေၾကာက္ ႐ိုေသေတာ့ သင္ရတာအေမာေျပပါရဲ႕။ ၃၅ ေယာက္ထဲကလည္း ၂ ေယာက္ထြက္ေျပးျပန္ေတာ့ ေနာက္ဆံုး ၃၃ ေယာက္ပဲက်န္တယ္။
အစိုးရစစ္ျဖစ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရြာမွာ စာစစ္စင္တာ မဖြင့္ေပးထားဘူး။ ဒါေၾကာင့္ မိုင္ ၅၀ ေလာက္ေ၀းတဲ့ ပဲခူးၿမိဳ႕ကိုလာတက္ေျဖရတယ္။ ေက်ာင္းသား ၃၃ ေယာက္၊ တစ္ေယာက္ ေသတၱာတစ္လံုး၊ အိပ္ယာလိပ္ တစ္လိပ္နဲ႔ လွည္းလမ္းေပၚကားေမာင္းၿပီး ဖုန္ေတြၾကားထဲလာရတာပါ။
ကားကလည္း သစ္ေတာဌာနကို အကူအညီေတာင္းေတာ့ တီအီးကားႀကီးတစ္စီးေပးတယ္။ ေသတၱာေတြ အိပ္ယာလိပ္ေတြကို ေအာက္ကထားၿပီး ဆရာဆရာမေတြနဲ႔ အမိုးဖြင့္ကားႀကီးေပၚမွာ ဇာတ္သဘင္အဖြဲ႔ နယ္လွဲ႔လာတဲ့ ကားပံုစံကိုသာ ျမင္ၾကည့္လိုက္ပါေတာ့။
ကားေခါင္းခန္းထဲမွာ တဘက္ႀကီးေခါင္းေပါင္းထားတဲ့ကၽြန္ေတာ့္ကို ဆရာမေတြက မၾကားတၾကား "ဇာတ္ဆရာ" လို႔ ေနာက္ၾကတယ္။ ၿမိဳ႕ကို တစ္ပတ္ေလာက္ႀကိဳၿပီး တက္လာရတယ္။ တည္းခိုတဲ့ေက်ာင္းမွာ ကေလးေတြရဲ႕ က်န္းမာေရးအထာက်ေအာင္ မနည္းလုပ္ထားရတယ္။ ရြာမွာကတည္းက တစ္လေလာက္ ေက်ာင္းမွာညအိပ္ ေမာင္းထားေတာ့ စာအတြက္က စိုးရိမ္စရာမရွိဘူး။ ငွက္ဖ်ား႐ုပ္ေတြကို ငွက္ဖ်ားထၿပီး စာေမးပြဲ မေျဖႏိုင္မွာပဲ ေၾကာက္ရတာ။
ဒီလိုနဲ႔ စာေမးပြဲစစ္တဲ့ရက္ ေရာက္လာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ကေလး ၃၃ ဦးကို ဦးေဆာင္ၿပီး ႏွစ္ေယာက္တစ္တြဲ တန္းစီကာ ၿမိဳ႕နယ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴး႐ံုးေရွ႕ကေန ျဖတ္ေလွ်ာက္လာတယ္။ တည္းခိုတဲ့ ေက်ာင္းနဲ႔ စာေမးပြဲ ေျဖရတဲ့ ေက်ာင္းက နည္းနည္းေ၀းတယ္။ ၿမိဳ႕ထဲကိုျဖတ္ေလွ်ာက္ရတာဆိုေတာ့ လူေတြ လန္႔ကုန္ၾကတယ္။ စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးကလည္း သိမ္းေသးတာမဟုတ္ဘူး။ စီတန္းလွည့္လည္တာကို ပိတ္ပင္ထားတဲ့ အခ်ိန္မွာ လမ္းမႀကီးတစ္ေလွ်ာက္ ကေလး ၃၃ ေယာက္ေရွ႕ကေန ပင္နီတိုက္ပံု၊ ေက်ာင္းစိမ္းပုဆိုး ဒူးေလာက္၀တ္ထားတဲ့ ဆရာတစ္ေယာက္ ဦးေဆာင္လာတဲ့ ေက်ာင္းသားတန္းကို တစ္ၿမိဳ႕လံုးက၀ိုင္းၾကည့္ၿပီး ဆႏၵျပလာတယ္ ထင္ၾက တယ္။
အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴး႐ံုးေရွ႕ေရာက္ေတာ့ လူတစ္ေယာက္ကေျပးထြက္လာၿပီး
"ဆရာ … ဆရာ .. ဗိုလ္ႀကီးက ဆရာ့ကို လာေတြ႔ပါလို႔ ေျပာခိုင္းလိုက္လို႔" ဆိုၿပီးေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႔ လာေျပာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း
"ငါ ကေလးေတြနဲ႔ စာေမးပြဲ သြားေျဖဖို႔ ထြက္လာတာ။ မင္းတို႔ဗိုလ္ႀကီးကို ငါ့နဲ႔လာေတြ႔ခိုင္းလိုက္။ ငါ့ကေလးေတြ စာေမးပြဲခန္းေရာက္ဖို႔ အေရးႀကီးတယ္" လို႔ျပန္ေျပာၿပီး ဆက္ထြက္ခဲ့တယ္။
စီတန္းလမ္းေလွ်ာက္တာပိတ္ထားခ်ိန္ဆိုေတာ့ လူေတြက ၀ိုင္းၾကည့္ၾကတယ္။ အခ်ိဳ႕ကလည္း ဘုမသိ ဘမသိ လက္ခုပ္ေတြတီးၾကတယ္။
သက္ဆိုင္ရာ စာေျဖဌာနေက်ာင္းေရာက္ၿပီး ကေလးေတြကို သူ႔အခန္းလိုက္ ပို႔ေပးၿပီးလို႔ ေက်ာင္းျပင္က စိန္ပန္း ပင္ေလးေအာက္မွာ ထိုင္ေနတုန္း စစ္ကားတစ္စီးေရာက္လာတယ္။ ကားေပၚက ဗိုလ္ႀကီးတစ္ေယာက္ဆင္း လာၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို ဘယ္ေက်ာင္းကလဲ။ ေက်ာင္းသား ဘယ္ႏွေယာက္လဲေမးၿပီးေတာ့
"ဆရာႀကီး ေန႔တိုင္း ဒီလို ၿမိဳ႕ထဲတန္းစီၿပီလာမွာလား"
"ဟုတ္တယ္ .. ျပန္လည္း ဒီအတိုင္းျပန္ရမွာ"
"ကၽြန္ေတာ္တစ္ခုခုစဥ္းစားၿပီး အေကာင္းဆံုး စီစဥ္ေပးပါ့မယ္ဆရာႀကီး" လို႔ေျပာၿပီး ျပန္သြားတယ္။
ေနာက္တစ္ေန႔ မနက္ မိုးလင္းကတည္းက ကၽြန္ေတာ္တို႔တည္းခိုေနတဲ့ ေက်ာင္းေရွ႕မွာ ဘတ္စ္ကားႏွစ္စီးရပ္ ထားၿပီး ဘတ္စ္ကားသမားေတြက ေက်ာင္းသားေတြကို စာေမးပြဲစစ္တဲ့ေက်ာင္းအေရာက္ အႀကိဳအပို႔ တာ၀န္ ေပးထားလို႔ဆိုၿပီး လာသတင္းပို႔ၾကတယ္။
ဘာေျပာေျပာ ကၽြန္ေတာ့္ကေလးေတြ စာေမးပြဲကို သက္ေသာင့္သက္သာ သြားရဖို႔ အေရးႀကီးတယ္။ အာဏာပိုင္ေတြကလည္း ေစတနာရွိလို႔ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ေက်ာင္းသား ၃၃ ေယာက္ကို တန္းစီၿပီး ဆႏၵျပသလို လမ္းေလွ်ာက္ခိုင္းလာတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို မေျပာသာလို႔သာေနမွာ။
သူတို႔မေျပာသာတာလည္း အေၾကာင္းရွိတယ္။ ၈၈ အေရးအခင္းတုန္းက ေက်ာင္းဆရာသပိတ္၊ အလုပ္သမား သပိတ္ေရွ႕က ဦးေဆာင္ၿပီး တက္ခဲ့တဲ့ အတြင္းေရးမွဴး ေက်ာင္းဆရာဆိုတာကလည္း ကၽြန္ေတာ္ပဲျဖစ္ေန တာကိုး။

