19.1.2015
Wednesday, January 14, 2015
မျဖဴျဖဴေက်ာ္
အသက္ (၂၃) ႏွစ္
အလုပ္သင္ဆရာဝန္၊ ရန္ကုန္ၿမိဳ႔
ေခတ္တိုင္းေခတ္တိုင္းမွာ လူငယ္ဆိုတာ သူတို႔ျဖတ္သန္းရတဲ့ ေခတ္အေျခအေန၊ ႀကံဳေတြ႔ရတဲ့ စီးပြားေရး၊ ႏိုင္ငံေရးဘယ္လိုပဲ ကြာျခားကြာျခား ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ၊ လန္းဆန္းတက္ၾကြမႈေတြနဲ႔ ေနာင္တခ်ိန္မွာလူႀကီးျဖစ္ဖို႔ အားယူေနၾကတဲ့ သူေတြခ်ည္းပါ။ လူငယ္ေတြ ေလွ်ာက္တဲ့လမ္းမွာ ေခတ္ေရစီးအေျပာင္းအလဲ အတက္အက် ေတြ တပါတည္း ပါလာတတ္စၿမဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ လူငယ္ေတြေျပာတဲ့ စကားေတြကေနတဆင့္ ဒီေန႔ေခတ္ဘဝေနနည္းပံုစံကြဲလြဲမႈ၊ ေခတ္ေရစီးအေျပာင္းအလဲစတာေတြကိုေလ့လာၿပီး သူတို႔ရဲ႕အသံေတြကို The Irrawaddy က အပတ္စဥ္ေဖာ္ျပေနပါတယ္။
“ကိုယ္ဝါသနာပါလို႔ လုပ္ခဲ့တဲ့အရာေတြကတခ်ိန္က်ရင္ ဘဝအတြက္ အသံုးဝင္တယ္”
က်မက အခုလက္ရွိ ေဆးတကၠသိုလ္(၁) လက္ေအာက္မွာ အလုပ္သင္ဆရာဝန္အေနနဲ႔ တာဝန္ ထမ္းေဆာင္ေနပါတယ္။ ဆရာဝန္ဘြဲဲ႔ရၿပီးသြားရင္ က်မရဲ႕ အနာဂတ္အစီအစဥ္က Orthopedic ဆိုတဲ့ အ႐ိုးအထူးကုဘာသာရပ္ကို Specialize လုပ္ဖို႔ပါ။ က်မဘာလို႔ အ႐ိုးအထူးကု ဆရာဝန္ ျဖစ္ခ်င္လဲဆိုေတာ့ အမွန္တိုင္းေျပာရင္ ေဆးေက်ာင္းတက္ခဲ့တာက ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ဆရာဝန္ျဖစ္ခ်င္လို႔ မဟုတ္ဘူး။ ဆယ္တန္းၿပီးေတာ့ အမွတ္ေတြေကာင္းလို႔ မိဘေတြက ေဆးေက်ာင္းတက္ပါဆိုၿပီး တက္ခိုင္းလို႔တက္ ျဖစ္ခဲ့တာ။ က်မအစက တကယ္ျဖစ္ခ်င္ခဲ့တာက အင္ဂ်င္နီယာတေယာက္ပါ။
ေဆးေက်ာင္းတက္ရင္း Part II ေရာက္တဲ့အထိ ကိုယ္ဘာဝါသနာပါလဲဆိုတာ ေသခ်ာမသိေသးဘူး။ အဲဒီမွာ က်မ House Surgeon ဆင္းရင္းနဲ႔ ထိခိုက္ဒဏ္ရာနဲ႕ အ႐ိုးအထူးကုဌာနမွာ တလ ဂ်ဴတီဆင္းရတယ္။ အဲဒီမွာေတြ႕ရတာက ခြဲခန္းမွာသံုးတဲ့ Instrument ေတြ၊ စမ္းသပ္ပံုေတြက တျခားဘာသာရပ္ေတြနဲ႔ နည္းနည္းကြဲျပားျခားနားတယ္။ တူေတြ၊ လႊေတြ Implants ေတြနဲ႔ Surgical Procedures ေတြက က်မကိုေတာ္ေတာ္ဆြဲေဆာင္ႏိုင္ခဲ့တယ္။ အဲဒီမွာ က်မတကယ္ဝါသနာပါတဲ့ ဘာသာရပ္ကိုေတြ႔ခဲ့တယ္။
