လြတ္လပ္စြာ ေ​ရြးခ်ယ္ခြ​င​့္​ရွိ​ေ​သာ တ​ကၠ​သု​ိလ္ဝင္ခြ​င​့္​စ​န​စ​္ႏွ​င​့္ အနာ​ဂတ္တ​ကၠ​သု​ိ​လ​္

လြတ္လပ္စြာ ေ​ရြးခ်ယ္ခြ​င​့္​ရွိ​ေ​သာ တ​ကၠ​သု​ိလ္ဝင္ခြ​င​့္​စ​န​စ​္ႏွ​င​့္ အနာ​ဂတ္တ​ကၠ​သု​ိ​လ​္

၂၅.၁၂.၂၀၁၄

Category: ေဆာင္းပါး

Published on Thursday, 25 December 2014 02:35

Written by ခင္ (ျပင္ဦးလြင္)

တကၠသုိလ္ဆရာမတစ္ဦးျဖစ္တဲ့ ကၽြန္မအေနနဲ႔ တကၠသုိလ္ေက်ာင္းသူတစ္ဦး ဘဝကစၿပီး တကၠသုိလ္ ဝန္းက်င္မွာ က်င္လည္ခဲ့တဲ့ကာလေတြကုိ ျပန္တြက္ၾကည့္ရင္ ႏွစ္ေပါင္း ၃၀ ေက်ာ္ခဲ့ပါၿပီ။ တကၠသုိလ္ မွာကၽြန္မက်င္လည္ခဲ့တဲ့ သက္တမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ အမ်ဳိးမ်ဳိးေသာ ပညာေရးစနစ္ ေျပာင္းလဲမႈေတြနဲ႔ ႀကံဳခဲ့ရပါတယ္။ ဒီလုိနဲ႔ပဲ ေနရာအေတာ္မ်ားမ်ားကုိလည္း ေျပာင္းေရႊ႕တာဝန္ ထမ္းေဆာင္ခဲ့ရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္မုိ႔လုိ႔ နယ္ေရာ၊ ၿမိဳ႕မွာပါရွိတဲ့ ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူမ်ား၊ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ား၊ ဝန္ထမ္းမ်ား အားလုံးရဲ႕ အေတြ႕အႀကံဳ ခံစားခ်က္ေတြကုိ ကုိယ္တုိင္နားလည္ခံစားခဲ့ရပါတယ္။