ကၽြန္ေတာ့္ကေလးေတြနဲ႔ကၽြန္ေတာ္ ၿမိဳ႕ကို စာေမးပြဲလာမေျဖခင္ တစ္လေလာက္ ေက်ာင္းမွာ Camp သြင္းထား ရတယ္။ အေၾကာင္းက ေတာထဲထြက္ေျပးသြားၿပီး ျပန္မလာမွာ စိုးရိမ္လို႔။ ေနာက္တစ္ေၾကာင္းက တခ်ိဳ႕ဆိုရင္ လာတက္ရတဲ့ရြာက နာရီ၀က္ တစ္နာရီေလာက္လမ္းေလွ်ာက္ရတဲ့ ခရီးျဖစ္ေနတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူတို႔ ၃၃ ေယာက္စလံုးကို ေက်ာင္းအိပ္ေက်ာင္းစား ထားရေတာ့တယ္။ ေက်ာင္းထဲမွာက ကၽြန္ေတာ္ေနတယ္။ မူလတန္း၊ အလယ္တန္း ဆရာမ ၅ ေယာက္လည္း ေနၾကတယ္။ အေဆာင္ႏွစ္ခုခြဲၿပီး ေယာက္်ားေလးေတြက ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ အတူေန၊ မိန္းကေလးေတြက ဆရာမေတြနဲ႔ တစ္ေဆာင္ေနရတယ္။

