ဤမီးတုိင္
- Details
- Category: ၀တၳဳတို
- Published on Sunday, 15 September 2013 12:44
- Written by ေရႊရင္ႏွစ္ (ၿမိဳ႕သာ)
ပညာသည္
မီးအလွ်ံႏွင့္တူ၍ ပညာေပးေဝသူသည္ မီးတုိင္ႏွင့္တူသည္။
ဆီမီးတစ္တုိင္တည္းျဖင့္ ေနာက္ထပ္အလင္းေတာက္မ်ားစြာအား ေနရာအႏွံ႔တြင္
ထြန္းလင္းေတာက္ပေစႏုိင္သည္။
မီးတုိင္တုိ႔သည္ မိမိအလင္းမွ ဆင့္ပြားလင္းလပ္ေနေသာ မီးေတာက္တုိ႔အား
ပီတိမ်ားစြာႏွင့္ ေငးၾကည့္ ရင္း မိမိကုိယ္တုိင္မီးေတာက္၏
ဝါးၿမိဳတုိက္စားခံရမႈကုိလည္းေကာင္း၊ မိမိဝန္းက်င္သုိ႔ စီးဆင္းပ်ံ႕ႏွံ႔သြား
ေသာ အပူစီးေၾကာင္းမ်ားကုိလည္းေကာင္း ေမ့ေလ်ာ့ရင္းျဖင့္ ….
* * *
စက္ဘီးကုိ ခပ္ေသးေသးၿခံဝင္းေလးထဲသုိ႔ ေကြ႕ဝင္လုိက္သည္ႏွင့္
ကၽြန္မတို႔သူငယ္ခ်င္းမ်ားအားလုံးကုိ တစ္စုတစ္ေဝးတည္း ေတြ႕လုိက္ရသည္။
အၾကည့္မ်ားက ေႏြးေထြးၾကေသာ္လည္း ႀကိဳဆုိမႈက တိတ္ တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ ရွိေနသည္။စက္ဘီးေပၚမွဆင္း၍ အိမ္ေလးထဲသုိ႔ လွမ္းဝင္လုိက္ေသာအခါ ေဒါက္တာ သူငယ္ခ်င္းက အၿပံဳးႏြမ္း ႏြမ္းျဖင့္ ထလာ၍ ႀကိဳသည္။ ထုိသူငယ္ခ်င္းကုိ ကၽြန္မ တုိးတိတ္စြာ … "ငါ နည္းနည္းေနာက္က်သြား တယ္ဟာ…နယ္မွာဆုိေတာ့ သတင္းစာေရာက္တာကလည္း ေနာက္က်တယ္ေလ… သိသိခ်င္း ထြက္ လာေပမယ့္ …"
ကၽြန္မအသံကတုန္ကယင္ နစ္ဝင္သြားသည္။ ခ်က္ခ်င္းစုအုိင္လာေသာ မ်က္ရည္မ်ားကုိ မ်က္ေတာင္ တဖ်တ္ဖ်တ္ျဖင့္ ထိန္းေနရသည္။ သူငယ္ခ်င္းမ်က္ႏွာကလည္း ပုိမုိညွိဳးလ်သြားကာ…. "ငါလည္းအစြမ္း ကုန္ ႀကိဳးစားပါတယ္ … ငါ့ဆရာႀကီးေတြ အကူအညီနဲ႔ေရာေပါ့… ဒါေပမယ့္….ဆရာမႀကီးအေျခအေန က မီးစာကုန္ ဆီခန္းေနၿပီဆုိေတာ့…"
ကၽြန္မ မ်က္လုံးမ်ားက ဘုရားစင္ေအာက္ စားပဲြေလးတစ္လုံးေပၚတြင္ ေထာင္ထားေသာ ကၽြန္မတုိ႔၏ ငယ္ဆရာေက်းဇူးရွင္ဆရာမႀကီး၏ ဓာတ္ပုံႀကီးဆီသုိ႔ ေရာက္သြားသည္။ ထုိဓာတ္ပုံႀကီးေရွ႕တြင္ ထြန္း ထားေသာဖေယာင္းတုိင္ မီးေတာက္ကေလးက ေလၿငိမ္ေနတာေၾကာင့္ ၿငိမ္သက္စြာ ေတာက္ပေန သည္။