ကၽြန္မတကၠသုိလ္ပထမႏွစ္တက္စဥ္က ေဒသေကာလိပ္စနစ္နဲ႔ စတက္ခဲ့ရပါတယ္။ ေဒသေကာလိပ္ စနစ္မွာ တကၠသုိလ္ဝင္တန္းနဲ႔ ေဒသေကာလိပ္ ႏွစ္ႏွစ္၊ စုစုေပါင္းသုံးႏွစ္တက္ၿပီးမွ ရတဲ့အမွတ္ေပၚမူ တည္ၿပီး ခြင့္ျပဳတဲ့ဘာသာရပ္ကုိ တက္ခြင့္ရခဲ့ၾကတယ္။ ကၽြန္မတို႔အေနနဲ႔ တကၠသုိလ္ဝင္တန္းမွာလည္း အမွတ္ေကာင္းေကာင္းရေအာင္ အစြမ္းကုန္ႀကိဳးစားခဲ့ရသလုိ၊ ေဒသေကာလိပ္ႏွစ္ႏွစ္မွာလည္း မိမိလုိ ခ်င္တဲ့ဘာသာရပ္ကုိရဖုိ႔အတြက္ တကၠသုိလ္ဝင္တန္းထက္ မေလ်ာ့တဲ့အားထုတ္မႈေတြ လုပ္ခဲ့ၾကရ ေတာ့ University Life ကုိခံစားဖုိ႔ေဝးလုိ႔ စာေတြနဲ႔ပဲပတ္လည္ဝုိင္းေနခဲ့ရပါတယ္။ ေဒသေကာလိပ္ စတက္ကတည္းက သိပၸံတဲြမွာ ဇီဝေဗဒနဲ႔ သခ်ၤာလုိ႔ ခဲြျခားၿပီး ဇီဝေဗဒယူရင္ ဘယ္တကၠသုိလ္၊ ဘယ္ ဘာသာေတြ ယူခြင့္ရမယ္၊ သခ်ၤာယူရင္ ဘယ္တကၠသုိလ္၊ ဘယ္ဘာသာေတြ ယူခြင့္ရမယ္ဆုိတာ ပုိင္း ျခားသတ္မွတ္ထားေတာ့ အဆင့္ျမင့္ပညာသင္ၾကားရတဲ့ ေက်ာင္းသူဘဝမွာ ဆႏၵႏွင့္ေရြးခ်ယ္ခြင့္ အခြင့္ အေရးဆုိတာ မရွိခဲ့ပါ။
ကၽြန္မရဲ႕ တကၠသုိလ္ေနာက္ဆုံးႏွစ္ ေက်ာင္းသူဘဝမွာ တကၠသုိလ္ဝင္ခြင့္စနစ္ တစ္ဖန္ေျပာင္းခဲ့ျပန္ တယ္။ ကၽြန္မတို႔လုိ ေဒသေကာလိပ္ ႏွစ္ႏွစ္တက္စရာ မလုိေတာ့ဘဲ တကၠသုိလ္ဝင္တန္း ရမွတ္အေပၚ မူတည္ၿပီး အမွတ္မီရာ တကၠသုိလ္မ်ားကုိ တက္ၾကရပါတယ္။ ဒီစနစ္ကုိ ယေန႔ထိက်င့္သုံးဆဲျဖစ္ပါ တယ္။ ကေလးေတြအေနနဲ႔ ကၽြန္မတို႔လုိ သုံးႏွစ္အပင္ပန္းမခံၾကရတာကလဲြလုိ႔ မိမိဆႏၵအေပၚ အေျခခံ ၿပီး ေရြးခ်ယ္ခြင့္မရရွိခဲ့ၾကပါဘူး။ တကၠသုိလ္ေရြးခ်ယ္ရာမွာ တကၠသုိလ္ဝင္တန္းရမွတ္ ေကာင္းတဲ့က ေလးမ်ားရဲ႕ဆႏၵနဲ႔ တုိက္တြန္းခ်က္အရ ေဆးတကၠသုိလ္ကုိ ေလွ်ာက္ထားၾကၿပီး တက္ေရာက္ၾကရာမွာ တခ်ဳိ႕ကေလးမ်ားက တက္ေရာက္ၿပီးမွ မိမိဝါသနာမပါမွန္းသိၾကၿပီး ဆက္လက္မသင္ယူႏိုင္ၾကေတာ့ တာကုိလည္း ေတြ႕ေနရပါတယ္။ တစ္နည္းအားျဖင့္ တကၠသုိလ္ဝင္တန္းရမွတ္အေပၚသာ အေျခခံၿပီး သင္ယူသူရဲ႕ဆႏၵကုိ ထည့္သြင္းစဥ္းစားခြင့္မရၾကေတာ့ တခ်ဳိ႕ကေလးေတြက တကၠသုိလ္ပညာကုိ ၿပီးဆုံးေအာင္ မသင္ယူလုိၾကေတာ့ဘဲ ပညာတစ္ပိုင္းတစ္စ ျဖစ္သြားၾကတာကုိ ဝမ္းနည္းဖြယ္ ေတြ႕ရ ပါတယ္။