စားတာကေတာ့ ညေနက်ရင္ အားလံုး၀ိုင္းခ်က္ ၀ိုင္းစားပဲ။ မိဘေတြက ဆန္၊ ဆီ၊ ဆား၊ ပဲ၊ ငပိေတြလာပို႔ထား ၾကတယ္။ ဆရာမေတြဆိုရင္ ေက်ာင္းလႊတ္တာနဲ႔ အိုးမည္း အလူးလူးနဲ႔ ထမင္းခ်က္ၾကရတယ္။ ဟင္းကေတာ့ ေက်ာင္းထဲမွာ ကေလးေတြနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ စိုက္ထားတဲ့ ဘူးသီး၊ ပဲသီး၊ ခ၀ဲသီး၊ ႐ံုးပတီသီး၊ ခရမ္းသီးခင္းေတြက ကုန္ၾကမ္းပဲ။ အနည္းဆံုး ခ်ဥ္ေရဟင္းနဲ႔ ငပိေလာက္ေတာ့ စားၾကရတယ္။ ညေနထမင္းစားၿပီးရင္ ဘုရား ၀တ္တက္။ ၿပီးရင္ စာလုပ္။ မရွင္းတာရွိရင္ ဆရာေတြကို လာေမး။ မေက်နပ္ရင္ ညဘက္မွာ ဆရာေတြက လာသင္။ မနက္ ၅ နာရီထိုးရင္ အားလံုးထ။ ေခတၱအနားေပး။ စာလုပ္။ ေန႔ခင္းေက်ာင္းတက္ရင္ ပံုမွန္တက္။ အဲဒါကို တစ္လေလာက္ က်င့္ေပးလိုက္ေတာ့ အားလံုး အေဆာင္အိပ္၊ အေဆာင္စားပံုစံ အသားက်သြားတယ္။ စာလည္း သူတို႔ပိုၿပီး ေလ့က်င့္ျဖစ္သြားတယ္။

ညဘက္ ေအာက္လင္းမီးအိမ္ႀကီးေတြကို ရြာကလာၿပီးထြန္းေပးတယ္။ ခမ္းမထဲ ေအာက္လင္းမီးႏွစ္လံုးနဲ႔ တစ္ညလံုး စာလုပ္ရတယ္။ ည ၁၀ နာရီ အိပ္ခ်ိန္ပဲ။ မိဘေတြကလည္း သူတို႔အိမ္ေတြမွာဆိုရင္ ဘာစာမွ လုပ္မွာ မဟုတ္လို႔ ေက်ာင္းပို႔ထားရတာႀကိဳက္တယ္။ ေက်ာင္းသားေတြကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကိုပဲရွိန္တာ။ ဆရာမေတြနဲ႔ ဆိုရင္ ေမာင္ႏွစ္မေတြလိုျဖစ္ကုန္တာ။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း တစ္ေယာက္ေတာ့ ေၾကာက္ရတဲ့သူရွိဦးမွဆိုၿပီး ခပ္ ထန္ထန္ေနရတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အသံတစ္ခ်က္ေအာ္လိုက္ရင္ တိတ္ပဲ။

ၿမိဳ႕ေရာက္ေတာ့လည္း စာေမးပြဲေျဖရတာနဲ႔ ႀကိဳေရာက္တာနဲ႔ဆိုရင္ ႏွစ္ပတ္ေလာက္ေနရတယ္။ ၿမိဳ႕ေပၚ ေရာက္တဲ့အခါလည္း အေဆာင္ပံုစံ အသားက်ေနၿပီးျဖစ္လို႔ ပံုစံခ်စရာမလိုေတာ့ဘူး။ အခ်ိန္နဲ႔အိပ္၊ အခ်ိန္နဲ႔စား၊ အားလံုးတစ္ပံုစံတည္းျဖစ္ေနၿပီ။