ကၽြန္မ ထုိေနရာသုိ႔ ေလွ်ာက္သြားမိသည္။ ေမတၱာရိပ္လႊမ္းႏူးညံ့စြာ စူးရွေသာ မ်က္ဝန္း..ျပတ္သား ထက္ျမက္ေသာ္လည္း ေအးျမၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ၿပံဳးတတ္ေသာႏႈတ္ခမ္း …
သတိလက္လြတ္ႏွင့္ ႏွေျမာတသစြာ ေငးၾကည့္ေနဆဲမွာပဲ ဓာတ္ပုံထဲမွ မ်က္ဝန္းမ်ားက ပုိမုိလင္းလက္ လာသလုိလုိ .. ႏႈတ္ခမ္းမ်ား တရြရြလႈပ္ခတ္လာသလုိ ထင္လာရသည္။ ဆရာမႀကီးသည္ ကၽြန္မရင္ထဲ တြင္ ျပန္လည္ရွင္သန္လာသည္။
ဆရာမႀကီး၏ဓာတ္ပုံအား ႐ုိေသညြတ္က်ဳိးစြာ ရွိခုိးကန္ေတာ့မိခ်ိန္မွာေတာ့ ကၽြန္မ၏ႏွလုံးအိမ္သည္ လွပ္ကနဲလႈိက္ဖုိ၍ သည္းသည္းထန္ထန္ ငုိေႂကြးလုိက္မိေတာ့သည္။
* * *
'ပန္းမ်ဳိးတစ္ရာတုိ႔ ဖူးပြင့္ေဝဆာရာ ေက်ာင္းမဟာ' ဟုဆုိလွ်င္
ကၽြန္မတို႔ၿမိဳ႕မွလူမ်ားက ဆရာမႀကီး ေဒၚျမသင္း၏ေက်ာင္းကုိ ေျပးျမင္တတ္ၾကသည္။ဆရာမႀကီး ေဒၚျမသင္း၏ အမွတ္ (…) အ.ထ.က သည္သဘာဝပန္းတုိ႔ လန္းစြင့္ရာ လူသားပန္းတို႔ လွ်မ္းတင့္ရာ တကယ့္ပန္းဥယ်ာဥ္တစ္ခုပဲ ျဖစ္၏။ ထုိေက်ာင္းသည္ စည္းကမ္းေကာင္းေသာ၊ လူခၽြန္ လူမြန္မ်ား ေမြးထုတ္ေပးေသာ ေမြးထုတ္ေပးေသာ စံျပေက်ာင္းအျဖစ္ ေက်ာ္ၾကားသကဲ့သုိ႔ ဆရာမႀကီး ကုိလည္း ေက်ာင္းအုပ္ခ်ဳပ္ေရး၊ ေကာင္းသူ၊ စည္းကမ္းျဖင့္လူေတာ္မ်ားကုိ ပုံေလာင္း၍ လူေကာင္းမ်ား အားေတာ္ေအာင္ ပ်ဳိးေထာင္ေပးသူအျဖစ္ အားလုံးက ေလးစားခ်ီးက်ဴးၾက၏။
ဆရာမႀကီးသည္ သက္ရွိ၊ သက္မဲ့တုိ႔အား ေစတနာေကာင္းျဖင့္လုိရာသုိ႔ ပုံေဖာ္ႏုိင္သူ ဗိသုကေကာင္း တစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ သူမလက္ထက္တြင္ သက္မဲ့ေက်ာင္းဝင္းအား စနစ္က်ေအာင္ ဦးစြာျပင္သည္။ အၿမဲသန္႔ရွင္းသပ္ရပ္ေနေသာ ေက်ာင္းဝင္းထဲတြင္ အရိပ္ရပင္မ်ား၊ အလွစုိက္ပန္းပင္မ်ား၊ ေက်ာင္းစုိက္ ပ်ဳိးခင္း၊ ေက်ာင္းအားကစားကြင္းတုိ႔ျဖင့္ စနစ္တက်ရွိေနေစသည္။ ေက်ာင္းေဝယ်ာဝစၥမ်ားကုိ လုပ္ ေဆာင္ေနၾကေသာ အသင္းေလးသင္းကလည္း ပန္းခင္းၾကားမွ ပ်ားပိတုန္းမ်ားကဲ့သုိ႔ လူးလာေခါက္တုံ႔ ႏွင့္တက္ႂကြစြာလႈပ္ရွားေနၾကသည္။ မိဘဆရာအသင္း ႏွစ္ပတ္လည္ ဆုႏွင္းသဘင္တြင္အသင္းဆု တစ္ဆု ပါဝင္ေသာေၾကာင့္ ယွဥ္ၿပိဳင္စိတ္ႏွင့္ ႀကိဳးစားေနၾကျခင္းျဖစ္သည္။