က်မအခု အလုပ္သင္ဆင္းရင္းနဲ႔ အားတဲ့အခ်ိန္ေတြမွာ အ႐ိုးပညာရပ္နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ စာအုပ္ တခ်ိဳ႕ကို ဖတ္ေလ့ရွိတယ္။ အခုကအလုပ္နဲ႔ဆိုေတာ့ ေက်ာင္းတက္တုန္းကေလာက္ေတာ့ စာကိုမဖတ္ႏိုင္ဘူး။ ဆရာဝန္တေယာက္ ျဖစ္တဲ့အခါ လူနာေတြ အေပၚ ဘယ္လိုစိတ္မ်ိဳးထားရွိရမယ္လို႔ က်မသတ္မွတ္ထားလဲ ဆိုေတာ့ ကိုယ့္ဘက္က အေကာင္းဆံုးေစတနာျပည့္ျပည့္နဲ႔ လုပ္ေပးလိုက္ဖို႔ပဲ။ ေကာင္းတာလုပ္ရင္ ေကာင္းတာျဖစ္မယ္။ အဲဒီလိုပဲက်မယူဆထားပါတယ္။
ဆရာဝန္တေယာက္ျဖစ္လာေအာင္ ဆယ္တန္းတုန္းကဘယ္လိုႀကိဳးစားခဲ့လဲဆိုေတာ့ က်မကစာကို အရမ္းဖိၿပီး မနက္ေရာ၊ ညေရာစာဆိုၿပီးလုပ္ခဲ့တာမ်ိဳးမဟုတ္ဘူး။ က်ဴရွင္ေတြေတာ့ တက္ရတယ္။ Study Guide မရွိခဲ့ဘူး။ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ပဲအိမ္မွာပံုမွန္စာၾကည့္တယ္။ စာကိုTime Tableနဲ႔ ၾကည့္တာမ်ိဳး မဟုတ္ဘဲ ကိုယ္စိတ္ပါတဲ့ ဘာသာကို စိတ္ပါတဲ့အခ်ိန္မွာ ၾကည့္တယ္။ အဓိကကေတာ့ အရမ္း Stress မ်ားမေနဖို႔နဲ႔ စာကိုပံုမွန္ေလး လုပ္သြားဖို႔နဲ႔ မိဘရဲ႕ပံ့ပိုးမႈနဲ႔ ဂ႐ုစိုက္မႈကလည္းအေရးပါပါတယ္။
က်မဆယ္တန္းေျဖၿပီးေတာ့ ႏိုင္ငံျခားမွာေက်ာင္းသြားတက္မယ္ဆိုၿပီးစာေမးပြဲေတြေျဖဖို႔ လုပ္ခဲ့ေသးတယ္။ အဲဒီမွာ အိမ္ကမိသားစုမွာ ဆရာဝန္မရွိေသးေတာ့ မိဘေတြက က်မကိုဆရာဝန္ျဖစ္ေစခ်င္တယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ က်မေဆးေက်ာင္းကိုေရြးခ်ယ္ခဲ့တယ္။ ေဆးေက်ာင္းကိုဒီအတိုင္းတက္ခဲ့ေပမယ့္ ဝါသနာမပါဘူးလားဆိုေတာ့ မဟုတ္ဘူး၊ လူနာေတြကို တကယ္လက္ေတြ႕ ကုသမႈေတြ ျပဳလုပ္တဲ့အခ်ိန္မွာ ေစတနာပါလာၿပီး ဒီအလုပ္မွာ ကိုယ္တကယ္ဝါသနာပါတဲ့ ဘာသာရပ္ကိုေတြ႔ခဲ့တယ္။
