တကယ္လား၊ အိပ္မက္လား

တကယ္လား၊ အိပ္မက္လား

1.1.2015

• 
• 

Details

Category: သူ႔အျမင္

Published on Tuesday, 30 December 2014 02:33

Written by အၿငိမ္းစားေက်ာင္းဆရာတစ္ဦး

ဒီမိုကေရစီပညာေရးေျပာင္းလဲမႈႀကီး၌ ဆရာ၏ အခန္းက႑ (The Role of Teachers in the Democratic Reform of Education) ဆိုၿပီး NNER အဖြဲ႕ကႀကီးမႉးက်င္းပတဲ့ပြဲကို ဒီဇင္ဘာလ ၂၉ ရက္ေန႔က ေတာ္ဝင္ႏွင္းဆီခန္းမ မွာျပဳလုပ္ခဲ့ပါတယ္။ ပြဲမစမီ တစ္ပတ္ေလာက္ကတည္းက Facebook ေပၚမွာ ဖိတ္စာေတြ႕လိုက္ရတယ္။ လူတိုင္း လြတ္လပ္စြာ တက္ေရာက္ႏိုင္တယ္လို႔လည္း ဖိတ္တယ္။ ဒီၾကားထဲက မိတ္ေဆြတစ္ဦးက ဖိတ္စာပါပို႔ၿပီး ေလးနက္ေစလိုက္ တာေၾကာင့္ အဲဒီပြဲကို မေရာက္ေရာက္ေအာင္ သြားဖို႔ ဆုံးျဖတ္လိုက္ပါတယ္။

NNER (National Network for Education Reform) အဖြဲ႕ဟာ သူတို႔တပ္ထားတဲ့ Reform ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္ အတိုင္း ျမန္မာႏိုင္ငံပညာေရးကို ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲႏိုင္ေရးအတြက္ ေနရာအႏွံ႔လိုက္ၿပီးေတာ့ "Brainstorming" လိုက္လုပ္ေပးေနတဲ့ အဖြဲ႕လို႔ပဲ ကၽြန္ေတာ္သုံးသပ္မိပါတယ္။ NNER အဖြဲ႕ရဲ႕ ပထမဆုံး လႈပ္ရွားတက္ႂကြတဲ့ ပညာေရးေဆြးေႏြး ပြဲႀကီးတစ္ခုကို အင္းစိန္ MIT မွာက်င္းပေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ႀကိမ္တက္ဖူးပါတယ္။ အဲဒီမွာလည္း ျမန္မာႏိုင္ငံ လက္ရွိ ပညာေရးဌာနကေတာင္ ဘယ္တုန္းကမွ စိတ္ကူးမထားတဲ့ အဖြဲ႕လိုက္ေဆြးေႏြးမႈေတြနဲ႔ ပညာေရးမွာ ဘာေတြ ျပဳျပင္ ေျပာင္းလဲ သင့္သလဲဆိုတာကို အေျဖရွာသြားႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။

အဲဒီတုန္းက အေျဖရွာျပသြားတာေတြကို အစိုးရထံတင္ျပၿပီး လိုက္လုပ္ႏိုင္တာ မလုပ္ႏိုင္တာ၊ အေကာင္အထည္ေဖာ္ႏိုင္ မေဖာ္ႏိုင္တာက တစ္ပိုင္းျဖစ္ေပမယ့္ ပုဂၢလိက က႑အေနနဲ႔ ပညာေရးမွာ ပူးေပါင္းၿပီး အေျဖရွာရင္ အႀကံေကာင္း ဉာဏ္ေကာင္းေတြ ရႏိုင္တယ္ဆိုတဲ့ အျမတ္ေတြကို အမ်ားႀကီးထုတ္ႏိုင္ခဲ့မယ္လို႔လည္း ယူဆပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အစိုးရဆိုတာနဲ႔ ပုံစံခြက္ထဲက ပညာရွင္ေတြရဲ႕ အ႐ိုးစြဲေနတဲ့စိတ္ဓာတ္ေတြကို ဘယ္ေတာ့ ေျပာင္းလဲႏိုင္မွာလဲ၊ ဘယ္ေလာက္ေျပာင္းလဲ ႏိုင္မွာလဲဆိုတာကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ထင္ပါတယ္ ၿပိဳင္တူတြန္း႐ုံနဲ႔ မလုံေလာက္ေတာ့ဘူး။ တြန္းေနတာကို ေရွ႕က ပိတ္ဆို႔ကာ ဆီးထားသူေတြကိုပါ ဖယ္ရွားဖို႔အခ်ိန္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ထင္ပါတယ္။