သက္မဲ့တုိ႔အားျပဳျပင္ရာတြင္ ေသသပ္လွပစြာ ဖန္တီးႏုိင္ခဲ့ေသာ ဆရာမႀကီးသည္ သက္ရွိတုိ႔အား ကုိင္တြယ္ရာ၌လည္း ကၽြမ္းက်င္ပုိင္ႏုိင္ခဲ့သည္။
စ႐ုိက္အမ်ဳိးမ်ဳိး၊ ပုံသဏၭာန္၊ စိတ္ထားအမ်ဳိးမ်ဳိးရွိေသာ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားအား မိမိလုိခ်င္ေသာစည္း ကမ္းေဘာင္မ်ား မခ်မွတ္မီ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ား၏ ဘဝရပ္တည္မႈ ဆႏၵျပည့္လုိအင္ကုိ အရင္ဆုံးျဖည့္ တင္းေပးခဲ့သည္။ ထုိအခါမွ မိမိဘက္သုိ႔ ေပ်ာင္းညႊတ္လာေသာ စိတ္မ်ားကုိ စည္းကမ္းခ်မွတ္ေသာ အခါ အလြယ္တကူ လုိက္နာလာၾကသည္။
ဆရာ၊ ဆရာမမ်ား၏အဝတ္အစား၊ အေနအထုိင္၊ လုပ္ငန္းခြင္စည္းကမ္း၊ ေက်ာင္းသူ၊ ေက်ာင္းသား မ်ား၏ အဝတ္အစား၊ အေနအထုိင္၊ ယဥ္ေက်းမႈ၊ ေက်ာင္းစည္းကမ္း၊ အတန္းစည္းကမ္း တုိ႔ကုိ တစ္ ေျပးညီ တင္းၾကပ္စြာသတ္မွတ္ကာ အၿပံဳးျဖင့္ေဆာင္ရြက္၍ အလုပ္ျဖင့္ျပတ္သားခဲ့သည္။ 'ေျပာလွ်င္ၿပံဳး ၍ လုပ္လွ်င္ျပတ္' လွ်င္အဲဒါ ေဒၚျမသင္းဟု ဆရာမႀကီးကြယ္ရာတြင္ ခ်စ္စႏုိးကင္ပြန္းတပ္ခဲ့ၾကသည္။ အျပစ္ရွိသူအား ဒဏ္ေပး႐ုံသာမဟုတ္ ထူးခၽြန္သူအား ဆုေပးခ်ီးျမႇင့္ျခင္းကုိပါ ေဆာင္ရြက္သူျဖစ္ျခင္း ေၾကာင့္ ဆရာမႀကီးအားတစ္ဖက္သတ္ မည္သူမွ်အျပစ္မေျပာခဲ့ၾကပါ။
'ေက်ာင္းေနေပ်ာ္၍ စာေတာ္ရမည္' ဟူေသာမူကုိ ဆရာမႀကီးက အႏွစ္သာရျပည့္စြာ က်င့္သုံးသည္။ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားအေနျဖင့္ နိစၥဓူဝ လုပ္ကုိင္ေနရသည့္ အလုပ္ျဖစ္သည့္အျပင္ အနာဂတ္ႏုိင္ငံေတာ္၏ သက္ရွိရတနာမ်ားအား ပ်ဳိးေထာင္ေပးရေသာ အလုပ္ျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ား၏ လုပ္ငန္း ခြင္ စိတ္ေပ်ာ္ရႊင္မႈသည္ အေရးအပါဆုံးျဖစ္သည္ဟု ယုံၾကည္သည္။ ေစတနာ၊ ေမတၱာမ်ားျဖင့္ ရက္ ယွက္ထားေသာ လုပ္ငန္းခြင္သဘာဝကုိ ေဒါသမ်ား၊ မာန္မာနမ်ား၊ ဣႆာ မစၧရိယမ်ား၊ မနာလုိဝန္တုိ မႈမ်ားႏွင့္ ျပည့္လွ်မ္းေနလ်က္ နစ္နာဆုံး႐ႈံးရသည္မွာ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားကုိယ္တုိင္သာ မဟုတ္၊ ေက်ာင္းသာမဟုတ္၊ ႏုိင္ငံေတာ္ပါျဖစ္သည္ဟု ကၽြန္မမူလတန္း ေက်ာင္းအုပ္လုပ္မည္ဆုိေသာအခါ ဆရာမႀကီးက ၾသဝါဒေပးဖူးသည္။