၂၀၁၄ ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာလ ၃၀ ရက္က အတည္ျပဳျပ႒ာန္းခဲ့တဲ့ အမ်ဳိးသားပညာေရးဥပေဒ အခန္း ၃၊ ပုဒ္မ ၄ (ဇ) မွာ “သင္ယူလုိသူ၏ ဆႏၵကုိအေျခခံၿပီး သက္ဆုိင္ရာတကၠသုိလ္၊ ေကာလိပ္မ်ား၏ သတ္ မွတ္ထားေသာ အရည္အခ်င္းျပည့္မီမႈအရ ေရြးခ်ယ္ႏုိင္ခြင့္ရွိေသာ တကၠသုိလ္ဝင္ခြင့္စနစ္ကုိ က်င့္သုံး ေစေရး” ဆုိၿပီး အေျခခံမူတစ္ရပ္အေနနဲ႔ ထည့္သြင္းျပ႒ာန္းထားပါတယ္။ ကၽြန္မတုိ႔အေနနဲ႔ ေရြးခ်ယ္ ပုိင္ခြင့္ကုိ ကန္႔သတ္ခ်ဳပ္ခ်ယ္ထားတဲ့ အဆင့္ျမင့္ပညာေရးစနစ္အတြင္းမွာ ရွင္သန္ခဲ့ၾကရေတာ့ ဒီျပ ႒ာန္းခ်က္ကုိ ေတြ႕တဲ့အခါမွာ ေနာင္အနာဂတ္ အဆင့္ျမင့္ပညာသင္ၾကားၾကမည့္ မ်ဳိးဆက္သစ္ ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူမ်ားအတြက္အလြန္ပဲ ဝမ္းေျမာက္မိပါတယ္။
အမ်ဳိးသားပညာေရး ဥပေဒပုဒ္မ ၂၆ မွာ “အဆင့္ျမင့္ပညာေရးကုိ အေကာင္အထည္ေဖာ္သည့္ ေက်ာင္းမ်ားတြင္ လြတ္လပ္သည့္သင္ၾကားသင္ယူမႈႏွင့္ လြတ္လပ္စြာစီမံခန္႔ခဲြေရးစနစ္ကုိ က်င့္သုံးရ မည္” လုိ႔ေဖာ္ျပထားေတာ့ ၁၉၇၃ ခုႏွစ္ တကၠသုိလ္ပညာေရး ဥပေဒအရ အဆင့္ဆင့္ႀကီးၾကပ္ကြပ္ကဲ ၿပီး အုပ္ခ်ဳပ္စီမံသင္ၾကားခဲ့ၾကရတဲ့ ကၽြန္မတို႔အဆင့္ျမင့္ပညာေရးကုိ ဘယ္လုိလြတ္လပ္ေအာင္ လုပ္ၾက မွာလဲဆုိတာ အဆင့္ျမင့္ပညာေရးႏွင့္ ပတ္သက္သူတစ္ဦးအေနနဲ႔ မ်ားစြာစိတ္ဝင္စားစရာေကာင္းတာ က အမ်ဳိးသားပညာေရး ဥပေဒ အခန္း ၃၊ ပုဒ္မ ၄ (ခ) မွာ “ကုိယ္ပုိင္ သုိ႔မဟုတ္ ပုဂၢလိေက်ာင္းမ်ားကုိ သက္ဆုိင္ရာဥပေဒႏွင့္အညီ တည္ေထာင္ခြင့္ျပဳျခင္းႏွင့္ ပညာေရးလုပ္ငန္းမ်ား၌ ပုဂၢလိကက႑၏ ပူးေပါင္းပါဝင္ေဆာင္ရြက္မႈကုိ အားေပးျမႇင့္တင္ေရး” ဆုိၿပီး အေျခခံမူအျဖစ္ ေဖာ္ျပထားျခင္းျဖစ္ၿပီး ေနာင္အနာဂတ္မွာ ျပည္တြင္း၊ ျပည္ပပုဂၢလိကတကၠသုိလ္ေတြကုိ အခြင့္အလမ္းဖြင့္ေပးတာက ပညာ ေရးဖြံ႕ၿဖိဳးတုိးတက္မႈကုိ ျမႇင့္တင္ရာမွာ အလားအလာေကာင္းမ်ားျဖစ္တယ္လုိ႔ ယူဆမိပါတယ္။
ႏုိင္ငံတကာအဆင့္မီ ပညာေရးတစ္နည္းအားျဖင့္ ႏုိင္ငံတကာအဆင့္မီ တကၠသုိလ္ေတြျဖစ္လာဖုိ႔ဆုိရင္ ကၽြန္မတို႔တကၠသုိလ္ ဆရာ၊ ဆရာမေတြအေနနဲ႔ ႏုိင္ငံတကာအဆင့္ အရည္အေသြးျပည့္မီရမွာျဖစ္သ လုိ ျပင္ဆင္မႈေတြလည္း လုပ္ၾကရမွာျဖစ္ပါတယ္။ ႏုိင္ငံတကာအဆင့္မီပညာေရးျဖစ္ေအာင္ ျပဳျပင္ ေျပာင္းလဲေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ကၽြန္မတို႔ပညာေရးဝန္ထမ္းမ်ားအားလုံးရဲ႕ လူေနမႈဘဝကုိလည္း လုိက္ေလ်ာ ညီေထြမႈရွိေအာင္ ျမႇင့္တင္ေပးဖုိ႔ကုိလည္း ထည့္သြင္းစဥ္းစားၾကဖုိ႔ လုိအပ္ပါတယ္။