၂၉ ရက္ေန႔ ပထမေန႔ ေဆြးေႏြးပြဲမွာ ေဒါက္တာႏုႏုဝင္း၊ ေဒါက္တာ အာကာမိုးသူ၊ ဦးခင္ေမာင္ၾကင္တို႔ သုံးဦးက "Reflection on the teacher education system (basic and higher education) in Myanmar ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္ေအာက္မွ အေျခခံပညာ၊ အဆင့္ျမင့္ပညာ၊ ဆရာအတတ္သင္ပညာက႑ သုံးခုကို ခြဲျခားေဆြးေႏြး သြားတာကို သတိထားလိုက္မိပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ ေဆြးေႏြးပြဲေခါင္းစဥ္ကို ျပန္သုံးသပ္လိုက္မိတယ္။ " ဒီမိုကေရစီပညာေရးေျပာင္းလဲမႈႀကီး၌ ဆရာ၏ အခန္းက႑" လို႔ တပ္ထားပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေဆြးေႏြးတဲ့ ဆရာသုံးဦးကို သုံးသပ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေဒါက္တာ အာကာမိုးသူကလြဲရင္ ပုံစံ ခြက္နဲ႔ ႐ိုက္ထုတ္ထားျခင္းခံရသူေတြ ျဖစ္ေနတာကို ေတြ႕ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဆိုလိုတာက ပုံစံခြက္ထဲကေန အဝိုင္းနဲ႔ ထုတ္ေပး လိုက္တဲ့ ခြက္႐ိုက္ပုံသြင္းေတြဟာ ေလးေထာင့္ ဘယ္ေတာ့မွ ျဖစ္မလာႏိုင္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ ကၽြန္မတို႔ဟာ ေလးေထာင့္ေတြပါလို႔ ေျပာေနလည္း လူရယ္စရာျဖစ္ေနပါလိမ့္မယ္။

ေနာက္တစ္ခ်က္က "ဒီမိုကေရစီပညာေရး" ဆိုတာကို ေျပာသြားႏိုင္တာ ေဒါက္တာ အာကာမိုးသူ တစ္ဦးပဲရွိတယ္။ သူက နည္းပညာရဲ႕ အခန္းက႑ကို နည္းနည္းေလးထည့္ေဆြးေႏြးသြားလို႔ ဒီလိုေျပာလိုက္ရတာပါ။ သူေျပာလို႔လည္း ဒီမိုကေရစီ ပညာေရးဆိုတာ နည္းနည္းေလး ဆက္စပ္သလိုလို ရွိသြားရတယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ သူက နည္းပညာမပါဘဲ မေအာင္ျမင္ႏိုင္ဘူး လို႔ေျပာသြားတယ္။ ဆရာေတြက ေက်ာင္းသားေတြထံက ျပန္လည္သင္ယူရမယ့္အခ်ိန္လို႔လည္း ေထာက္ျပသြားတယ္။ ပညာေရးမွာ ေခတ္သုံးေခတ္ လႈိင္းသုံးလႈိင္းကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရင္ဆိုင္ေနရတယ္ဆိုတာလည္း ကၽြန္ေတာ္ လက္ခံတယ္။

ပထမလႈိင္းက လူႀကီးေတြ လူငယ္ေတြကို ပညာေပးတဲ့ေခတ္၊ ဒုတိယလႈိင္းက သင္ယူသူအခ်င္းခ်င္း ပညာျပန္ေပးတဲ့ေခတ္၊ တတိယလႈိင္းက လူငယ္ေတြက လူႀကီးေတြကို ျပန္ၿပီး ပညာေပးတဲ့ေခတ္လို႔ဆိုပါတယ္။ ဆရာေျပာတဲ့ စကားကို ေရွ႕ဆုံး တန္းမွာထိုင္ေနတဲ့ လူႀကီးေတြကေတာ့ သေဘာက်မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ သူတို႔ အားလုံးဟာ ပညာေရး ဆိုတာ ပထမလႈိင္းထဲမွာ ကူးခတ္ေနရတာကို ေပ်ာ္ေမြ႕ေနၾကသူေတြ ျဖစ္ေနလို႔ပါပဲ။

ပညာေရးဆိုတာ သင္ၾကားသူဆရာရွိရမယ္ဆိုတဲ့ ဝါဒကို လက္ကိုင္ထားလြန္းတဲ့ ႏိုင္ငံေတြဟာ ေခတ္မမီေတာ့တာေၾကာင့္ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရး လမ္းေၾကာင္းကိုလိုက္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနၾကတာ ၾကာပါၿပီ။ ဆရာဆိုတာ သင္ၾကားသူ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ဆရာဆိုတာ လမ္းၫႊန္သူျဖစ္လာၿပီဆိုတာကို မ်က္ေျခမျပတ္ဖို႔ လိုလာပါၿပီ။

ဒီေန႔ေဆြးေႏြးပြဲမွာ အားလုံးေရွာင္ၿပီးေဆြးေႏြးသြားတဲ့ အခ်က္ႏွစ္ခ်က္ရွိတာေတြ႕ရပါတယ္။ အဲဒါေတြကေတာ့