ေက်ာင္းသားမ်ားကုိ ခ်မွတ္ေသာစည္းကမ္းဆုိသည္မွာ မလႈပ္မရွားႏုိင္တုပ္ေႏွာင္ေသာႀကိဳး မျဖစ္ေစရ၊ အႏၲရာယ္မွ ကာကြယ္ေသာ 'စည္း' သာျဖစ္ရမည္။ 'စာ ကုိလည္းသင္၊ လူလည္းျပင္၊ ဘဝတြင္လည္း ေအာင္ျမင္ေစ' ဟူေသာ ေဆာင္ပုဒ္သည္ ဆရာမႀကီး၏ ေဆာင္ပုဒ္မ်ားမွတစ္ခုျဖစ္သည္။ ဆရာမႀကီး သည္ မိမိေက်ာင္းမွကေလးမ်ားအား ကာယ၊ ဉာဏ၊ စာရိတၱတည္းဟူေသာ ဘဝေအာင္ျမင္မႈ၏ စြမ္း ရည္သုံးရပ္ကုိ အေျခတည္ေပးေလ့ရွိသည္။ ထုိအေျခခံေကာင္းမ်ားျဖင့္ ဘဝတြင္လည္း ေအာင္ျမင္ဝင့္ ထည္ေနေစခ်င္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ တစ္ေက်ာင္းလုံးတစ္ပတ္လွ်င္ ဖြံ႕ၿဖိဳးေရးအတြက္ တစ္ရက္သတ္ မွတ္၍ စာေပ၊ ဂီတ၊ ပန္းခ်ီ၊ ကာယတုိ႔ကုိ သူ႔ဆႏၵအလုိက္ ေပ်ာ္ရႊင္တက္ႂကြစြာ လႈပ္ရွားေစသည္။
ဆရာမႀကီး၏ လုပ္ေဆာင္ခ်က္မ်ားေၾကာင့္ ဆရာမႀကီးလက္ထက္တြင္ ဆရာဝန္၊ အင္ဂ်င္နီယာဟူ ေသာ အတတ္ပညာရွင္မ်ားသာမက အားကစားဘက္တြင္ ထူးခၽြန္ေသာႏုိင္ငံ့ဂုဏ္ေဆာင္ အားကစား သမား ပါရမီရွင္မ်ား၊ အႏုပညာဘက္တြင္ ထူးခၽြန္ေသာလွ်မ္းလွ်မ္းေတာက္ ႏုိင္ငံေက်ာ္အႏုပညာရွင္ မ်ား စာေပပညာရွင္မ်ားေပၚထြန္းခဲ့သည္။
တပည့္ေရျပင္ျမင့္တက္ေသာအခါ ဆရာမႀကီး၏ ၾကာပန္းရနံ႔ဂုဏ္သတင္းကလည္း သင္းပ်ံ႕လုိ႔ေနခဲ့ သည္။
တကယ္ေတာ့ ေက်ာင္းသားမ်ား ထူးခၽြန္ေအင္ျမင္ၾကသည္မွာ ဆရာတုိ႔ဘက္မွခ်ည္း ေတာ္၍မဟုတ္၊ 'မိဘ၊ ဆရာ ပူးေပါင္းကေလးပညာေကာင္း' ဆုိသည့္အတုိင္း မိဘမ်ားဘက္မွလည္း ေထာက္ပံ့အား ေပးႏုိင္ေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္ကုိ မည္သူမွ မျငင္းႏုိင္ပါ။ သုိ႔ေသာ္ကေလးက ထက္ျမက္ထူးခၽြန္ေန ေသာ္လည္း မိဘမွပံ့ပိုးရန္ စီးပြားေရးမျပည့္စုံေသာ ေက်ာင္းသားမ်ားလည္းရွိပါသည္။ ထုိကေလးမ်ဳိး အတြက္ ဆရာမႀကီးက ဆရာေနရာတင္မက မိဘေနရာပါယူ၍ မိဘဆရာအသင္းႏွင့္တုိင္ပင္ကာ "ဆင္းရဲထူးခၽြန္" ကေလးမ်ား ရန္ပုံေငြထူေထာင္သည္။ ထုိရန္ပုံေငြမွ ထုိကေလးမ်ဳိးကုိ ေထာက္ပံ့ေျမ ေတာင္ေျမႇာက္ေပးခဲ့သည္။
