ပညာ​တတ္တ​စ​္ေ​ယာက္ရဲ​႕ စကား​ေျ​ပာ​အႏ​ု​ပညာ

ပညာ​တတ္တ​စ​္ေ​ယာက္ရဲ​႕ စကား​ေျ​ပာ​အႏ​ု​ပညာ 

1.1.2015

Category: သူ႔အျမင္

Published on Thursday, 01 January 2015 02:45

Written by ေက်ာ္ဗလ

အကယ္ဒမီ ေပးတဲ့ေန႔က စႏၵယားတင္ဝင္းလႈိင္တစ္ေယာက္ ေတာေရာက္ ေတာင္ေရာက္ေျပာတာကို ခ်ီးက်ဴး ေနတဲ့သူေတြက ခ်ီးက်ဴး၊ ဒီလိုပြဲမ်ိဳးမွာ မဆိုင္တာေတြ ထည့္ေျပာတာကို ရဲရဲေတာက္လို႔ သတ္မွတ္ေနၾကတာေတြကို Facebook စာမ်က္ႏွာ ေတြေပၚမွာ ဖတ္ေနရေတာ့ ဒီကေန႔ ဘာကိုစံထားၿပီး သူရဲေကာင္းအျဖစ္ သတ္မွတ္ေနၾကသလဲဆိုတာကို နည္းနည္းေတာင္ သံသယဝင္လာမိပါတယ္။

စႏၵရားတင္ဝင္းလႈိင္ရဲ႕ ေျခေျချမစ္ျမစ္ ႏွစ္ႏွစ္ကာကာဆိုတဲ့ ႐ုပ္သံထုတ္လႊင့္ခ်က္ကို ၾကည့္ဖူးသူတိုင္း သူဘယ္လိုလူဆိုတာ သိၾကပါလိမ့္မယ္။ ဒီႏွစ္အကယ္ဒမီပြဲမွာ အေကာင္းဆုံးဂီတဖန္တီးဆုကို ရတယ္ဆိုေတာ့ ဝမ္းသာမိတယ္။ ဒါေပမဲ့ ၁၄ မိနစ္ေလာက္ ေျပာခ်င္တာေတြ ေတာင္ေရာက္ ေျမာက္ေရာက္ ေျပာေနခ်ိန္မွာ ေအာက္ကလည္း အသံေသး၊ အသံေၾကာင္ေတြနဲ႔ ဆူညံစြာေအာ္၊ ဟာသ သ႐ုပ္ေဆာင္ ေဇာ္ေဇာ္ေအာင္ကလည္း ေရပုလင္းတက္ေပး (ေပးတာ႐ိုး႐ိုးေပးတာမဟုတ္ဘူးဆိုတာ သိထားေစခ်င္တယ္) ဝိုင္းဟားၾကနဲ႔ အေတာ္ေလး ႐ုပ္ပ်က္ဆင္း ပ်က္ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ အခမ္းအနားမႉးႏွစ္ ေယာက္က ေနာက္အစီအစဥ္ေတြရွိေသးလို႔ပါဆိုၿပီး အတင္းေမာင္းခ်ယူရတဲ့ အျဖစ္ဟာ အကယ္ဒမီဆုရသူေတြထဲမွာ အသက္ အႀကီးဆုံး၊ ပညာအႀကီးဆုံး လူႀကီးတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ကေတာ့ အလြန္ရွက္ဖြယ္ေကာင္းတဲ့ အျဖစ္တစ္ခုပဲလို႔ ဆိုရပါလိမ့္မယ္။ ျမန္မာ့ အကယ္ဒမီသမိုင္းမွာ ႐ုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္အျဖစ္ဆုံး ကိုယ္ရည္ေသြးမႈနဲ႔ ဝိုင္းအဟားခံရဆုံး အျဖစ္အပ်က္တစ္ခုလည္း ျဖစ္မယ္ထင္ပါတယ္။