ဘ႑ာေရးနဲ႔ပတ္သက္ၿပီးလည္း အမ်ဳိးသားပညာေရးဥပေဒ အခန္း ၁၂ ပုဒ္မ ၆၂ မွာ “သက္ဆုိင္ရာ ေက်ာင္း သုိ႔မဟုတ္ ပညာေရးအဖြဲ႕အစည္းသည္ ျပည္တြင္းျပည္ပပုဂၢိဳလ္ သုိ႔မဟုတ္ တရားဝင္အဖြဲ႕အ စည္းမ်ား၏ ေထာက္ပံ့လွဴဒါန္းေငြ သုိ႔မဟုတ္ ပစၥည္းမ်ားကုိ စိစစ္လက္ခံႏုိင္သည္” လုိ႔ ျပ႒ာန္းထားတဲ့ အျပင္ ပုဒ္မ ၆၄ (ခ) မွာ “အဆင့္ျမင့္ပညာေပါင္းစပ္ညႇိႏႈိင္းေရးေကာ္မတီႏွင့္ သက္ဆုိင္ေသာ အဆင့္ ျမင့္ပညာေက်ာင္းမ်ားသည္ ကုိယ္ပုိင္ရန္ပုံေငြရွာေဖြထူေထာင္ ေဆာင္ရြက္ခြင့္ရွိသည္” လုိ႔ ျပ႒ာန္းထား တဲ့အတြက္ ၁၉၇၃ ခုႏွစ္ တကၠသုိလ္ပညာေရးဥပေဒအရ ကန္႔သတ္မႈေတြကုိ ေျဖေလွ်ာ့ၿပီး အဆင့္ျမင့္ ပညာတကၠသုိလ္မ်ားရဲ႕ ကုိယ္ပုိင္ေငြရွာေဖြသုံးစဲြခြင့္ႏွင့္ ဘ႑ာေငြကုိ အက်ဳိးရွိရွိထိေရာက္စြာ စီမံခန္႔ခြဲ ခြင့္ေတြကုိခြင့္ျပဳလုိက္တာလုိ႔ ကၽြန္မခံစားမိပါတယ္။
ကၽြန္မအေနနဲ႔ အမ်ဳိးသားပညာေရး ဥပေဒျပ႒ာန္းလုိက္ျခင္းမွာ ယခင္ကကန္႔သတ္ခ်ဳပ္ခ်ယ္မႈမ်ားစြာ ရွိေနေသာ ျမန္မာႏုိင္ငံပညာေရးအတြက္ ေရႊတံခါးႀကီးဖြင့္လုိက္သည့္ အေနအထားျဖစ္တယ္လုိ႔ ယူဆ မိပါတယ္။ ကၽြန္မတုိ႔အဆင့္ျမင့္ပညာက႑တြင္ ႏုိင္ငံတကာအဆင့္ တက္လွမ္းႏုိင္ဖုိ႔ ေဆာင္ရြက္ၾကရာ မွာ ဆရာ၊ ဆရာမ၊ ဝန္ထမ္း၊ ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူမ်ားအေနနဲ႔ စိန္ေခၚမႈမ်ားစြာကုိ ရင္ဆုိင္ႀကံဳ ေတြ႕ၾကရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီစိန္ေခၚမႈေတြကုိ အဆင့္ျမင့္ပညာနဲ႔ ပတ္သက္သူအားလုံး အျပန္အလွန္ ပူးေပါင္းညႇိႏႈိင္းကာ နားလည္မႈတည္ေဆာက္ၿပီး စိတ္ရွည္ရွည္နဲ႔ စည္းကမ္းရွိရွိ ေက်ာ္ျဖတ္မွသာ တကၠသုိလ္မ်ားရဲ႕ လြတ္လပ္တဲ့သင္ၾကားသင္ယူမႈနဲ႔ စီမံခန္႔ခဲြခြင့္ကုိ အျပည့္အဝရရွိၾကမွာျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလုိေဆာင္ရြက္ႏုိင္ဖုိ႔အတြက္ တကၠသုိလ္အလုိက္ပဋိညာဥ္မ်ား ေရးဆဲြေနၾကတယ္လုိ႔လည္း ဝမ္းသာ စြာၾကားသိရပါတယ္။
အဆင့္ျမင့္ပညာက႑မွာ ႏုိင္ငံတကာအဆင့္မီ ပညာေရးအဆင့္သုိ႔ အလ်င္အျမန္တက္လွမ္းႏုိင္ဖုိ႔အ တြက္ မိဘျပည္သူ၊ ဆရာ၊ ဆရာမ၊ ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူမ်ားရဲ႕ ဆႏၵနဲ႔ကုိက္ညီၿပီး လက္ေတြ႕က် က်က်င့္သုံးႏုိင္တဲ့ အဆင့္ျမင့္ပညာေရးဥပေဒ အျမန္ဆုံးေပၚထြက္လာဖုိ႔ လုိအပ္ေနပါၿပီ။ ဒါ့ေၾကာင့္ အဆင့္ျမင့္ပညာေရး ဥပေဒအျမန္ဆုံးထြက္ေပၚလာေရးအတြက္ ဝုိင္းဝန္းပူးေပါင္းႀကိဳးပမ္း ေဆာင္ရြက္ ၾကပါစုိ႔လုိ႔ တုိက္တြန္းေရးသားလုိက္ရပါတယ္။               ။
ျမန္မာ့အလင္းသတင္းစာ
ဒီဇင္ဘာလ (၉) ရက္၊ ၂၀၁၄ ခုႏွစ္