'ဘဝနာမွ အသိသာ' ပါသည္။ ထုိကေလးမ်ဳိးသည္ သာမန္ထူးခၽြန္ကေလးမ်ဳိးထက္ သာလြန္ကာ ဆရာ ဝန္၊ အင္ဂ်င္နီယာႏွင့္ အျခားအသိပညာရွင္၊ အတတ္ပညာရွင္မ်ား ျမင့္မားစြာေပၚထြန္းလာခဲ့သည္။ တျခား ငယ္ရြယ္သူကေလးမ်ား အတုယူအားက်ကာ ႀကိဳးစားခ်င္စိတ္မ်ားလည္း ျဖစ္ထြန္းလာေစခဲ့ သည္။
"ဖူးပြင့္ေဝဆာ ပန္းမ်ဳိးတစ္ရာ" ဟု လူအမ်ား၏ ပါးစပ္ဖ်ားမွ ဂုဏ္ျပဳကင္ပြန္းတပ္ကာ အလုိလုိတည္ၿမဲ လာခဲ့ေသာ ထုိအမည္ႏွင့္ေက်ာင္းသည္ တကယ္ပဲ ပန္းမ်ဳိးတစ္ရာမက လွပေဝဆာေနခဲ့သလုိ ဆရာမ ႀကီး၏ ဂုဏ္ရနံ႔ေလျပည္ကလည္း တသုန္သုန္ တုိက္ခတ္သင္းပ်ံ႕ေနခဲ့သည္။
သုိ႔ေသာ္ 'ေက်ာင္း' တည္းဟူေသာ ပန္းဥယ်ာဥ္ႀကီးကုိ ေအာင္ျမင္စြာ ေျမေတာင္ေျမႇာက္ ပ်ဳိးေထာင္ ေပးႏုိင္ခဲ့ေသာ ဆရာမႀကီးသည္ 'အိမ္' တည္းဟူေသာ ဥယ်ာဥ္ငယ္ေလးကုိေတာ့ လန္းစြင့္ေဝဆာ ေအာင္ မပ်ဳိးေထာင္ေပးႏုိင္ခဲ့ရွာပါ။
တစ္နည္းအားျဖင့္ ေက်ာင္းအလုပ္မ်ားကုိသာ ဝါသနာ၊ ေစတနာ၊ အနစ္နာမ်ားစြာႏွင့္ ႀကိဳးစားလုပ္ ေဆာင္ေနခဲ့ေသာေၾကာင့္ 'အိမ္ဥယ်ာဥ္' အားေပါင္းသင္းေျမဆြ၊ ေရေလာင္းရန္ အခ်ိန္နည္းပါး၊ ခ်ိန္ခြင္ လွ်ာ ေလ်ာ့သြားေလသလားမသိ။ သူမ၏ သားႏွစ္ေယာက္မွာ ပညာေရးဘက္၌ မည္သူမွမထူးခၽြန္ခဲ့ရွာ ပါ။ သားတစ္ေယာက္ ဆယ္တန္းပင္မေအာင္ဘဲ ေယာင္လည္လည္ျဖစ္ေနခ်ိန္၊ သားတစ္ေယာက္က တကၠသုိလ္ပညာ တစ္ပုိင္းတစ္စႏွင့္ အေပါင္းအသင္းမွားကာ ယမကာေလးတျမျမျဖင့္ ရီေဝစျပဳေနခ်ိန္ တြင္ ဆရာမႀကီး၏ ခင္ပြန္းမွာ (Alcoholic paralysis) အရက္ေၾကာင့္ အာ႐ုံေၾကာခ်ဳိ႕ယြင္းေရာဂါျဖင့္ ဆုံးပါးသြားခဲ့သည္။
အားမကုိးေလာက္ေသာသားမ်ားႏွင့္ အေဖာ္မဲ့က်န္ရစ္ခဲ့ခ်ိန္တြင္ ဆရာမႀကီးမွာ ပင္စင္ယူရန္ နီးကပ္ ေနခ်ိန္ျဖစ္သည္။ ေခၽြေခၽြတာတာျဖင့္ စုေဆာင္းမိခဲ့သမွ်ေလးကလည္း ဆရာမႀကီးခင္ပြန္းအတြက္ ေဆးကုသစရိတ္ျဖင့္ ကုန္ခဲ့ၿပီ။ ေက်ာင္းမွဝန္ထမ္းတုိက္ခန္းေလးတြင္ ေနရေသာေၾကာင့္ ပင္စင္ယူလွ်င္ ဆရာမႀကီးမွာ ေနစရာအိမ္ဝင္အပုိင္ မရွိျဖစ္ေနသည္။