လူတိုင္းဟာ ဘယ္မွာပဲစကားေျပာေျပာ သက္ဆိုင္တာေတြကို ေျပာမွ သဘာဝက်ပါလိမ့္မယ္။ မိုက္ခ႐ိုဖုန္းကိုင္ခြင့္ရၿပီး ေျပာေရး ဆိုခြင့္ရလိုက္တာနဲ႔ ငါေျပာခ်င္တာ ေျပာလိုက္မကြဆိုတာကေတာ့ ပရိသတ္ကို ေစာ္ကားသလို ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ဥပမာ မဂၤလာအခမ္းအနားမွာ လူႀကီးတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ မဂၤလာစကား ေျပာၾကားေပးပါလို႔ ေတာင္းဆိုျခင္းခံရရင္ ေကာင္မေလးက အိမ္ေထာင္မက်ခင္ ရည္းစားမ်ားတာေတြ၊ သူ႕ အေမ အက်င့္မေကာင္းတာေတြ၊ အေဖကလည္း အရက္သမားဆိုေတာ့ သတိ ထားသင့္တယ္ဆိုတာေတြကို မဂၤလာပြဲမွာ ေလၽွာက္ေျပာေနလို႔ သင့္မွာလားဆိုတာ စဥ္းစားေပးၾကေစလိုပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ ဒီႏွစ္အတြင္း က်င္းပျပဳလုပ္သြားတဲ့ သုတစြယ္စုံ စာေပဆုပြဲကို တက္ခဲ့ပါတယ္။ အခမ္းအနားမွာ "ဆုရသူမ်ား ကိုယ္စား ေက်းဇူးတင္ အမွာစကား ေျပာၾကားေပးပါရန္" ဆိုၿပီး အခမ္းအနားမႉးက ေၾကညာတယ္။ ဆုရ စာေရးဆရာေတြ ကိုယ္စား စာေရးဆရာႀကီးတစ္ေယာက္က စကားတက္ေျပာတယ္။ သူေျပာတဲ့ စကားေတြက အားလုံးကို ကိုယ္စားျပဳတာ တစ္လုံးမွ မပါဘူး။ သူဘယ္ေလာက္ေတာ္ေၾကာင္း၊ တတ္ေၾကာင္း၊ သူဆုရတဲ့စာအုပ္ကို သူဘယ္ေလာက္ ႀကိဳးပမ္းေရးထား ရေၾကာင္းစတာေတြနဲ႔ သူ႕အေၾကာင္း၊ သူ႕စာအုပ္အေၾကာင္းတစ္ခုတည္းကို ေတာက္ေလၽွာက္ ေျပာသြားတာ တစ္ဦးတည္း ၄၅ မိနစ္ေလာက္ၾကတယ္။ အခမ္းအနားမႉးက ဆုရသူမ်ားကိုယ္စား ေက်းဇူးတင္စကားကို ေတာင္းဆိုတယ္။ သူက ကိုယ္ေျပာ ခ်င္တာ ကိုယ္ရည္ေသြးေျပာတယ္။ က်န္တဲ့ဆုရသူေတြကို ဘာတစ္ခုမွ ကိုယ္စားမျပဳဘဲ၊ ဆုေပးတဲ့ အဖြဲ႕ကိုလည္း ေက်းဇူးမတင္ဘဲ ကိုယ္ေျပာခ်င္တာေတြ ၄၅ မိနစ္ေလာက္ ေျပာတာကို ေအာက္ကလူေတြ သည္းခံနားေထာင္ ေနၾကရတယ္။ ဒါမ်ိဳးေတြကို ကၽြန္ေတာ္တို႔က ေတာ္လွပါတယ္၊ သင့္ျမတ္လွပါတယ္ဆိုၿပီး ဝိုင္းဝန္းခ်ီးက်ဴး ေပးေနရင္ ဘယ္ေနရာမွာမဆို အတၱႀကီးစြာနဲ႔ ငါေျပာခ်င္တာ ေျပာလို႔ရတယ္ဆိုတာ ေထာက္ခံေပးရာ ေရာက္သြားပါလိမ့္မယ္။

ဒီေနရာမွာ ကြယ္လြန္သြားၿပီျဖစ္တဲ့ ဆရာမႀကီး ေဒၚျမင့္ျမင့္ခင္ကို အလြန္သတိရမိပါတယ္။ ဆရာမႀကီး သဘာပတိ လုပ္ရတဲ့ ပြဲေတြကို ကၽြန္ေတာ္တက္ဖူးပါတယ္။ ဆရာမႀကီးကေတာ့ ျပတ္တယ္။ အဲဒီလို မဆိုင္တာေတြ ေလၽွာက္ေျပာေနတဲ့သူေတြ၊ ေလၽွာက္ၿပီး မဆီမဆိုင္ ေမးေနသူေတြဆိုရင္ ေကာင္းေကာင္း ႏွိပ္ကြပ္တယ္။ မဆိုင္တာေတြမေျပာပါနဲ႔။ ထိုင္လိုက္ပါဆိုၿပီး ေတာ့ေတာင္ ေျပာင္ေျပာင္တင္းတင္း သတိေပးတတ္တယ္။ ဆရာမႀကီးလို အရည္အခ်င္းရွိသူေတြ ႀကီးၾကပ္တဲ့ပြဲေတြဆိုရင္ အလြန္ စိတ္ခ်မ္းသာရတယ္။ ပြဲတိုင္းေက်ာ္ ေလၽွာက္ေအာ္ေနတဲ့သူေတြ သိပ္ၿပီးမထရဲၾကဘူး။ ဆရာမႀကီးက ခ်က္က် လက္က် ေျပာႏိုင္ဆိုႏိုင္သူေတြကို ေထာက္ခံတယ္။ မွားေနရင္ေတာင္ ေထာက္ေပးတယ္။ အေျခအျမစ္မရွိ လူတြင္က်ယ္လုပ္ခ်င္တဲ့ သူေတြကေတာ့ ဆရာမႀကီးေဝဖန္ေထာက္ျပတာကို ေကာ့ေနေအာင္ ခံရတတ္တယ္။