၁။ ဒီမိုကေရစီပညာေရးမွာ အေလးထားသင္ၾကားသင့္တဲ့ နည္းပညာအခန္းက႑

၂။ ဆရာေတြရဲ႕ ကိုယ္က်င့္တရားဆိုင္ရာ အခန္းက႑ ေတြပဲျဖစ္ပါတယ္

ဒီမိုကေရစီပညာေရးမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကေလးေတြကို ကိုယ္သင္ခ်င္တဲ့ အခ်ိန္မွာ၊ ကိုယ္သင္ခ်င္တဲ့ ဘာသာရပ္ကို၊ ကိုယ္သင္ ခ်င္တဲ့သူနဲ႔ ကိုယ္သင္ခ်င္တဲ့ေနရာမွာ သင္ၾကားပိုင္ခြင့္ရွိေရးကို အေလးထား ေဆြးေႏြးသင့္ပါတယ္။ ႏိုင္ငံတကာမွာ အဲဒီလို သင္ယူခြင့္ရဖို႔ နည္းပညာကို အားကိုး အားထားျပဳေနၾကရပါတယ္။

ဒီေန႔ေဆြးေႏြးပြဲမွာ ရည္႐ြယ္ခ်က္ေတြက လက္ရွိဆရာအတတ္သင္ပညာေရး (အေျခခံနဲ႔ အဆင့္ျမင့္) ကိုသုံးသပ္ျခင္း၊ ဆရာ အတတ္သင္ပညာေရးရဲ႕ သင္႐ိုးေတြကို သုံးသပ္ျခင္း၊ ဆရာေတြကို သင္ယူႏိုင္ခြင့္ရဖို႔ နည္းလမ္းမ်ား ရွာေဖြျခင္း၊ ဆရာေတြရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္နဲ႔ ပညာေရးဆိုင္ရာ လြတ္လပ္ခြင့္၊ ပညာေရးျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရးမွာ စိန္ေခၚမႈေတြကို ဆရာေတြ ေက်ာ္လႊားႏိုင္ေရးစတာေတြကို ဦးတည္ေဆြးေႏြးသြားမယ္လို႔ အၾကမ္းဖ်င္း သိရပါတယ္။

ဒါေပမဲ့ ပထမေန႔ နံနက္ပိုင္းေဆြးေႏြးပြဲကေတာ့ အဲဒီအခ်က္ေတြနဲ႔ နည္းနည္းေလး အံေခ်ာ္သလိုျဖစ္ေနတာေတြ႕ ရတယ္။ ပိုဆိုးတာက ေမးခြန္းေမးသူေတြကထေမးၿပီး ျပန္ေျဖရတဲ့ က႑ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေန႔ေဆြးေႏြးပြဲမွာ ေဆြးေႏြးသူ သုံးဦးစလုံးဟာ အာဏာပိုင္ေတြ မဟုတ္ဘူး။ အစိုးရေတြမဟုတ္ဘူး။ ေမးခြန္းေတြ ေမးပါလို႔ဆိုလိုက္ရင္ ျမန္မာထုံးစံအတိုင္း နစ္နာခ်က္ေတြ၊ အဆင္မေျပတာေတြ၊ သူတို႔တစ္သက္လုံး ေျပာမရခဲ့တာေတြကို အခြင့္အေရးတစ္ခုအေနနဲ႔ ထၿပီးေဆြးေႏြးၾကပါေတာ့တယ္။ ခုေဆြးေႏြးတဲ့သူေတြဟာ ဘယ္သူေတြလဲ၊ ငါတို႔ ဘာကို ဦးတည္ေဆြးေႏြးသင့္သလဲဆိုတာ အခန္းထဲစဝင္ကတည္းက ေပးေဝလိုက္တဲ့ စာ႐ြက္ေလးေတြကိုေတာ့ ေက်ညက္ေအာင္ ဖတ္ထားဖို႔လိုမယ္ထင္ပါတယ္။ အဲဒီလိုမွမဟုတ္ဘဲ ေဆြးေႏြးသူေတြက ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈေတြကို ေန႔ခ်င္းညခ်င္း အေကာင္အထည္ေဖာ္ေပးႏိုင္သူေတြလိုလို ငိုၿပီးတိုင္တာမ်ိဳးေတြ လုပ္ေနရင္ ဦးတည္ခ်က္ေပ်ာက္သြားႏိုင္ပါတယ္။

အခမ္းအနားကို ႂကြေရာက္ေတာ္မူလာတဲ့ ျပည္သူ႕လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ႀကီး ေဒၚစႏၵာမင္းကေတာ့ မစားရဝခမမ္း ဆရာေတြလစာကို အံ့ၾသစရာေကာင္းေလာက္ေအာင္တိုးလာဖို႔ သူတို႔ေဆာင္႐ြက္ေနေၾကာင္း ေခၽြးသိပ္သြားပါတယ္။ မၾကာခင္ ကုန္ေတာ့မယ့္ အစိုးရသက္တမ္းမွာ ေဒၚစႏၵာမင္းရဲ႕ ပါးစပ္အေဟာင္းသားျဖစ္သြားေအာင္ ဆရာေတြကို လစာတိုးေပးမယ္ ဆိုတာ တကယ္လား၊ အိပ္မက္လားဆိုတာကိုေတာ့ ေစာင့္ၾကည့္ရေပလိမ့္မယ္။