ပင္စင္ယူၿပီး ဒုကၡေရာက္ေနေသာ ဆရာမႀကီးကုိ ေက်ာင္းေစာင့္ဒရဝမ္ႀကီးက ၿမိဳ႕သစ္ရွိသူပုိင္အိမ္ဝင္း အား 'ဆရာမႀကီး တစ္သက္ေနပါ' ဟု အိမ္ေဆာက္ခြင့္ေပး၍ တုန္႔ျပန္ကူညီခဲ့သည္။ ထုိအထဲတြင္ အိမ္ ေသးေသးေလးတစ္လုံးအား တပည့္တပန္းမ်ားက ဝုိင္းဝန္း၍ေဆာက္ေပးခဲ့ၾကရသည္။
ကၽြန္မသည္လည္းေကာင္း၊ ကၽြန္မကုိ ႏႈတ္ဆက္လာေသာ ဆရာမႀကီး တစ္သက္တာ က်န္းမာေရး အား ေစာင့္ေရွာက္တာဝန္ယူထားေသာ ဆရာဝန္သည္လည္းေကာင္း၊ ဆရာမႀကီး၏ 'ဆင္းရဲ ထူးခၽြန္' ကေလးမ်ား ရန္ပုံေငြေထာက္ပံ့မႈျဖင့္ ပညာေရးဘဝျမင့္ခဲ့ရသူမ်ား ျဖစ္သည္။ ကၽြန္မက ဆရာမႀကီးကုိ အားက်၍ ဆရာမႀကီးကဲ့သုိ႔ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားရန္ ရည္ရြယ္ခ်က္ႏွင့္ ေက်ာင္းဆရာမဘဝကုိ ခံယူခဲ့ သည္။
ေလာကဓံလႈိင္းလုံးမ်ားၾကားတြင္ အလူးအလွိမ့္ ႀကိဳးစား႐ုန္းကန္ရင္း ကုိယ့္ဘဝႏွင့္ကုိယ္ မြန္းက်ပ္ေန ေသာ ကၽြန္မတုိ႔မွာ ဆရာမႀကီးေက်းဇူးကို မေမ့ႏုိင္အားၾကပါ။
ဘဝကုိအရက္ေသာက္ျခင္းျဖင့္သာ အခ်ိန္ကုန္ေနေသာ သားဆုိးႏွစ္ေယာက္၊ ပင္စင္လစာေလး၊ တတ္ ႏုိင္ေသာ တပည့္တစ္ခ်ဳိ႕၏ေထာက္ပံ့မႈ ေငြေၾကးေလးမ်ားျဖင့္ ပြင့္ေသာပန္းတုိ႔၏ အရွင္သခင္ဆရာမ ႀကီးသည္ လက္က်န္ဘဝသက္တမ္းကုိမည္ကဲ့သုိ႔ ကုန္လြန္ေစခဲ့သည္ကုိ အေဝးေရာက္ေနေသာ ကၽြန္မ မသိႏုိင္ခဲ့ပါ။
ကၽြန္မေရာက္ရွိလာခ်ိန္မွာေတာ့ ဆရာမႀကီးသည္ ေအးခ်မ္းေသာ ဘဝတစ္ခုတြင္ လဲေလ်ာင္းအိပ္စက္ ေနခဲ့ေခ်ၿပီ။
* * *
ဒီေန႔ ရက္လည္ဆြမ္းကပ္ေန႔ ျဖစ္သည္။ဆရာမႀကီး၏ အိမ္ေသးေသးေလးထဲတြင္ ဆရာမႀကီး စုိက္ပ်ဳိးခဲ့ေသာ ပန္းမ်ဳိးစုံတုိ႔ ဖူးပြင့္ေရာက္ရွိေန ၾကသည္။
တစ္နည္းအားျဖင့္ မီးတုိင္မ်ားစြာေပါ့…ဆရာမႀကီး ဆင့္ပြားထြန္းညႇိေပးခဲ့ေသာ မီးတုိင္းမ်ားစြာ….အား ႀကီးလႊမ္းမုိးလာစျပဳေနေသာ အေမွာင္ထုအား ကုန္ခါနီးမီးတုိင္ကုိ တစ္ခုႏွင့္တိတ္ဆိတ္စြာ တြန္းလွန္ ေနခဲ့ရေသာ အိမ္ခန္းက်ဥ္းက်ဥ္းေလးသည္ ယခုအခါ မီးတုိင္ေပါင္းမ်ားစြာျဖင့္ ထိန္လင္းခဲ့သည္။ သုိ႔ေသာ္ ထုိအလင္းမ်ားကုိ အလင္းတန္းတုိ႔၏ ဖန္ဆင္းရွွင္ကေတာ့ မခံစားမသိရွိႏုိင္ေတာ့ၿပီ..ဖန္ဆင္း ရွင္မီးတုိင္အုိသည္ မီးစာကုန္ဆီခမ္း၍ ေအာင္ျမင္ေတာက္ပ အလင္းမ်ားစြာႏွင့္အတူ စီးဆင္းက်န္ေနခဲ့ ေသာ အပူစီးေၾကာင္းမ်ားကုိသာ ထားရစ္ခဲ့ေလသည္။