အဲဒီႏွစ္က ေက်ာင္းသား ၃၃ ေယာက္ ၈ တန္း၀င္ေျဖတယ္။ ၃၂ ေယာက္ (A) နဲ႔ ေအာင္တယ္။ တစ္ေယာက္ပဲ (B) နဲ႔ပါတယ္။ အဲဒီတစ္ေယာက္ကလည္း သခၤ်ာ ၃၂ မွတ္နဲ႔ျဖစ္သြားတာ။

ေအာင္ခ်က္အေနနဲ႔ၾကည့္ရင္ ၃၃ ေယာက္ေျဖတာ၊ ၃၂ ေယာက္ေအာင္ဆိုေတာ့ ေအာင္ခ်က္တြက္ၾကည့္လိုက္ ေပါ့ဗ်ာ။ ဒါေပမဲ့ ၿမိဳ႕နယ္ဆုေပးဖို႔က်ေတာ့ ၀င္ေျဖတဲ့ ေက်ာင္းသား (၅၀) မျပည့္လို႔ဆိုၿပီး ဆုရတဲ့စာရင္းထဲ မထည့္ဘူးဗ်။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ သေဘာေပါက္ၿပီးသား။ ၈၈ အေရးအခင္းကတည္းက ၾကည့္မရေလာက္ ေအာင္ အျမင္ကပ္ခံရတဲ့အျပင္၊ အၿမဲတန္း အမိန္႔ဟူသမွ် ဖီဆန္ေနတဲ့ေကာင္ျဖစ္ေနေတာ့ သူတို႔ခြင္မွာ ေဆာ္ထည့္ လိုက္တာေပါ့ေလ။

တကယ္ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဘယ္ေလာက္ေသာက္ျမင္ကပ္တယ္ထား၊ ရြာသူရြာသားေတြနဲ႔ ကေလးေတြကို ခ်ီးေျမႇာက္သင့္တယ္ဗ်။ ဘာေၾကာင့္လည္းဆိုေတာ့ ဒီလိုေဒသမွာက ပညာေရးပ်က္သုဥ္းေနတာၾကာၿပီ။ ၈ တန္းေလာက္ေရာက္ရင္ ဘြဲ႔ရတယ္ထင္ေနၾကတာ။ ေအာင္ခ်က္ေကာင္းလို႔ တစ္ရြာလံုး၀မ္းသာၿပီး တြဲဘက္ ေက်ာင္းေရရွည္တည္တံ့ေရးအတြက္ အားႀကိဳးမာန္တက္ေတြျဖစ္လာ၊ ေက်ာင္းေဆာင္ေတြေတာင္ ထပ္ေဆာက္ ေပးဖို႔ စီစဥ္လာၾကတယ္။ ဒီလိုအေျခအေနျဖစ္လာေအာင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆရာ ဆရာမေတြ ေခၽြးေတြနဲ႔ အမ်ား ႀကီးေပးဆပ္ခဲ့ရတာပါ။

ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း သိတယ္မဟုတ္လား။ ဂ႐ုမစိုက္ေရးခ် မစိုက္ထဲကပဲ။ ရြာလူႀကီးေတြကို အစည္း အေ၀းေခၚတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြကို ဂုဏ္ျပဳပြဲက်င္းပေပးဖို႔ စည္း႐ံုးတယ္။ ရြာက ေငြရွာ။ ညစာစားပြဲ ခမ္းခမ္း နားနားလုပ္တယ္။ ေက်ာင္းျမက္ခင္းျပင္မွာ ဂုဏ္ျပဳပြဲ၊ ဆုေပးပြဲေတြလုပ္တယ္။ ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ တစ္ညလံုး မီးပံုပြဲလုပ္တယ္။ သီခ်င္းေတြဆိုၾက ကၾကတယ္။ ကရင္ရြာက ဂစ္တာေတြနဲ႔ သီခ်င္းေတြလာဆိုတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြ ၀ိုင္းဆိုတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ေပ်ာ္တတ္တဲ့သူတစ္ေယာက္ေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီညဟာ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀မွာ အခံစားရဆံုးညတစ္ညေတာ့ ျဖစ္ခဲ့တယ္။

၂.၇.၂၀၁၅
ေမာကၡပညာေရးမဂၢဇင္းမွ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္ ။