က်မရဲ႕ ငယ္ဘဝရည္မွန္းခ်က္ စိတ္ကူးကအမ်ိဳးမ်ိဳးပဲ၊ အင္ဂ်င္နီယာ ျဖစ္ခ်င္လိုက္၊ Professional Violinist ျဖစ္ခ်င္လိုက္နဲ႔။ ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္မွာ သိပၸံနဲ႔ အာကာသကို စိတ္ဝင္စားေတာ့ အာကာသယာဥ္မွဴး တေယာက္ ျဖစ္ခ်င္ခဲ့တယ္။ အဲဒီတုန္းက က်မက မ်က္မွန္တပ္ရေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးဆိုရင္ Aerospace Engineer ျဖစ္ေအာင္လုပ္မယ္ဆိုတဲ့ စိတ္ကူးရွိခဲ့ဖူးတယ္။ ကေလးဆိုေတာ့ က်မရဲ႕ရည္မွန္းခ်က္ စိတ္ကူးက အဲဒီအခ်ိန္က ေတာင္ေရာက္ ေျမာက္ေရာက္ အမ်ိဳးမ်ိဳးပဲ။ အခုအခ်ိန္မွာေတာ့ က်မရည္မွန္းခ်က္က တခုပဲ။ အဲဒါက အ႐ိုးအထူးကုဆရာဝန္ ျဖစ္ေအာင္လုပ္မယ္။ လူနာေတြကိုေသေသခ်ာခ်ာေဆးကုေပးမယ္။
က်မရဲ႕ ဝါသနာေတြကMusic အပိုင္းမွာဆိုရင္ မ်ားေသာအားျဖင့္ Rock,Metal, Country Music ေတြကို ႀကိဳက္တယ္။ က်မ ၆ တန္း၊ ၇ တန္းေလာက္တုန္းက Violin စ တီးတယ္။ တကၠသိုလ္ေရာက္ေတာ့ ဆက္မသင္ျဖစ္ဘူး၊ ေသခ်ာလည္း အခ်ိန္ေပးၿပီး Training ေကာင္းေကာင္း ဆက္မလုပ္ေတာ့ Professional အဆင့္ေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ဝါသနာရွင္အဆင့္ေလာက္ေတာ့ တီးႏိုင္တယ္။ ေက်ာင္းမွာပြဲေတြ ဘာေတြရွိရင္ သူငယ္ခ်င္းေတြ စုၿပီးဖြဲ႔ထားတဲ့ Band နဲ႔ တီးျဖစ္တယ္။
က်မအားကစားမွာဝါသနာပါတာ Hiking& Mountaineering။ အဲဒါေၾကာင့္ က်မေျခလ်င္ ေတာင္တက္ အားကစားကို ပထမႏွစ္ကတည္းကစလုပ္ျဖစ္တယ္။
ပထမဆံုးေရခဲေတာင္အေတြ႕အႀကံဳအျဖစ္ ၂၀ဝ၉ ခုႏွစ္၊ ကခ်င္ျပည္နယ္မွာ ဖုန္ကန္ရာဇီ ေရခဲေတာင္ကို အမ်ိဳးသမီးေျခလ်င္ေတာင္တက္အသင္းနဲ႔ အတူ က်မ တက္ခဲ့တယ္။ တျခားေတာင္တက္ခရီးစဥ္ေတြအေနနဲ႕ ပုပၸား၊ ကေလာ၊ မိုးကုတ္၊ ခ်င္းျပည္က ဝိတိုရိယေတာင္ စသျဖင့္ တက္ခဲ့တယ္။
ေနာက္တခု က်မဝါသနာပါတာက လူမႈေရးလုပ္ငန္းေတြ၊ ပရဟိတအလုပ္ေတြကိုလုပ္ရတာပါ။ အခုက်မက House ဆင္းေနတာဆိုေတာ့ သိပ္မအားလပ္လို႔ ပရဟိတအလုပ္ေတြ မလုပ္ျဖစ္တာေတာ့ ၃၊ ၄ လ ရွိၿပီ။ ပရဟိတအေနနဲ႔ First year အခုထိလုပ္ျဖစ္ေနတာက Medical Volunteer ပါ။ တပတ္တခါ၊ ႏွစ္ပတ္တခါ သန္လ်င္၊ ဒလ၊ ေရႊျပည္သာ၊ ပဲခူးစတဲ့ နယ္ဘက္ေတြကိုသြားၿပီး Free Medical Service (အခမဲ့ေဆးေပး ဝန္ေဆာင္မႈစနစ္) နဲ႔ Free Mobile Clinic ေတြမွာ ကူပါတယ္။