ႂကြေရာက္လာမည့္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးမ်ားကုိ ေစာင့္ဆုိင္းရင္းလူအမ်ား တုိးတိတ္စြာ လႈပ္ရွားေနၾက၏။ ကၽြန္မထုိင္ေနေသာ ေနရာက ဆရာမႀကီး၏ သားႏွစ္ေယာက္ အတြင္းခန္းကုိျမင္ရေသာ ေနရာျဖစ္ေန သည္။
ပိန္လွီႏြမ္းလ်ခႏၶာကုိယ္၊ မုိ႔အန္း ေဖာသြပ္ မ်က္ႏွာ၊ နီက်င္က်င္ မ်က္ဝန္းမ်ားႏွင့္ ပုံသဏၭာန္တူ ညီအစ္ကုိႏွစ္ေယာက္တြင္ အငယ္ကမိခင္အတြက္ ထိခုိက္ေၾကကဲြေနဟန္ရွိေသာ္လည္း အႀကီးက ေတာ့ျဖင့္ မွန္တစ္ခ်ပ္ေရွ႕တြင္ ေခါင္းၿဖီးလုိက္၊ ဦးထုပ္ေဆာင္းလုိက္၊ မွန္ကုိငဲ့ၾကည့္လုိက္၊ ဦးထုပ္ကုိ ျပန္ခၽြတ္၍ေခါင္းၿဖီးလုိက္ႏွင့္ ရွိေနသည္။
"သနားေတာ့သနားပါတယ္..သူတုိ႔ ဒီေန႔ပဲဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကုိ ေရႊ႕ရေတာ့မွာ"
ကၽြန္မေငးၾကည့္ေနသည္ကုိ ျမင္ေသာေဘးမွ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က တုိးတုိးကပ္ေျပာသည္။
"ဟင္ …. ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ"
"အိမ္ဝင္းက သူတုိ႔ဟာမဟုတ္ဘူးေလ …. ေက်ာင္းေစာင့္ႀကီးက ဆရာမႀကီးတစ္သက္ပဲ ေနခြင့္ျပဳထား တာကုိး….ဆရာမႀကီးကလည္း အေစာႀကီးကတည္းက ႀကိဳၿပီး သားေတြအတြက္ စီစဥ္သြားရွာတာ၊ ဒီအိမ္ေလးကုိ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကုိ လွဴခဲ့ၿပီး သားေတြကုိ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းအပ္သြားရသည္။
ဒီေတာ့မွအိတ္ေတြ…အထုပ္အပုိးေတြႏွင့္ အလုပ္႐ႈပ္ေနေသာ သားအငယ္ကုိ ကၽြန္မသတိထားမိသည္။ ကၽြန္မရင္ထဲလႈိက္ကနဲ ဆုိ႔နစ္သြားရသည္။
ဒီကိစၥေတြအားလုံးၿပီးဆုံးခ်ိန္တြင္ အိမ္ကေလးႏွင့္ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ပဲ တိတ္ဆိတ္စြာ က်န္ရစ္ခဲ့လိမ့္ မည္။ ေနာက္ …. အိမ္ကေလးကုိ ဖ်က္သိမ္းေျပာင္းေရႊ႕…သူတုိ႔က ထုပ္ပုိးေျပာင္းေရႊ႕….