လူေတြက အသက္ေတြႀကီးလာ၊ အ႐ြယ္ေတြရလာရင္ ကိုယ္ေလ့လာဖတ္မွတ္ထားတာေတြကို အရမ္းျပခ်င္ ေျပာခ်င္ လာတတ္ ပါတယ္။ အခ်ိဳ႕လည္း အထီးက်န္ စြန္႔ပယ္ထားျခင္း ခံရခ်ိန္မွာ ေျပာခ်င္ဆိုခ်င္ ထုတ္ေဖာ္ခ်င္တာေတြ အမ်ားႀကီးရွိတတ္ တယ္။ အကယ္ဒမီပြဲမွာ ကိုတင္ဝင္းလႈိင္က ပထမဆုံး ဆုလက္ခံရယူသူ။ သူ႕ေနာက္မွာ အစီအစဥ္ေတြ အမ်ားႀကီးရွိေသးတယ္။ အားလုံးဟာ ဒီေခတ္မွာ တက္သုတ္႐ိုက္ၿပီး သူ႕အစီအစဥ္နဲ႔သူ လႈပ္ရွားၾကရတယ္။ ကိုယ္ေျပာတဲ့ေနရာက အမ်ားနဲ႔ဆိုင္တဲ့ အခမ္းအနား။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ personal ခံစားခ်က္ေတြကို ထုတ္ေဖာ္ရမယ့္အခ်ိန္လား။ ဒီေနရာဟာ အမ်ားျပည္သူေတြ အာ႐ုံစိုက္ေနခ်ိန္ျဖစ္တာေၾကာင့္ ငါကေတာ့ ႏွိပ္လိုက္မကြ၊ ေဆာ္လိုက္မကြဆိုၿပီး လုပ္ခ်င္ရင္လည္း မာစတာဘြဲ႕ရထားတဲ့ လူေတာ္ႀကီးတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ အဂၤလန္က စာၾကည့္တိုက္ႀကီးမွာ စာအုပ္ေတြ သြားဖတ္ထားသူ တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ပညာသားပါပါ၊ အစီအစဥ္က်က်၊ ေျပာႏိုင္ေအာင္ မႀကိဳးစားသင့္ဘူးလား။ ခုေတာ့ ေတာေရာက္ ေတာင္ေရာက္ကို လူေတြက ဘာေတြေျပာလို႔ ေျပာမွန္းလည္းမသိ၊ ေနာက္တစ္မွ Facebook ေပၚကေန သူရဲေကာင္းဘြဲ႕တပ္ၿပီးသူေျပာတာေတြကို တင္ေပးသူေတြက တင္ေပးတာ ဖတ္ၿပီးမွ "ေအာ္ ဒါေတြ ေျပာေနပါလား" ဆိုၿပီး သေဘာေပါက္ၾကေတာ့တယ္။

ကိုတင္ဝင္းလႈိင္ဟာ ေျခေျချမစ္ျမစ္ ႏွစ္ႏွစ္ကာကာမွာလည္း သူေျပာခ်င္ရာေတြ ေလၽွာက္ေျပာတတ္ပါတယ္။ ေတာေရာက္ ေတာင္ေရာက္တဲ့ စကားေတြကို သူကိုယ္တိုင္ ျပန္ဖာေထးၿပီး သီခ်င္းကိုျပန္တီးေပးရတာေတြလည္း အမ်ားႀကီးရွိခဲ့ဖူးတယ္။ ခုေတာ့ အကယ္ဒမီရလိုက္ခ်ိန္မွာ ခံစားခ်က္ေတြက ရင္ထဲမွာ အလုံးတက္ေဆာင့္ၿပီးေတာ့ အျပင္ကို အဆမတန္ လၽွံထြက္ လာတာကို သတိ၊ အသိ၊ ပညာေတြနဲ႔ မထိန္းဘဲ"ကၽြန္ေတာ္ ရွင္ေပါလုေက်ာင္းသား ျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ မဟာဝိဇၨာ (ဂုဏ္ထူး) ျဖစ္ပါတယ္" ဆိုၿပီး ေနာက္ဆုံးပိတ္ ေႂကြးေၾကာ္ကာ စင္ေပၚကဆင္းသြားပုံကေတာ့ အကယ္ဒမီသမိုင္းမွာ မွတ္ တမ္းတစ္ခုေတာ့ ျဖစ္ခဲ့မွာ ေသခ်ာပါတယ္။