က်မ Part II တက္ေနတုန္းက အဆိုေတာ္ Jason Mraz ျမန္မာႏိုင္ငံကိုလာတယ္။ အဲဒီမွာ MTV EXIT (လူကုန္ ကူးမႈ တိုက္ဖ်က္ေရးအဖြဲ႔) က လူငယ္ေတြကိုေခၚၿပီး Education နဲ႔ Entertainment ေပါင္းတဲ့ Program တခုမွာ ဂီတနဲ႔ လူမႈေရးလုပ္ငန္းေတြကို ဝါသနာပါတဲ့ လူငယ္ေတြ အမ်ားႀကီးေပါင္းၿပီး သီခ်င္းေတြေရးတာ၊ ျပဇာတ္ေတြ ကတာေတြ လုပ္ခဲ့တယ္။
ၿပီးေတာ့ က်မ Yangon Youth Forum 2013 နဲ႔ ASEAN Youth Forum 2014 မွာ ျဖစ္ေျမာက္ေရးေကာ္မတီ Program Coordinator အေနနဲ႔လည္းလုပ္ခဲ့ဖူးတယ္။ ၂၀၁၃ ခုႏွစ္ ထိုင္းႏိုင္ငံနဲ႔ မေလးရွားႏိုင္ငံမွာ က်င္းပ ျပဳလုပ္ခဲ့တဲ့ ASEAN Future Leader Summit 2013 မွာ ျမန္မာႏိုင္ငံ လူငယ္ကိုယ္စားျပဳအေနနဲ႔ တက္ ေရာက္ခဲ့တယ္။ ၂၀၁၄ ခုႏွစ္ အိႏၵိယႏိုင္ငံမွာ ျပဳလုပ္ခဲ့တဲ့ Global Youth Meet 2014 ကိုလည္း တက္ေရာက္ခဲ့တယ္။
အခုေခတ္လူငယ္ေတြအေပၚ က်မရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္ အျမင္ေျပာရရင္ လူငယ္တိုင္းကေတာ့ ကိုယ့္ဘဝအတြက္ကိုယ္ အားလံုးႀကိဳးစားေနၾကတဲ့သူေတြပါ။ က်မလူငယ္ေတြကို အဓိကေျပာခ်င္တာက ကိုယ္ဝါသနာပါတဲ့ အလုပ္တခုကို လုပ္ခ်င္စိတ္အရမ္း ျပင္းျပေနတဲ့အခါ အဲဒီအလုပ္က ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္လည္း မထိခိုက္ဘူး၊ သူမ်ားကိုလည္း မထိခိုက္ဘူးဆိုရင္ လုပ္သာလုပ္လို႔ေျပာခ်င္တယ္။ က်မဆိုရင္ တေယာထိုးတာ၊ ေတာင္တက္တာကို အရင္က အိမ္ကသိပ္အားမေပးဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္ဝါသနာပါလို႔ လုပ္ခဲ့တဲ့အရာေတြက တခ်ိန္ က်ရင္ ကိုယ္ႀကိဳးစားရင္ ႀကိဳးစားသလို ကိုယ့္ရဲ႕ဘဝအတြက္ အသံုးဝင္တယ္။
အဲဒီေတာ့ ကိုယ့္အတြက္ တိုးတက္မယ္ထင္ရင္ တျခား ေဘးစကားေတြကို ဘာမွ နားမေယာင္ဘဲ ကိုယ္ဝါသနာပါတဲ့ အလုပ္ေတြကို ယံုၾကည္ခ်က္ရွိရွိနဲ႔ ေရွ႕ဆက္ၿပီး ႀကိဳးႀကိဳးစားစားလုပ္ေဆာင္ပါလို႔ အႀကံျပဳခ်င္ပါတယ္။
သီဟတုိး
"အပတ္စဥ္ထုတ္ ဧရာ၀တီဂ်နယ္ အတြဲ ၂ အမွတ္စဥ္ ၂ မွ ကူးယူေဖာ္ျပသည္။
No comments:
Post a Comment