သံဃာေတာ္မ်ားေရာက္လာ၍ ဆြမ္းကပ္ လွဴဒါန္း၊ တရားေဟာ၊ အိမ္ကေလးကုိ ေရစက္ခ်လွဴဒါန္း၊ အမွ်ေဝခ်ိန္မွာေတာ့ ကၽြန္မမ်က္ဝန္းတြင္ အျမင္အာ႐ုံမ်ား ေဝဝါးကုန္သည္။ တေပါက္ေပါက္က်ေရာက္ ေနေသာ မ်က္ရည္စီးေၾကာင္း လမ္းႏွစ္သြယ္သည္ အျမင္အာ႐ုံႏွစ္ခု ျဖစ္သြားသည္။
တစ္လမ္းက ဆရာမႀကီး ထြန္းညႇိေပးလုိက္၍ ရႊန္းလက္ေတာက္ပအလင္းႏွင့္ ထိန္ေဝျဖာေနေသာ မီးတုိင္အလင္းတန္းႀကီး ….
တစ္လမ္းက ပုိးစုန္းၾကဴးႏွယ္ ကုိယ္ပုိင္အလင္းေရာင္ပင္ မထြက္ႏုိင္ရွာသည့္ ေမွာင္မည္းတိတ္ဆိတ္ ေသာ လမ္းေပၚမွမီးတုိင္းရွင္၏ ရင္ေသြးႏွစ္ေယာက္၊ အထုပ္ေလးေတြထမ္းပုိး၍ အိမ္ရာမဲ့စြာ ဘုန္းႀကီး ေက်ာင္းဆီသုိ႔ ေျပာင္းေရႊ႕ခုိလႈံရန္ တေရြ႕ေရြ႕သြားေနေသာ ျမင္ကြင္း…
ထုိျမင္ကြင္းႏွစ္ခုကုိသာ တစ္ေနရာမွ ဆရာမႀကီး လွမ္းၾကည့္ေနမည္ဆုိလွ်င္ ….
ဆရာကုိခ်စ္ေသာ တပည့္တစ္ေယာက္၏ ႏွလုံးသား … ကုိယ္တုိင္ ဆရာမတစ္ေယာက္၏ ႏွလုံးသား … သားသမီးခ်င္းစာနာေသာ မိခင္တစ္ေယာက္၏ ႏွလုံးသားသည္ နင့္နင့္သည္းသည္း ႐ႈိက္ငုိလုိက္မိ ေသာ အခ်ိန္မွာပဲ မြမြေၾက၍ သြားေလသည္။
* * *
'ပညာ' သည္ မီးအလွ်ံႏွင့္တူ၍ ပညာေပးေဝသူသည္ မီးေတာက္တုိ႔အား
ပီတိမ်ားႏွင့္ေငးၾကည့္ရင္း…. မိမိကုိယ္တုိင္ မီးေတာက္၏
ဝါးၿမိဳတုိက္စားခံမႈကုိ လည္းေကာင္း၊ မိမိဝန္းက်င္သုိ႔
စီးဝင္ပ်ံ႕ႏွံ႔သြားေသာ အပူစီးေၾကာင္းမ်ားကုိလည္းေကာင္း၊ ေမ့ေလ်ာ့ရင္းျဖင့္
……။ {'ဆရာဟူသည္ ဘဝေပးလွဴေသာ လုပ္ငန္း' ဟု ေျပာေလ့ရွိ၍ (….) တြင္
ကြယ္လြန္သြားၿပီျဖစ္ေသာ ဆရာမႀကီးႏွင့္ ဘဝေပးလွဴေနေသာ ဆရာ ဆရာမမ်ားအား
ဦးညႊတ္ဂုဏ္ျပဳလ်က္ …}ေရႊရင္ႏွစ္ (ၿမိဳ႕သာ)
*(၂၀၀၀ ျပည့္ႏွစ္၊ ဇန္နဝါရီလထုတ္ ပညာတန္ေဆာင္မဂၢဇင္းမွ)*
ပညာတန္ေဆာင္ ဝတၳဳတုိလက္ေရြးစင္(၄
